เกมเสน่หา

ลัคนัยตัวชาเหมือนโดนน้ำเย็นราดทั้งตัว ภาพเก่าๆ ตอนโดนแม่ทิ้งผุดในหัว สายตาเจ็บปวดจนเหมือนชนกเริ่มรู้สึกตัว เธอจะปลอบแต่เขาฟิวส์ขาดแล้ว

“ถ้าคุณไม่ต้องการลูกก็ไม่เป็นไร ผมเป็นพ่อเขา ผมจะเลี้ยงเขาเอง อย่าให้เขาเกิดมาเจอนรกที่แม่บังเกิดเกล้าสร้างขึ้นมาให้ คุณไม่รู้หรอกว่าเด็กที่เกิดมาพร้อมคำพูดของแม่ที่บอกว่าไม่ต้องการมันเคว้งคว้างแค่ไหน ไร้ค่าขนาดไหน ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อขนาดไหน คนที่เกิดมามีแต่คนรักอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจ”

เหมือนชนกเถียงไม่ออก น้ำตาไหลด้วยความเสียใจแต่ลัคนัยก็ไม่ยี่หระ

“คุณต้องการอะไรเพื่อแลกกับลูกก็บอกมาได้เลย แต่อย่าทำร้ายเด็กที่เขาไม่มีทางจะสู้กับคุณ!”

“นายเห็นว่าฉันเป็นแม่แบบนั้นใช่ไหม...ได้...ถ้าอยากได้ลูกนัก...ได้!”

อารมณ์น้อยใจทำให้เหมือนชนกหุนหันพลันแล่น ประชดสามีทั้งที่ในใจเจ็บปวด

“นายต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้ในวันแต่งงาน...ยอมรับความพ่ายแพ้ในเกมนี้ คืนทุกอย่างให้ครอบครัวฉันแล้วก็ออกไปซะอย่างคนสิ้นเนื้อประดาตัว...แลกกับเด็กคนนี้ ไงล่ะ...จะกล้าแลกรึเปล่า”

ลัคนัยอึ้งมาก ไม่อยากเชื่อหูว่าภรรยาจะกล้ายื่นข้อเสนอแบบนี้ “คุณท้าผม...ความจริงคุณไม่จำเป็นต้องท้า อย่างที่ผมเคยบอก...อะไรที่คุณไม่ต้องการผมจะไม่ทำ แต่ถ้าเป็นสิ่งที่คุณต้องการผมจะทำทุกอย่าง”

“ทำทุกอย่าง...อย่างเช่นหักหลังฉันเรื่องคุณพ่อน่ะเหรอ...สิ่งที่ฉันต้องการคือต้องการให้นายไปซะตามสัญญา!”

เหมือนชนกสติแตก ลัคนัยเห็นความเจ็บปวดของเธอแต่ไม่คิดว่ามีประโยชน์จะอธิบาย

“ถ้าคุณยังคิดแบบนี้...ยังคิดว่าผมหักหลังคุณ ถึงอยู่ด้วยกันต่อไปมันก็มีแต่เจ็บ แล้วอีกหน่อยลูกก็ต้องมารับความเจ็บปวดของเราไปด้วย...ตกลงผมยอมทำตามสัญญา ถ้ามันจะหยุดความเจ็บปวดของคุณได้ ถ้ามันทำให้คุณพอใจผมจะคืนให้คุณทั้งหมด...ทั้งตำแหน่ง ทรัพย์สินทุกอย่างและไปตามทางของผม”

ลัคนัยเสียใจมากแต่เหนื่อยใจเกินกว่าจะกล่อมภรรยา “คุณไม่ต้องห่วงนะ...ผมสัญญาว่าระหว่างที่คุณต้องรับภาระอุ้มท้องลูกผม ผมจะดูแลคุณอย่างดี จะไม่ให้คุณลำบากสักวินาทีเดียว”

ooooooo

ลัคนัยทำตามสัญญาเรื่องดูแลเหมือนชนกระหว่างตั้งครรภ์ แม้จะโกรธเธอแค่ไหนเขาก็ละทิฐิไว้และเอาอกเอาใจอย่างดี แถมไม่บอกใครเรื่องข้อตกลงบ้าๆ ของเธอ

เหมือนชนกอ้าปากค้างเมื่อสามีบอกพ่อแม่เธอหน้าตาเฉยว่าดีกับเธอแล้ว ลัคนัยตบตาทุกคนได้แนบเนียนด้วยท่าทางอ่อนโยนและนิ่มนวลเหมือนเคยจนเธอทนไม่ไหวต้องหาโอกาสเคลียร์

ลัคนัยไม่มีท่าทีสะทกสะท้านตอนบอกสิ่งที่ตัวเองตั้งใจทำ

“ผมไม่ได้ลืมข้อตกลงของเราหรอกครับ แต่ที่ผมไม่พูดมันต่อหน้าทุกคนก็เหตุผลเดียวกับคุณนั่นแหละครับ...ทุกคนกำลังดีใจเรื่องลูกของเรา ถ้าบอกเรื่องข้อตกลงของเราไปคงช็อกแล้วก็ต้องไม่ยอมแน่”

“ก็ดีที่เรื่องนี้เราคิดตรงกัน! งั้นตกลง...ต่อหน้าคนอื่นเราจะแกล้งทำเป็นดีกัน แต่พอไม่มีใครก็ไม่ต้องเสแสร้ง”

เหมือนชนกประชดจบก็ผละไป ลัคนัยตามไปรั้งไว้

“เมื่อกี้นี้มันไม่ใช่การเสแสร้งนะครับ”

“ไม่เสแสร้งแล้วคืออะไร...ในเมื่อ...”

“คุณนก...ถ้าผมมีเรื่องจะขอคุณอีกสักเรื่องจะได้ไหม”

ลัคนัยกุมมือภรรยานิ่ง ก่อนข่มอารมณ์หวั่นไหวขอร้องเธอเป็นครั้งสุดท้าย