เกมเสน่หา
ตอนที่ 12
“คุณปิดผมทำไมคุณนก...ยังเอาคืนผมไม่พอรึไงถึงต้องใช้วิธีนี้ คุณก็รู้นี่ว่าผมตามหาแม่มานานแค่ไหน”
“มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ”
“ไม่ใช่แล้วทำไมถึงไม่บอกผมล่ะครับ...ครั้งก่อนก็เรื่องลูก ครั้งนี้ก็เรื่องแม่ คุณโกรธเกลียดผม กันผมออกจากครอบครัวคุณไม่พอ ยังกีดกันผมจากครอบครัวตัวเองอีก ต้องให้ผมเหลือตัวคนเดียวบนโลกรึไงคุณถึงจะพอใจ”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของสามีทำให้เหมือนชนกหน้าเสีย ตั้งท่าจะอธิบายแต่ไม่ทันอ้าปากคนข้างห้องก็มาบอกว่านิ่มนวลถูกนำส่งโรงพยาบาลเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเพราะอาการไม่ดี!
ลัคนัย เหมือนชนกและนุชนารถรุดไปโรงพยาบาลทันที มาลินีรออยู่แล้วที่หน้าห้องฉุกเฉิน
“มาหายายสิ...ยายจะพาเธอไปหาแม่เธอ เธอรอเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เขาน่าจะกำลังรอเธออยู่เหมือนกัน”
มาลินีนับญาติกับลัคนัยเป็นครั้งแรก ลัคนัยไม่มีเวลาซาบซึ้งรีบไปดูใจแม่ เหมือนชนกไม่กล้าตามเพราะกลัวใจสามี วิสาขาเพิ่งมาถึงเฝ้ามองลูกสาวด้วยความเป็นห่วงและอดระบายกับวงศ์เวศน์ไม่ได้
“น้าสงสารนัยอ่ะเวศน์ อุตส่าห์ได้เจอแม่แล้วแท้ๆ ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ แล้วไหนยังจะยัยนก เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่บอกนัย พวกเขาจะไม่บาดหมางกันเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม ชีวิตคู่ลูกน้าจะไม่ล้มเหลวแบบน้าใช่ไหม...”
ไม่มีใครตอบคำถามของวิสาขา ลัคนัยก็ไม่ได้คิดถึงใครนอกจากนิ่มนวลที่อาการเพียบหนัก
“นัยคิดถึงแม่ที่สุดเลยรู้ไหม”
“แม่ก็คิดถึงนัย...คิดถึงทุกวัน ทุกลมหายใจ ขอโทษนะที่แม่ทิ้งลูกไป”
“ไม่เอา ไม่พูดเรื่องนั้นแล้ว เราได้เจอกันแล้ว มีเรื่องอื่นให้คุยกันอีกตั้งเยอะ”
“เรื่องของแม่ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่หรอก”
“ไม่ว่าเรื่องอะไรนัยก็อยากจะฟังจ้ะ ขอแค่เป็นเรื่องที่แม่อยากเล่า ยาวแค่ไหนนัยก็จะตั้งใจฟัง”
นิ่มนวลบ่ายเบี่ยงจะพูดเรื่องอดีตแต่ขอให้ลูกชายเรียกลูกสะใภ้มาพบ ลัคนัยไม่เต็มใจนักแต่ไม่อยากขัดใจแม่
เหมือนชนกปรากฏตัวไม่กี่อึดใจต่อมา “คุณแม่ ...นกมาหาแล้วค่ะ นก...นกขอโทษนะคะ”
“ไม่เอาลูก ไม่ร้องไห้ มันไม่ใช่ความผิดหนู ถ้าแม่รอหนูอยู่ที่ห้องก็คงไม่เป็นแบบนี้ แม่มีเรื่องอยากวานหนูเรื่องนึง...เป็นเรื่องที่แม่อาจจะทำไม่ได้อีกแล้วในชีวิตนี้”
“อย่าพูดแบบนั้นสิคะ คุณแม่ต้องหาย ต้องอยู่ทันเห็นหน้าหลานของคุณแม่”
นิ่มนวลไม่ได้รับปากแต่ขอให้ลูกชายยิ้ม ลัคนัยยิ้มทั้งน้ำตา กุมมือแม่แน่น นิ่มนวลยิ้มตอบบางๆก่อนส่งมือลูกชายคนเดียวให้เหมือนชนก
“นี่คือรอยยิ้มสวยที่สุดในชีวิตแม่ แม่ฝากหนูทำให้มันคงอยู่ตลอดไปทีนะ...รับปากแม่สิ”
เหมือนชนกรับปากทั้งน้ำตา นิ่มนวลจึงหันมาหาลัคนัย
“นัย...แม่เพลียจัง ขอแม่พักแล้วได้ไหม”
ลัคนัยรู้ความหมายนัยนั้นดีพยักหน้ายอมรับ นิ่มนวลหลับตาช้าๆพลางบอกรักลูกชายแผ่วเบา
“ขอบคุณนะลูก...แม่รักนัยนะ”
ooooooo
