เกมรักเอาคืน
ตอนที่ 18
แผนการของป้องกุลกับอาม่ามีแนวโน้มจะสำเร็จด้วยดีหากเกศิรินไม่ได้รับสายตุลที่โทร.มาหาป้องกุลที่บ้านหลังจากติดต่อเขาทางโทรศัพท์มือถือไม่ได้
เกศิรินแนะนำตัวเองว่าเป็นแม่ป้องกุลและบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่อยู่ จากนั้นก็ถามคนโทร.มาว่าเป็นเพื่อนป้องกุลใช่ไหม ทำไมไม่ลองโทร.เข้ามือถือของเขา
“ขอโทษครับ ผมโทร.แล้วแต่ป้องปิดมือถือ ก็เลยโทร.เข้าบ้านครับ”
“มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า ป้องไปบ้านอาม่า”
“งั้นไม่เป็นไรครับ ถ้าป้องกลับมาฝากบอกว่าตุลโทร.มาหานะครับ”
เกศิรินได้ยินชื่อตุลก็สะดุดหูมาก นึกถึงตอนที่ป้องกุลบอกว่าให้ตุลจัดการเรื่องจองตั๋วเครื่องบินจึงรีบถามกลับ
“อ๋อ...ตุลที่ป้องฝากให้จองตั๋วเครื่องบินใช่ไหม”
“ตั๋วเครื่องบินอะไรครับ”
“อ้าว ก็ตั๋วไปอเมริกาไง ป้องบอกฝากตุลจอง”
“ป้องไม่เคยบอกเรื่องจองตั๋วอะไรกับผมเลยครับ”
เกศิรินชะงัก...แล้วทันทีที่วางสายจากตุลก็รีบโทร.หาอดีตสามีถามเขาว่าอยู่ไหน อธิปเพิ่งตื่นนอนตอบเสียงงัวเงียว่าตนอยู่บ้าน
“ป้องอยู่บ้านนั้นมั้ย”
“ตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่เห็นหัวมันมาที่นี่เลย”
คำตอบของอธิปเล่นเอาเกศิรินอารมณ์พลุ่งพล่านเพราะมั่นใจว่าป้องกุลไปหาอาริสา ซึ่งเธอไม่ยอมแน่จึงคว้ากุญแจรถจะออกจากบ้านแต่เจอหมอเอกขับรถมาจอดพอดี
หมอเอกตั้งใจมาหาเกศิรินเพื่อเจรจาให้ยอมรับความรักของอาริสากับป้องกุล เมื่อเห็นเธอเร่งรีบก็ถามว่าจะไปไหน เกศิรินไม่ตอบแต่อยากรู้ว่าหมอเอกมาทำไม?
“ผมมาหาคุณ ผมอยากจะมาคุยกับคุณเรื่องของป้องกุลกับริสา”
“ทำไม? อย่าบอกนะว่าหมอมาคุยให้เกศยอมรับความรักปัญญาอ่อนนั่น”
“ใช่”
“หมอไม่อยากได้ลูกในท้องของริสาแล้วเหรอ”
หมอเอกเจ็บแต่ต้องตัดใจทำให้อาริสามีความสุข “ถ้าจะไปตามป้องกุล พอเถอะเกศ ปล่อยเขาสองคนไปเถอะ”
“หมายความว่ายังไง หมอรู้เหรอว่าลูกของเกศอยู่ไหน อยู่กับริสาใช่มั้ย เกศบอกแล้วไงว่าให้หมอกอดเมียตัวเองให้ดี อย่าปล่อยมายุ่งกับลูกของเกศอีก”
“ให้ผมทำอย่างนั้นเพื่ออะไร เพื่อมองคนที่ผมรักไม่มีความสุขงั้นเหรอ พอเถอะเกศ ถ้าคุณรักลูก ปล่อยป้องกุลไปเถอะ”
“ป้องอยู่กับเมียหมอใช่มั้ย”
“ผมไม่รู้”
เกศิรินไม่เชื่อ แน่ใจว่าเขารู้แต่ไม่ยอมบอก คาดคั้นเสียงขุ่นว่าเมียเขาอยู่ไหน?
“ผมไม่รู้”
“ไม่บอกใช่มั้ย”
เกศิรินฮึดฮัดเดินไปขึ้นรถ หมอเอกก้าวตามเพื่อจะดึงตัวไว้แต่เธอเร็วมากเข้ารถล็อกประตูและสตาร์ตทันทีโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของเขา
“เกศ...หยุด! คุณขวางเขาไม่ได้ ยิ่งคุณทำอย่างนี้คุณจะยิ่งไม่เหลือใคร”
เกศิรินได้ยินหมอเอกพูดจี้ปมตัวเองก็ยิ่งเจ็บ เหยียบคันเร่งรถทะยานออกไป หมอเอกรีบวิ่งมาขึ้นรถตัวเองขับตามจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล
ooooooo
เขมกำลังยุ่งอยู่กับงานที่หน้าห้องฉุกเฉิน จู่ๆเกศิรินพุ่งพรวดมาประจันหน้าถามเสียงแข็งว่าอาริสาอยู่ไหน?
“เธอจะถามทำไม”
เกศิรินไม่พูดพร่ำทำเพลงพุ่งเข้าบีบคอเขมจนชนผนังอย่างแรงท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของผู้คนแถวนั้น
“ฉันถามว่าริสาอยู่ไหน”
“ปล่อยฉัน...”
“บอกมาเดี๋ยวนี้”
ทุกคนในที่นั้นต่างยังช็อกทำอะไรไม่ถูก
หมอเอกวิ่งเข้ามาดึงเกศิรินออกจากเขมพร้อมตวาดให้หยุด เกศิรินมองเขาตาขวางก่อนตวัดสายตามาที่เขมอย่างแค้นเคือง
“ไม่บอกใช่มั้ย กูหาเองก็ได้”
พูดจบเกศิรินสะบัดหมอเอกออกแล้วรีบเดินออกไป เขมตกใจมากถามหมอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ได้คำตอบเพราะเขาผลุนผลันตามเกศิรินไป
เกศิรินเดินมาขึ้นรถเป็นจังหวะที่อธิปโทร.เข้ามาพอดี เธอรับสายเสียงห้วนเพราะกำลังโมโหจัด
“ว่าไง?”
“ฉันโทร.ไปถามนังสนมันแล้ว ฉันรู้แล้วว่าป้องอยู่ที่ไหน”
เกศิรินหูผึ่ง...แล้วขับรถพุ่งออกไปราวพายุหลังจากอธิปให้รายละเอียดมา หมอเอกวิ่งมาสกัดไม่ทันแต่ก็รีบขึ้นรถตัวเองขับตามไปอีก
เวลาเดียวกันนั้นอาม่านั่งยิ้มสบายใจอยู่หน้าบ้านพักอีกหลังใกล้กับบ้านที่ป้องกุลอยู่กับอาริสา สักครู่สนวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาเพื่อรายงานสถานการณ์ที่บ้านหลังนั้น
“ริสาเป็นยังไง ยอมคุยดีๆกับป้องรึยัง”
“ยังค่ะ”
“ป่านนี้ริสายังอยู่ในห้องนอนอีกเหรอ”
“น่าจะใช่นะคะ”
“แล้วป้องทำยังไง จะปล่อยให้ริสาหิวข้ามคืนเหรอ ท้องอยู่นะ”
“คุณป้องบอกไม่พ้นเย็นนี้คุณริสาออกจากห้องแน่นอนค่ะอาม่า”
“ป้องเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น”
สิ่งนั้นคืออาหารกลิ่นหอมกรุ่นนั่นเอง...
ป้องกุลนำปิ่นโตอาหารมาวางหน้าห้องยั่วน้ำลายอาริสาที่เขาแน่ใจว่ากำลังหิวมาก
“ริสา...ออกมากินข้าวกันดีกว่า”
อาริสาได้กลิ่นอาหารเตะจมูกยิ่งทำให้ท้องร้องอยากกิน ขยับเดินมายืนตรงหน้าประตู
“ผมรู้นะว่าคุณอยู่ตรงประตู”
อาริสาฟึดฟัดที่โดนจับได้ ป้องกุลยังยั่วต่อไปโดยหยิบอาหารทอดกรอบมาเคี้ยวเสียงดังจนเธอได้ยิน
“อาหารอยุธยานี่น่ากินจริงๆ ห๊อมหอม”
ป้องกุลกินยั่วเสียงกร๊อบกรอบ อาริสาหิวจนน้ำลายสอตัดสินใจเปิดประตูแต่ยังฟอร์มไม่ก้าวขาออกมา ป้องกุลเลยต้องรวบตัวจะพาไปกินข้าว แต่เธอผลักไสพลางสั่งให้ปล่อย
“ริสา...เดี๋ยวล้ม ไม่ได้เจ็บแค่เรานะ แต่ลูกด้วย”
“ไม่ต้องมาเอาลูกมาอ้าง...ปล่อย!!”
“หิวใช่ไหม”
“ไม่หิว”
“ไม่เป็นไร ริสาไม่หิวแต่ลูกผมหิว ผมป้อนลูกผมแล้วกัน” ป้องกุลรวบรัดพาอาริสาออกมาจนได้
ooooooo
บนโต๊ะมีอาหารสองสามอย่างพร้อมข้าวสวยร้อนๆ ป้องกุลจับอาริสานั่งตักหน้าตาเฉย พอเธอจะลุกเขาก็กอดเอวเอาไว้
