เกมเสน่หา

ลัคนัยยังไม่ตอบตกลงให้โอกาสเหมือนชนก คุณหนูขี้วีนหงุดหงิดมากแต่ไม่ยอมแพ้กลับไปฝึกอุ้มเหมือนขนิษฐ์จนคล่องมือและหวนมาเยี่ยมนนทพัทธ์อีก

เหมือนชนกตั้งใจมากสอบถามทุกเรื่องเกี่ยวกับนนทพัทธ์จนลัคนัยอดทึ่งไม่ได้ กระนั้นก็ให้ข้อมูลแต่โดยดี อยากรู้เหมือนกันว่าคุณหนูขี้วีนอย่างภรรยาคนสวยจะทนได้นานแค่ไหน

เพราะช่วยกันดูแลนนทพัทธ์ทำให้ลัคนัยกับเหมือนชนกใกล้ชิดกันอีกครั้ง ความรู้สึกอ่อนหวานและหวั่นไหวค่อยๆคืบคลานสู่หัวใจทั้งสองโดยไม่รู้ตัว

ธวัชกับวิสาขาลุ้นตัวโก่งอยากให้ลูกสาวกับลูกเขยคืนดี ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆยกเว้นเรื่องวิสาขากับวงศ์เวศน์ที่อึมครึม ธวัชรู้ทันอดีตภรรยาทุกอย่างและอยากให้เธอเปิดโอกาสให้ตัวเอง

วิสาขาอายมากแต่ฝืนโกหกตัวเองต่อไม่ไหว 

ธวัชจึงอาสาไปพูดกับวงศ์เวศน์ หมอหนุ่มแปลกใจที่เห็นอดีตสามีของวิสาขามาหาถึงโรงพยาบาล ก่อนจะหน้าเครียดเมื่ออีกฝ่ายเปิดฉากถามเรื่องอดีตภรรยาตรงๆ

วงศ์เวศน์ไม่ปฏิเสธเรื่องมีใจให้วิสาขาและยอมรับว่าอุปสรรคสำคัญไม่ใช่หัวใจของเธอแต่เป็นพัชราแม่ของเขา และเพื่อพิสูจน์ความจริงใจที่มีต่อเธอ เขาจึงตัดสินใจจะเปิดใจกับแม่...

อาชีพในวงการบันเทิงของเพ็ญพรรณีไปได้ดี

ที่เมืองจีนจึงกลับมาเยี่ยมไพพรรณ อยากให้ย้ายไปอยู่ด้วยกัน แต่ไพพรรณปฏิเสธเพราะเป็นห่วงเหมือนชนก

“เรื่องของเธอกับคุณนัยยังไม่ลงตัว แม่อยากอยู่เป็นกำลังใจให้เธอก่อน”

“แล้วถ้าชาตินี้ชีวิตนังนกมันไม่ลงตัว มันโดนผัวทิ้ง แม่ก็ต้องอยู่กับมันจนตายใช่ไหม เคยถามเพนบ้างไหมว่ากว่าจะตะเกียกตะกายถึงจุดที่รับแม่ไปอยู่ด้วยได้ เพนต้องลำบากแค่ไหน ต้องเจอกับอะไรเลวร้ายแค่ไหน เคยถามลูกตัวเองบ้างไหม แม่ห่วงแต่นังนก อยากอยู่เป็นกำลังใจให้มัน แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าลูกตัวเองก็ต้องการเหมือนกัน!”

แหวแม่จบก็ผลุนผลันจากไป เหมือนชนกได้ยินเสียงเอะอะจึงตามไปดู เห็นเพ็ญพรรณีวิ่งร้องไห้ไปในสวน

เหมือนชนกรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก ความเป็นแม่ทำให้เธอมองเพ็ญพรรณีแตกต่างจากเดิม ยิ่งเห็นไพพรรณร้อนใจก็ทนไม่ไหวต้องช่วยให้สองแม่ลูกได้ปรับความเข้าใจ

เพ็ญพรรณีของขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเหมือนชนก ประชดแดกดันเสียงแข็ง

“หัวเราะสิ...หัวเราะให้ลูกโง่ๆอย่างฉันที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เคยสู้เธอได้ ฉันมันขี้แพ้ โง่ที่สู้ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันชนะเธอได้เลย สะใจแล้วใช่ไหมล่ะที่แย่งแม่ฉันไปได้”

“ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นเลยเพนนี เรื่องของเธอกับแม่...ฉันเองที่เป็นคนผิด”