เกมเสน่หา
ตอนที่ 14
“ไม่ใช่ความผิดของน้าวิหรอกครับ เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายไปรักเขา”
“ตาเวศน์! แต่นี่มันเพื่อนรักของแม่นะ”
“ผมทราบครับ แล้วผมก็รักเพื่อนแม่ด้วยเหตุผลเดียวกัน...ให้โอกาสผมได้รักเขาในแบบที่แม่เองก็รักเถอะครับ”
พัชรารับไม่ได้ผลุนผลันออกจากร้านอาหาร วิสาขาจะตามแต่วงศ์เวศน์ขวางไว้
“ถอยไปเวศน์ น้าจะไปตามแม่เธอ เธอไปพูดแบบนั้นกับแม่ได้ยังไง!”
“ผมทราบดีครับว่าไม่ควรพูดแต่ถ้าผมไม่พูดเรื่องของผมกับน้ามันจะไม่มีทางเป็นจริง”
“มันไม่มีทางเป็นจริงอยู่แล้ว ลืมแล้วรึไงว่าเธอเป็นลูกยัยพัชและฉันก็เป็นเพื่อนแม่เธอ”
“ผมไม่เคยลืมแต่แค่สงสัยว่านอกจากเหตุผลนี้มีเหตุผลอื่นอีกไหมที่บอกว่าเราไปกันไม่ได้”
วิสาขาอ้าปากจะเถียงแต่ต้องหุบฉับหลังตระหนักได้ว่าไม่ควรโกหกตัวเอง วงศ์เวศน์จับมือเธอแน่น
“เราไปกันได้ครับน้าวิแล้วก็ไปกันได้ดีมากด้วย เรื่องทำความเข้าใจกับคุณแม่ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของผม...แต่ก่อนที่ผมจะตามท่านไปผมมีบางอย่างอยากขออนุญาตน้าวิครับ”
วงศ์เวศน์กระชับมือเธอก่อนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจ
“ผมรู้ว่าน้าวิเองก็ลำบากใจกับเงื่อนไขระหว่างเราแต่ผมไม่ได้รวบรัดจะเอาคำตอบในตอนนี้...ขอแค่จากนี้อย่าปิดโอกาสผมก็พอ ถ้าตัดสถานะที่เราเป็นออกไปผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่หลงรักผู้หญิงคนหนึ่งหมดใจ”
วิสาขาหน้าแดงไม่คิดว่าจะถูกเด็กจีบตอนอายุเท่านี้ วงศ์เวศน์ชอบใจมากอ้อนเสียงหวาน
“อย่ารีบร้อนตัดโอกาสผู้ชายคนนี้นะครับ...คุณวิสาขา”
สรรพนามเรียกขานที่เปลี่ยนไปทำให้วิสาขาเขินจัด วงศ์เวศน์ยิ้มกว้างยกมือเธอมาจูบ
“ถ้าไม่ตอบผมถือว่าอนุญาตแล้วนะ...”
ooooooo
เหมือนชนกชะล่าใจคิดว่าหลอกลัคนัยสำเร็จ แอบเข้านอกออกในบ้านเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมาโดยมีแม่บ้านที่เขาจ้างคอยดูต้นทาง ลัคนัยรู้ทุกอย่างแต่แกล้งโง่แถมแอบดูเธอจากนอกหน้าต่าง
ความตั้งใจจริงของเหมือนชนกทำให้ลัคนัยใจอ่อนได้เสมอ ที่สุดเขาก็ยอมแพ้ใจให้เธออีกครั้ง
“แอบเข้าบ้านคนอื่นแล้วคิดว่าเจ้าของบ้านเขาไม่รู้เหรอครับ ผมรู้ตั้งแต่วันก่อนโน้นแล้วที่คุณมาจัดบ้าน มาเตรียมอาหารเอาไว้ พอถามพี่แม่บ้านเขาก็ยอมสารภาพว่าสงสารคุณเลยช่วยโกหก”
“ลัคกี้...ฉันขอโทษ อย่าเพิ่งโกรธนะ ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดี”
“แต่คุณก็ทำไม่ถูก”
“แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้จะได้อุ้มได้ใกล้ชิดลูกไหมล่ะ ก็นายเล่นคุมลูกแจอยู่คนเดียว ฉันคิดถึงลูกใจจะขาด นายเองก็รักลูกก็น่าจะเข้าใจ...ช่างเถอะ...ยังไงฉันก็ผิดอยู่ดี!”
