ด้วยแรงอธิษฐาน

“แต่น่าเสียดายที่วรดาไม่มีโอกาสได้เห็นสิ่งเหล่านี้เลย”

“คุณถึงพาฉันไปที่หลวงพระบาง”

“ตอนนั้นผมคิดว่าอย่างน้อยการพาคุณไปหลวงพระบางด้วยกันก็เหมือนได้พาวรดาไปที่นั่นด้วย แม้แต่กำไลจากหลวงพระบางที่ผมเคยให้วรดาผมก็อยากเห็นมันอยู่ที่ข้อมือของคุณ”

แววตาจริงใจของกฤตย์ทำให้นัทธมนเจ็บแปลบ สับสนในหัวใจเหลือเกินว่าควรจะรู้สึกกับเขาแบบไหน

“คุณบอกว่าคุณรักวรดามาก ทำทุกอย่างเพื่อได้แต่งงานกับวรดาแต่คุณก็ทำร้ายจิตใจเธอด้วยการไปกับผาณิต”

“ถ้าคุณหมายถึงคืนนั้นที่ผมออกไปกับผาณิต...ผมไปเพราะความจำเป็น”

กฤตย์จำได้ว่าวันนั้นเขาตั้งใจไปเยี่ยมวรดาซึ่งป่วยหนัก แต่เพราะมีคำสั่งขาดจากประพจน์ไม่ให้เจอวรดาเขาเลยต้องทำตามคำแกมแก้วที่แนะนำให้เข้าทางผกากับผาณิต สถาปนิกหนุ่มเวลานั้นยอมฝืนใจพาผาณิต

ไปเที่ยว แม้จะรู้ว่าวรดาช้ำใจแต่ไม่ได้อธิบาย เขาแค่อยากทำดีกับผกากับผาณิตเผื่อได้เจอวรดาง่ายขึ้น

นัทธมนใจอ่อนยวบเมื่อได้ฟังความจริง เธอยังจำได้ถึงสีหน้าเจ็บปวดของวรดา “วรดาเสียใจมาก เธอรักคุณจนสุดหัวใจแต่กลับต้องมาเห็นภาพที่มันทำร้ายจิตใจขนาดนี้จากคนที่บอกว่าจะแต่งงานกับเธอ”

“วันนั้นผมไม่สามารถอธิบายอะไรได้และไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจผิดไป”

“แล้วคุณผาณิตทำให้คุณได้เจอวรดาอีกหรือเปล่าคะ”

กฤตย์พยักหน้า เพราะหลังจากนั้นเขาได้รับอนุญาตให้เจอวรดาจริงแต่อยู่ในสายตาประพจน์ตลอด

ooooooo

แม้แต่วันสุดท้ายของวรดา กฤตย์ก็ต้องเจอเธอโดยมีประพจน์ตามประกบ เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อย่างใจเลยนัดเจอเธออีกครั้งที่สวนใกล้หลุมหลบภัย นัทธมนใจเต้นแรงเมื่อรู้สึกว่าใกล้ความจริงเข้าไปทุกที

“ถ้าคุณไม่ได้เป็นคนที่ทำร้ายวรดาแล้วคืนนั้นคุณหายไปไหนคะคุณกฤตย์”

“คืนนั้นผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปหาวรดาตามที่นัดไว้...ยังไงผมก็จะต้องเจอเธอให้ได้...”

กฤตย์ไม่ได้โกหก เขาตั้งใจไปเจอวรดาและขอเธอแต่งงาน แต่ทุกอย่างก็ผิดแผนเมื่อหม่อมสายพิณล้มในห้องน้ำ

“ผมต้องขับรถพาคุณแม่ไปโรงพยาบาลผมถึงไปพบวรดาตามนัดไม่ได้ หลังจากวันนั้นวรดาก็หายไป ผมร้อนใจจนแทบจะกินนอนไม่ได้ จนหลายวันผ่านไป... เผอิญมีคนสวนไปดายหญ้าแถวนั้นแล้วเปิดประตูเข้าไป ไม่นึกเลยว่าพอได้เจอกันอีกทีเธอก็หมดลมหายใจไปเสียแล้ว”

น้ำเสียงสั่นๆของเขาทำให้นัทธมนสะเทือนใจมาก กฤตย์พยุงร่างอ่อนแรงของตัวเองไปหยิบชุดกับเครื่องประดับของวรดามาให้เธอ “ผมรู้สึกผิดมาตลอด...สิ่งเดียวที่ทำได้คือเก็บความทรงจำทุกอย่างระหว่างผมกับรดาไว้ในห้องนี้”

กฤตย์น้ำตาไหล เช่นเดียวกับนัทธมนที่สะอื้นไห้ด้วยความเสียใจและรู้สึกผิดที่ทำร้ายเขาเกือบตาย

“นี่...ดิฉันเข้าใจคุณผิดมาตลอดจริงๆหรือนี่... ฉัน...ขอโทษที่ทำรุนแรงกับคุณ ฉันไม่น่าเลย...”

“ไม่เป็นไรหรอกนัทธมน...ไม่เป็นไรจริงๆ”