ตอนที่ 14
เหมือนชนกสะบัดหนีงอนๆ ลัคนัยลอบยิ้มก่อนตีหน้าขรึม
“วันหลังห้ามทำอย่างนี้อีก ถ้าจะมาก็มาแบบปกติไม่ต้องแอบต้องซ่อน”
“นี่ยอมให้ฉันมาหาลูกได้แล้วเหรอ”
“คุณคงไม่ลืมที่บอกว่าจะทำหน้าที่แม่และต่อไปนี้จะไม่มีคำว่าไม่ต้องการลูกอีก”
“ฉันจะไม่มีวันพูดคำนั้นอีก”
“งั้นคุณก็มาเยี่ยมนนท์ได้ นนท์เขามีสิทธิ์ได้รับความรักความใส่ใจจากแม่ของเขา”
“ขอบใจนะลัคกี้”
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก...ถึงเราจะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแต่คุณก็ยังเป็นแม่ของนนท์”
ลัคนัยแกล้งพูดเหมือนไม่ยี่หระ เหมือนชนกอึ้งไปอึดใจก่อนโพล่งอย่างร้อนรน
“ทำไม...นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ต้องการแค่ลูก เป็นคนไม่ฉลาดตั้งแต่เมื่อไหร่ ต้องให้ฉันง้อนายอีกแค่ไหน”
“นี่คุณง้อผมอยู่หรือหาเรื่องผมกันแน่”
เหมือนชนกอ้าปากค้าง อยากขอโทษและสารภาพความในใจแต่ก็พูดไม่ออก
“คุณจะให้ผมรู้อะไร ฉลาดอะไรเหรอครับ ที่ผมจำได้คือคุณบอกว่าอยากให้ผมออกไปจากชีวิตคุณและคุณก็ยังไม่เคยเปลี่ยนคำพูด ลูกน่ะยังไงเขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ ไม่แปลกที่คุณจะตัดไม่ขาด แต่อย่าลืมว่าผมกับคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยถ้าเราไม่ได้รักกัน!”
พูดจบก็ผลุนผลันเข้าบ้านทิ้งเหมือนชนกให้ยืนมองเซ็งๆ พึมพำไล่หลัง
“ก็ฉัน...รักนายไง”
ooooooo
จนแล้วจนรอดเหมือนชนกก็ไม่ยอมบอกความในใจกับสามี ลัคนัยตีมึนทำไม่รู้ไม่ชี้จนธวัช วิสาขาและมาลินีอ่อนใจมากต้องช่วยกันเตือนสติเหมือนชนกไม่ให้ฟอร์มจัดแบบนี้
“คนเราควรมีฟอร์มแบบรู้เวลานะลูก...ว่าเวลาไหนเราควรจะแข็ง เวลาไหนเราควรจะอ่อน แข็งไว้เพื่อให้คนเกรงใจ อ่อนก็เพื่อให้เขารักและเอ็นดู ถ้าเราหนักทางแข็งเกินไปคนที่เรารักก็จะบาดเจ็บกันไปหมด”
มาลินีพูดเตือนด้วยความหวังดี ธวัชพยักหน้าเห็นด้วย
“คุณยายพูดถูกนะ ลูกจะไม่ทำให้นัยเขาได้เห็นบ้างเลยเหรอว่าเขาน่ะมีค่าสำหรับลูกแค่ไหน”
วิสาขามองหน้าธวัชกับมาลินีแล้วคิดแผนช่วยเหมือนชนกด้วยการเรียกตัวลัคนัยกับนนทพัทธ์มาที่บ้าน พิมลแขร่วมแผนนี้ด้วยการรับสมอ้างว่าอยากเจอหน้าหลานชายแต่เป็นแม่ลูกอ่อนเลยไปไหนมาไหนไม่สะดวก
ลัคนัยเต็มใจพานนทพัทธ์มาเยี่ยมทุกคนที่บ้านธวัช กระนั้นก็เก็บอาการไม่แสดงออกให้เหมือนชนกรู้ว่าเขาตื่นเต้นดีใจแค่ไหนที่ได้เจอเธอ เหมือนชนกอึกๆอักๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจขอคุยกับสามีเป็นการส่วนตัว
เหมือนชนกใจฝ่อไม่น้อยที่เห็นท่าทีมึนตึงของสามี ไม่รู้เลยว่าลัคนัยต้องเก๊กหน้าขรึมแค่ไหน ยิ่งเห็นเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ยิ่งอยากแกล้ง เปิดฉากเสียงเข้ม