เกมรักเอาคืน
ตอนที่ 18
“ถึงเธอไม่ขอฉันก็จะให้เธออยู่ที่นี่ ดีกว่าไปอยู่บ้านเดียวกับนังเกศ คิดถึงตอนมันมาบีบคอฉันทีไร บอกตรงๆว่าฉันกลัวมันจะทำอะไรเธอนะริสา บอกป้อง...ถ้าว่างพาแม่ไปหาจิตแพทย์บ้าง ฉันว่านังเกศป่วยนะ”
“แต่ฉันเข้าใจเกศนะ ตั้งแต่เรียนเกศเป็นดาว ผู้ชายคนไหนเห็นก็ชอบ แต่ชีวิตเกศตอนนี้เขาเหมือนโดนทิ้ง”
“ก็ทำตัวเอง...จะไปโทษใคร”
“ฉันสงสารเกศ ตั้งแต่วันที่อาม่าเกิดอุบัติเหตุเกศก็หายไปเลย ฉันอยากให้เกศเข้าใจว่าฉันไม่ได้แย่งป้อง ถึงป้องรักฉัน แต่ป้องก็ยังเป็นลูกของเกศ แม่ลูกกันยังไงก็ตัดไม่ได้”
“เกศมันไม่ฟังเธอหรอก ตอนนี้มันบ้า”
เสียงมือถืออาริสาดังขัดจังหวะ เจ้าตัวเห็นชื่อที่โชว์หน้าจอแล้วชะงักทำให้เขมพอจะเดาได้ว่าใครโทร.มา และเมื่อรู้ว่าใช่เกศิรินตามที่คาดเดาเขมก็ตั้งท่าจะไม่ให้อาริสารับสาย แต่ช้าเกินไปเพราะอาริสากดรับเสียแล้ว
“ฮัลโหล”
“ริสา...เธอว่างไหม ฉันอยากให้เธอช่วย”
“เธอจะให้ฉันช่วยอะไร”
“ฉันอยากไปเยี่ยมอาม่า อยากไปขอโทษป้อง แต่ฉันไม่กล้าไป ฉันกลัวลูกเกลียดฉัน เธอพาฉันไปหน่อยได้ไหม ขอร้องนะริสา ตอนนี้เธออยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปรับ ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว เธออย่าทิ้งฉันอีกคนนะริสา ช่วยฉันด้วยนะ”
อาริสาตกลงทำตามที่เกศิรินขอโดยไม่ฟังคำทัดทานของเขมที่กลัวจะพลาดท่าเสียทีอีกฝ่าย
“ริสา...เธออย่าไปเลย ฉันเพิ่งพูดหยกๆว่ามันบ้า”
“เกศไม่ได้บ้าหรอก”
“ถ้าไม่ได้บ้าจะมาบีบคอฉันอย่างวันนั้นเหรอ”
“เอาน่า...ฉันแค่พาเกศไปเยี่ยมอาม่า โรงพยาบาลอยู่แค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก”
“แล้วถ้านังเกศมันเกิดอาละวาดใส่เธอล่ะ”
“เขม...ตอนนี้เกศไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ฉันอยากให้ป้องคุยกับเกศ ถึงยังไงเกศก็เป็นแม่เขา”
“เธอนี่...อีกนิดก็นิพพานแล้วนะริสา”
อาริสายิ้มขำก่อนขอตัวจะไป แต่เขมยังเรียกไว้
“เดี๋ยว เอามือถือของเธอมาก่อน”
“เอาไปทำอะไร”
“เอามาเถอะน่า”
อาริสาหยิบมือถือจากกระเป๋ายื่นให้ เขมรับมาเปิดหน้าจอแล้วเซตแอปพลิเคชันติดตามตำแหน่งมือถืออาริสา
“เธอโหลดแอปอะไรน่ะเขม”
“ติดตามตำแหน่งมือถือไง...ทีนี้ฉันก็จะได้คอยดูว่านังเกศพาเธอไปโรงพยาบาล ไม่ใช่พาไปไหน”
“เธอนี่คิดมากนะ”
“ฉันคิดมากดีกว่าคิดน้อย...ฉันไม่ไว้ใจมัน”
“โอเค...เรียบร้อยแล้วนะ” อาริสาเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วผละไป เขมมองตามไม่วายเป็นห่วง ตัดสินใจโทร.หาหมอเอกถามเขาว่าอยู่ไหน?
“ผมแวะมาเยี่ยมอาม่า มีอะไรเหรอเขม”
ป้องกุลเดินมาถึงหน้าห้องพักฟื้นเห็นหมอเอกคุยโทรศัพท์พอดี ได้ยินเขาถามอีกฝ่ายว่า
“ริสาไปกับเกศเหรอ”
ป้องกุลอยากรู้มากถามหมอเอกว่าอาริสาไปไหนกับแม่ตน หมอเอกไม่ทันตอบเพราะยังคุยติดพันกับเขม
“โอเคเขม...ยังไงเขมดูตามสัญญาณมือถือของริสาไปก่อน ถ้าเกศพาริสาออกนอกเส้นทางมาโรงพยาบาล รีบโทร.บอกผม”
หมอเอกวางสายจากเขมก็เล่าให้ป้องกุลฟังทันที...
ooooooo
รถติดกลางถนนใหญ่...อาริสาอยู่ในรถกับเกศิริน และคอยแอบมองอีกฝ่ายตลอดเวลา
จนเกศิรินรู้ทันว่าอาริสาไม่ไว้ใจตนแน่ๆ ถามเสียงเรียบว่า
“กลัวฉันเหรอ”
“เปล่า”
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เพราะฉันไม่อยากให้ ใครเกลียดฉันอีกแล้ว”
อาริสาสงสารเพราะเกศิรินดูเศร้าและเสียใจจริงๆ พลันเสียงโทรศัพท์มือถืออาริสาดัง เธอหยิบออกจากกระเป๋าเห็นชื่อโทร.เข้าคือ “เด็กดื้อ” แล้วเหลือบมองเกศิรินก่อนจะรับสาย
“ฮัลโหล”
เกศิรินแอบเหลือบมองอาริสาคุยโทรศัพท์และเดาว่าเป็นป้องกุลโทร.มา
ป้องกุลคุยโทรศัพท์กับอาริสาโดยมีหมอเอกยืนฟังอยู่ใกล้ๆด้วยท่าทีร้อนใจเป็นห่วงอาริสา
“ริสามากับแม่เหรอ แล้วตอนนี้ริสาอยู่ไหนแล้ว”
“กำลังไปที่โรงพยาบาล แต่รถมันติด ยังไงถ้าถึงแล้วฉันจะโทร.หานะ”
พออาริสาวางสาย เกศิรินแกล้งแซวว่าป้องโทร.มาตามเหรอ?
“เขาแค่โทร.มาถามว่าอยู่ไหน”
“ทำไม? ป้องกลัวฉันจะพาเมียกับลูกเขาไปไหนเหรอ”
“เปล่า เขาแค่ถามเฉยๆน่ะ ป้องคงเห็นเราออกจากบ้านนานแล้วแต่ยังไม่ถึงโรงพยาบาลสักที”
เกศิรินได้ทีฉวยโอกาสเอารถติดมาอ้างเพื่อออกนอกเส้นทาง “ก็รถมันติด งั้นเราไปทางลัดกันดีกว่า”
“ทางลัดเหรอ”
“ใช่...ทางลัด”
อาริสาแอบหวั่นที่น้ำเสียงเกศิรินดูแปลกๆ เวลาเดียวกันนั้นเองเขมจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตนดูตำแหน่งโทรศัพท์ของอาริสา แล้วก็เห็นว่านอกเส้นทางไปโรงพยาบาล
“เฮ้ย! เกศพาริสาไปไหนเนี่ย” เขมอุทานแล้วรีบโทร.หาหมอเอกทันที “ฮัลโหล หมอคะ เกศพาริสาไปทางไหนก็ไม่รู้ค่ะ มันไม่ใช่ทางไปโรงพยาบาล”
หมอเอกกับป้องกุลยังอยู่โรงพยาบาล ทั้งคู่กำลังรีบเดินไปที่ลานจอดรถ หมอเอกรับสายเขมอย่างร้อนรน
“เขมบอกทางมาว่าเกศพาริสาไปทางไหน เดี๋ยวผมกับป้องจะขับรถตามไปดู”
ป้องกุลร้อนใจไม่แพ้กัน หยิบโทรศัพท์มือถือของตนโทร.หาอาริสา...
ไม่นานนักรถของเกศิรินขับเข้ามาในถนนเปลี่ยวเหมือนทางลัดที่ไม่ค่อยมีบ้านคน เกศิรินยังขับรถด้วยท่าทีสงบนิ่ง ขณะที่อาริสาเริ่มเลิ่กลั่กมองสองข้างทางแล้วถามว่า
“นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“ฉันบอกแล้วไงว่ามันทางลัด”
โทรศัพท์มือถืออาริสาดัง เธอจะรับแต่เกศิรินแย่งมันไปอย่างเร็วแล้วรับสายเอง
