เกมเสน่หา
ตอนที่ 12
“นกจะช่วยยายได้จริงๆใช่ไหม”
“ช่วยได้สิคะ นกซะอย่างขอแค่ยายบอกมา ยากแค่ไหนนกก็จะทำ...”
มาลินีสารภาพเรื่องนิ่มนวลและส่งหลานสาว
คนเดียวไปเกลี้ยกล่อมให้กลับบ้านและรักษาตัว นิ่มนวล ตกใจมากที่เจอลูกสะใภ้แต่อาการป่วยเพราะมะเร็งก็ทำให้หมดเรี่ยวแรงจะหนี
“นัยตามหาคุณแม่จนทั่วเลยนะคะ เขาคิดถึงคุณแม่มากเลย”
“แม่เองก็คิดถึงนัย แต่ขอร้องล่ะค่ะคุณนก...อย่าบอกนัยได้ไหมว่าแม่อยู่ที่นี่”
“แต่เรื่องเก่ามันก็ผ่านไปแล้ว ครอบครัวเราไม่ได้ขัดสนอะไร การดูแลคุณแม่ไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงเลย พวกเราจะดีใจด้วยซ้ำถ้าคุณแม่ยอมกลับไปอยู่ด้วยกัน”
“ต่อให้นัยเต็มใจหรือไม่ขัดสนอะไรแม่ก็กลับไปหาเขาไม่ได้”
เหมือนชนกนิ่วหน้าไม่เข้าใจ นิ่มนวลต้องอธิบายทั้งน้ำตา
“มันคือความเห็นแก่ตัวของแม่เอง แม่ยังจำภาพวันที่แม่ทิ้งนัยไปได้ดี เขาเสียใจ เขาร้องไห้เรียกแม่
แต่แม่ก็หันหลังให้เขา ภาพนั้นมันฝังลึกในใจแม่ แม่ไม่อาจลบมันออกไปได้จนกระทั่งได้เห็นเขาในวันแต่งงาน”
นิ่มนวลน้ำตาไหลเมื่อคิดถึงอดีต ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตนมีส่วนสร้างปมในใจลูกชายคนเดียว
“ให้แม่จำแต่รอยยิ้มเขาในวันนั้นเถอะลูก มันดีที่สุดแล้วสำหรับแม่คนนี้ ไม่ต้องอยู่ดูแลกันในวาระสุดท้ายก็ได้”
เหมือนชนกจะไม่ยอม นิ่มนวลเลยยกมือไหว้ขอร้อง “ขอร้องนะลูก...อย่าบอกนัย อย่าให้แม่ต้องเห็นเขาร้องไห้เสียใจเป็นภาพสุดท้ายในชีวิตแม่ แม่คนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะหนีอีกแล้ว”
สภาพน่าเวทนาของนิ่มนวลทำให้เหมือนชนกลำบากใจมาก
“นกเข้าใจคุณแม่นะคะ...แต่ก็อยากให้คุณแม่เข้าใจนกด้วย ถ้านัยรู้ว่านกไม่ยอมบอกว่าเจอคุณแม่แล้ว เขาต้องโกรธมากและคงไม่ยอมยกโทษให้นกแน่ๆ
งั้นเราพบกันครึ่งทางดีไหมคะ...ให้นกลองพาคุณแม่ไปรักษา ถ้ายังไม่หายนกจะยังไม่บอกนัย แต่ถ้าหายแล้วคุณแม่ต้องกลับไปหาเขาด้วยกัน”
นิ่มนวลลังเลแต่สุดท้ายก็ตอบตกลง เหมือนชนกโล่งใจมาก ทิ้งท้ายเสียงอ่อน
“นกเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ขอแค่คุณแม่ตกลงนกก็จะรักษาสัญญา”
ooooooo
เหมือนชนกตัดสินใจเก็บเรื่องนิ่มนวลเป็นความลับ แม้แต่กับนุชนารถผู้จัดการสาวที่สนิทสนมกับอีกฝ่าย คุณหนูขี้วีนก็โกหกว่านิ่มนวลเป็นพี่เลี้ยงเก่าแก่ที่ดูแลเธอตั้งแต่เด็ก
นุชนารถไม่ติดใจสงสัยแถมแสดงความยินดีกับเหมือนชนกที่กำลังจะมีลูกกับลัคนัย เหมือนชนกโล่งใจมากและไม่รอช้าพานิ่มนวลไปตรวจที่โรงพยาบาลโดยมีวงศ์เวศน์ช่วยประสานงานและให้คำแนะนำ
“อาการของคุณแม่คุณนัยที่มาตรวจคราวก่อนค่อนข้างน่าเป็นห่วงเลย แล้วนี่ก็ทิ้งมาหลายเดือนโดยไม่ได้รักษา พี่ว่านกเผื่อใจไว้บ้างนะ”
“นกพอรู้ค่ะ แต่ที่ถามพี่เวศน์เรื่องรักษาเพราะอยากต่อเวลา อย่างน้อยให้นานพอที่คุณแม่จะยอมพบนัยก็ยังดี พี่เวศน์เข้าใจนกใช่ไหม ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอก
นัยนะ แต่นกเข้าใจความรู้สึกคุณแม่ คงเพราะตอนนี้เราเป็นแม่เหมือนกัน”
“พี่เข้าใจ แต่ก็อยากให้ลองมองในมุมคนเป็นลูกดูบ้าง คุณนัยตามหาแม่เขามานาน นกจะยอมให้เขาเสียโอกาส ณ ขณะนี้ที่เขายังทำอะไรได้ไปจริงๆเหรอ”
คำพูดเตือนสติของวงศ์เวศน์ทำให้เหมือนชนกคิดหนัก อยากสารภาพทุกอย่างกับลัคนัยให้รู้แล้วรู้รอดแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากผิดคำสัญญากับนิ่มนวล
นิ่มนวลมีกำลังใจในการรักษาเมื่อเหมือนชนกบอกว่ากำลังตั้งท้องลูกของลัคนัย
