ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 11
“ขอบใจที่คุณยกโทษให้ผม”
“ดิฉันเคยคิดว่าตัวเองใจแข็งพอจะฆ่าคุณได้
แต่สุดท้ายฉันก็ต้องขัดกับคำอธิษฐานของวรดา”
“ขอบใจที่เลิกล้มความคิดนั้น แต่จะขอบใจมากกว่านี้ถ้าคุณจะเลิกเชื่อว่าผมเป็นคนฆ่าวรดาเสียที”
“มีแค่เราสองคนอยู่ตรงนี้คุณยังจะโกหกอีกเหรอคะ”
นัทธมนยังไม่ยอมเชื่อ กฤตย์ต้องขอร้องเสียงอ่อน
“งั้นถ้าคุณจะช่วยเปิดใจฟังผมสักนิด วางอคติไว้ก่อน ผมจะเล่าความจริงทั้งหมดให้คุณฟัง”
“งั้นดิฉันจะลองพยายามดูนะคะ คุณก็ลองเล่ามาก่อนแล้วกัน”
“ผมคงต้องเริ่มเล่าด้วยเรื่องที่คุณคงจะไม่เชื่ออย่างที่สุด...ผมรักวรดาจริงๆ...รักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน”
คำสารภาพรักง่ายๆของกฤตย์ทำให้นัทธมนหัวใจเต้นแรง ก่อนจะหน้าตึงเมื่อเขาบอกว่าทำหนังสือเจน แอร์ที่เคยให้วรดาหาย กฤตย์เห็นสีหน้าเธอก็ดักคออย่างรู้ทัน
“คุณจะบอกว่าผมโกหกสินะ แต่ผมยังยืนยันว่าผมรักวรดาแล้วผมก็ตั้งใจจะแต่งงานกับวรดา...”
ooooooo
กฤตย์พานัทธมนย้อนอดีตเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน...เขาตั้งใจจะแต่งงานกับวรดาถึงขั้นเอ่ยขออนุญาตพ่อแม่อย่างตรงไปตรงมา เกื้อกับหม่อมสายพิณพ่อแม่ของกฤตย์ลำบากใจแต่สุดท้ายก็ขัดไม่ไหวเพราะลูกชายคนเดียวเตรียมการไว้หมดแล้วด้วยการขอร้องผู้ใหญ่ที่เคารพรักเจรจาสู่ขอวรดาให้
“ตอนนั้นลึกๆในใจผมกลัวแทบตายว่าคุณพ่อจะขัดขวางแต่ไม่รู้เพราะท่านเข้าใจผมหรือเพราะท่านเกรงใจท่านผู้ใหญ่ถึงไม่ขัดอะไร...ผมแอบเตรียมทุกอย่างเอาไว้โดยไม่ได้บอกวรดาก่อน”
นอกจากหาผู้ใหญ่เจรจาสู่ขอ กฤตย์ยังไม่ยอมรับแหวนแต่งงานของแม่หมั้นวรดา แต่อยากใช้แหวนซึ่งเขาซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองมากกว่า
“สำหรับผม...แหวนแต่งงานเป็นเครื่องหมายของความรักแล้วก็ความทุ่มเทที่ผมมีให้ ผมก็เลยอยากจะใช้เงินเก็บของผมซื้อแหวนเองมากกว่า จะได้เป็นแหวนที่มีแค่วงเดียวในโลกที่ผมสั่งทำเพื่อวรดาคนเดียวจริงๆน่ะครับ”
“ตามใจ...พิลึกจริงลูกคนนี้ ตกลงไม่เอาแน่นะ...
รู้ไหมว่าแหวนแม่วงนี้แพงขนาดไหน”
กฤตย์พยักหน้า อธิบายเหตุผลของตัวเองยิ้มๆ “ทราบครับ...แต่ถึงแหวนผมจะไม่แพงเท่าแหวนคุณแม่แต่ผมว่าวรดาน่าจะภูมิใจกว่าถ้ารู้ว่าผมตั้งใจทำเพื่อเขาขนาดไหนน่ะครับ”
หม่อมสายพิณยอมแพ้ใจลูกชาย กฤตย์ยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงความเมตตาของแม่ก่อนเอ่ยถึงการ์ดแต่งงาน
“ผมออกแบบการ์ดแต่งงานและสั่งทำแหวนที่คิดว่าน่าจะถูกใจวรดา แม้แต่คำสัญญาที่เคยให้ไว้กับวรดาผมก็ไม่เคยลืม...ผมสัญญาว่าจะพาเขาไปหลวงพระบางด้วยกัน”
นัทธมนกวาดตามองไปยังตั๋วเครื่องบินไปหลวงพระบางที่กฤตย์ยังเก็บไว้ให้วรดา กฤตย์ยิ้มเศร้า
