เกมรักเอาคืน
ตอนที่ 18
“ขอให้คุณหลับให้สบาย ไม่ต้องห่วงริสากับลูก การเสียสละของคุณจะไม่สูญเปล่า ชีวิตของผมจะอยู่เพื่อดูแลริสากับลูก ผมจะทำให้หัวใจทั้งสองดวงของคุณมีความสุขด้วยชีวิตของผม...ผมสัญญา”
หมอเอกมองรูปป้องกุลด้วยสายตาจริงจัง...
ตั้งใจรักษาสัญญาให้ดีที่สุด
ooooooo
ในขณะที่แขกเหรื่อกำลังทยอยวางดอกไม้ จันทน์อยู่นั้น...อาม่า อธิป อาริสา หมอเอก และเขมยืนห่างจากเมรุ ทุกคนมองปล่องเมรุขณะเผาศพเพื่อส่งดวงวิญญาณป้องกุลเป็นครั้งสุดท้าย
หมอเอกยืนด้านหลังอาริสา จับตามองเธอด้วยความสงสาร ก่อนจะค่อยๆยื่นมือวางบนไหล่เธอเบาๆ ให้รู้ว่าเธอยังมีเขาอยู่ข้างๆเสมอ อาริสารู้สึกถึงฝ่ามืออบอุ่นของหมอเอก หันมองเขาด้วยแววตาขอบคุณ
มุมหนึ่ง...เกศิรินเดินเข้ามายืนมองไปบนเมรุที่ควันกำลังพวยพุ่ง ทุกคนเพิ่งเห็น ต่างหันไปมองเกศิรินเป็นตาเดียว
เกศิรินเจ็บปวดจนพูดไม่ออก เปล่งเสียงกระท่อน– กระแท่นอย่างรู้สึกผิดเต็มประตู
“แม่...แม่ไม่อยากบอกลาป้อง...เพราะมันทำให้แม่คิดถึงวันที่แม่ทิ้งป้องไว้กับอาม่า...แม่อยากบอกให้ป้องรู้ว่าหัวใจแม่ตอนนี้มันแตกสลายเหมือนวันนั้นที่แม่ทิ้งป้อง”
พูดแล้วเกศิรินร้องไห้โฮ มีอาการปวดแปลบจุกอก อาริสามองเกศิรินอย่างเข้าใจความรู้สึกและอดสงสารไม่ได้
อาม่าค่อยๆเดินเข้าไปหาอดีตลูกสะใภ้ เรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“เกศ...”
เกศิรินได้ยินแต่ยังยืนนิ่งไม่กล้ามองย่าของป้องกุลเพราะรู้สึกผิด คิดตลอดเวลาว่าตัวเองทำให้ลูกตาย แต่อาม่าไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอเดินเข้ามากอดเกศิรินเพื่อให้รู้ว่าตนไม่โทษ และกอดนี้คือการปลุกปลอบที่ต่างก็เป็นผู้สูญเสียเหมือนกัน
เกศิรินอึ้งที่อาม่ากอดตนเอง แล้วก็ปล่อยโฮอีกครั้งก่อนโผกอดอาม่าอย่างรู้สึกผิดจริงๆ
“หนูขอโทษค่ะ...หนูขอโทษ”
“อาม่ารู้ว่าเกศรักลูก ป้องก็รักแม่กับพ่อเขามาก อย่าโทษตัวเอง ป้องเขาไปสบายแล้ว”
คำพูดของอาม่าทำให้เกศิรินซาบซึ้งใจยิ่งร้องไห้และกอดท่านแน่น อธิปมองอดีตภรรยาอย่างเข้าใจ สงสาร และเสียใจเหมือนกันที่ลูกชายคนเดียวจากไปอย่างไม่มีวันกลับ อาริสารู้สึกไม่ต่างกัน เห็นเกศิรินสะอึกสะอื้นแล้วยิ่งหดหู่หัวใจไปด้วย
“ไปลาลูกเป็นครั้งสุดท้ายนะ”
เกศิรินผละจากอาม่าเดินตรงไปหน้าเมรุแต่ไม่ขึ้นบันได น้ำตารินไหลตลอดเวลา
“แม่บอกแล้ว...ว่าแม่ไม่อยากบอกลาป้อง แม่จะตามไปอยู่กับป้อง”
จบคำพูดประโยคนั้น เกศิรินหยิบปืนออกจากกระเป๋า ทุกคนตกใจคาดไม่ถึง อธิปแผดเสียงก่อนใคร
“เกศ!! ทำบ้าอะไร”
อธิปกับหมอเอกจะพุ่งเข้าหาเกศิริน แต่เธอ ยกปืนขึ้นจ่อหัวตัวเองหมายจะยิงตัวตายพร้อมตะโกนสั่ง
“อย่าเข้ามานะ”
หมอเอกกับอธิปหยุดชะงัก อาริสาห่วงเกศิรินมากพูดโพล่งออกไป
“เกศ...ฉันขอร้อง อย่าทำอย่างนี้ เธอยังมีฉัน ยังมีหมอ”
“แต่ไม่มีป้อง ป้องตายแล้วริสา...ป้องตายเพราะฉัน ฉันเป็นคนฆ่าลูก”
“ไม่ใช่นะเกศ มันเป็นอุบัติเหตุ” หมอเอกช่วยกล่อม แต่เกศิรินไม่ฟังใครอีกแล้ว กล่าวโทษตัวเองทั้งน้ำตานองหน้า
“ถ้าเกศไม่บ้าพาริสาไปอย่างนั้นป้องก็คงไม่ตาย สมควรแล้วที่ชีวิตเกศจะไม่เหลือใคร”
เกศิรินร้องไห้อย่างหนัก จังหวะนั้นมือข้างที่ถือปืนเลื่อนลง อาริสาจะเดินไปหาแต่หมอเอกกับเขมจับตัวเธอไว้
“ริสา...อย่า!!”
อาริสาไม่ก้าวขาแต่พยายามเรียกชื่อเกศิรินให้มีสติ แต่เจ้าตัวไม่ฟังใครทั้งนั้น จมอยู่กับความผิดใหญ่หลวงของตัวเอง
“คนที่ควรตายไม่ใช่ป้องแต่ควรเป็นฉัน ถ้าฉันตายสักคน ชีวิตทุกคนก็มีความสุขกันหมดแล้ว”
“ตั้งสติก่อนเกศ แล้วฟังผม”
หมอเอกตะโกน แต่เกศิรินเหมือนไม่ได้ยินและไม่มองใคร เอาแต่พูดเพ้อกับป้องกุลในอากาศ
“ป้อง...แม่จะไปหาป้อง จะไปอยู่กับป้องนะลูก”
เกศิรินยกปืนจ่อศีรษะตัวเอง ทุกคนในงานต่างกรีดร้องตกใจ อาริสามองเกศิรินจะฆ่าตัวตายด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ และโกรธที่ไม่รักชีวิต จึงตัดสินใจตะโกนยุอย่างคับแค้น
“เธอคิดว่าป้องอยากให้เธอทำอย่างนี้เหรอ ป้องช่วยให้เธอมีชีวิตเพื่ออะไร...เพื่อให้เธอมาฆ่าตัวตายอย่างนี้เหรอ”
เกศิรินได้ยินอาริสาพูดแล้วชะงัก มือที่ถือปืนสั่นระริก หมอเอกมองอาริสาอย่างเข้าใจความรู้สึกโกรธของเธอจึงไม่คิดจะห้าม
“ถ้าเธอยังคิดไม่ได้...งั้นก็ตายไปเลย”
เขมใจคอไม่ดี รีบห้ามอาริสาเพราะกลัวเกศิรินยิงตัวตายจริงๆ
“พอเถอะริสา”
แต่อาริสาไม่ฟังเขม พูดปาวๆต่อไป “เอาเลยเกศ ลูกเธอรักเธอขนาดไหน เขาช่วยชีวิตเธอยังไง ก็ไม่ต้องสนใจ”
ยิ่งฟังเกศิรินยิ่งเจ็บปวดถึงกับยืนร้องไห้โฮ... ได้ยินเสียงอาริสายังพูดไม่หยุด
“ตายสิ หยุดทำไม ไหนๆไม่เคยเลี้ยงลูก ไม่เคยรัก แล้วยังจะสร้างบาปติดตัวให้ลูกไปอีก...ทำเลย”
เกศิรินสะอื้นตัวโยน...ค่อยๆลดปืนลงและทรุดตัวนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง อาริสาตัดสินใจจะเดินเข้าไปหาแต่เขมไม่มั่นใจรั้งตัวเพื่อนไว้
“อย่าไป...”
อาริสาไม่เชื่อ ปลดมือเขมออกแล้วเดินไปหาเกศิรินอย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น หมอเอกก้าวตามเพื่อปกป้องทั้งอาริสาและเกศิริน
