ด้วยแรงอธิษฐาน

ขาดคำกฤตย์ก็หมดสติ นัทธมนตะโกนเรียกพิษณุมาช่วยพาเจ้านายหนุ่มส่งโรงพยาบาล

“คุณกฤตย์ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่เข้าใจคุณผิดมาตลอด เพราะความแค้นทำให้ฉันเหมือนคนโง่ทำร้ายคนดีๆอย่างคุณ คุณกฤตย์...คุณอย่าเป็นอะไรนะคะ อย่าให้ฉันต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเลยนะคะ”

ภาพความทรงจำเก่าๆ ทั้งคำเตือนของหลวงพ่อ แม่หมอที่หลวงพระบางหรือแม้แต่ของแม่ผุดในหัว

นัทธมนปวดหัวใจมากที่อคติและทำร้ายกฤตย์จนอาการหนักขนาดนี้

ครอบครัวถุงแป้งรออยู่แล้วที่โรงพยาบาล เมื่อร่างหมดสภาพของกฤตย์มาถึงก็พูดไม่ออก ถุงแป้งโกรธมาก โทษว่าเป็นความผิดนัทธมนที่จ้องล้างแค้นกฤตย์แทนวรดา

นัทธมนสะเทือนใจมาก ไม่กล้าอยู่เผชิญหน้ากับครอบครัวกฤตย์แต่แยกไปซบอกแม่ที่บ้าน

“นัทเกือบทำให้คนดีๆคนนึงต้องตายเพราะความมั่นใจผิดๆ นัทไม่น่าทำแบบนั้นลงไปเลย”

“แต่ตอนนี้คุณกฤตย์เขาก็ปลอดภัยแล้วนะลูก”

“นัททำร้ายเขาขนาดนั้นเขาก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร ความรู้สึกของนัทตอนนี้มันสับสนไปหมด ความแค้นที่มีมาตลอดมันทำให้นัททรมานไม่มีความสุข แต่ถึงจะได้ลงมือแก้แค้นมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น ตอนนี้นัทรู้แล้วว่าความแค้นไม่เคยให้อะไรนอกจากความโง่เขลากับความทุกข์ ความทุกข์ที่นัทสร้างมันขึ้นมาเองทั้งนั้น”

“แม่ถึงบอกให้นัทปล่อยวางแล้วอยู่กับปัจจุบันเข้าไว้”

“ที่ผ่านมาถ้านัทเชื่อทุกคำเตือนนัทคงไม่ทำร้ายคนดีๆอย่างคุณกฤตย์ นัทละอายแก่ใจ นัทไม่กล้าไปสู้หน้าคุณกฤตย์แล้วล่ะแม่ นัทกลัว...กลัวตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดลงไปอีก”

ooooooo

อาการของกฤตย์พ้นขีดอันตราย เขารักษาตัวในโรงพยาบาลโดยไม่ยอมบอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องเก็บของ นอกจากว่าทุกอย่างเป็นแค่อุบัติเหตุ...ไม่เกี่ยวอะไรกับนัทธมน

นัทธมนไม่ได้ไปเยี่ยมกฤตย์เพราะไม่กล้าสู้หน้า กระนั้นเธอก็นอนกระสับกระส่ายฝันร้ายถึงวันที่วรดาถูกฆ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนจะเรียกให้เธอตามหาฆาตกรตัวจริงอีกครั้ง

พิษณุแวะมาหานัทธมนที่บ้านพร้อมกล่องข้าวของเพราะเธอยื่นใบลาออกแล้ว นัทธมนต้อนรับเขาด้วยใบหน้าอิดโรย ผู้ช่วยหนุ่มสงสารแต่ไม่วายถามเรื่องคาใจ

“วันที่คุณกฤตย์บาดเจ็บ คุณกฤตย์ให้ผมพาไปที่ห้องชั้นบน ผมเห็น...รูปคุณเต็มไปหมด”

“นั่นไม่ใช่รูปฉันหรอกค่ะ”

“คุณกฤตย์ก็บอกแบบนั้นแต่ไม่บอกว่าผู้หญิงในรูป เป็นใคร ทำไมถึงหน้าเหมือนคุณนัทอย่างกับคนเดียวกัน”

“นั่นเป็นรูปของ...วรดาค่ะ”

“วรดา...ผู้หญิงที่เคยเป็นคนรักของคุณกฤตย์หรือเปล่าครับ”

“ค่ะ...ผู้หญิงที่คุณกฤตย์รักมาก”

“มิน่าคุณกฤตย์ถึงไม่เคยให้ใครเข้าไปในห้องนั้นเลย”