ตอนที่ 11
ขณะที่ทุกคนตามหากฤตย์ด้วยความเป็นห่วง นัทธมนทรมานใจมากที่ทำร้ายเขาขนาดนั้น กฤตย์ก็เสียใจไม่ต่างกัน ความเจ็บปวดทางร่างกายไม่ได้มีผลกับเขาเลยเมื่อเทียบกับความรู้สึกของวรดาที่เขาเพิ่งเคยสัมผัส
“ยกโทษให้เราด้วยนะรดา ไม่นึกเลยว่าเราจะได้มีจุดจบแบบเดียวกันแต่เรายังจำจุดเริ่มต้นได้อยู่เลยนะ”
ภาพความทรงจำครั้งแรกที่ได้เจอวรดาผุดในหัว ใบหน้าสดใสแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มตราตรึงในใจเขา
ไม่รู้ลืม กฤตย์ดึงตัวเองจากอดีตแสนหวาน พึมพำถึงวรดา “ขอบคุณนะวรดา...จากจุดเริ่มต้นวันนั้นจนจุดจบในวันนี้...
ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่เคยคิดถึงเธอที่เป็นวรดาและเธอ...ที่เป็นนัทธมน”
นัทธมนปวดหัวใจไม่ต่างจากกฤตย์ ใบหน้าเว้าวอนของกฤตย์ลอยวนเวียนในหัวจนนอนไม่หลับ พลันภาพเก่าๆที่เธอกับเขาเคยใช้เวลาร่วมกัน รวมทั้งความประทับใจวันแรกที่ได้พบ ความห่วงใยที่เขามีให้เสมอก็ทำให้เธอร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดอีกครั้ง
“นี่เราทำลงไปได้ยังไง ทำไมถึงต้องทำร้ายคนที่ดีกับเราแบบนี้...”
ooooooo
นัทธมนนอนกระสับกระส่ายทั้งคืน ทั้งสับสนทั้งรู้สึกผิดที่ทำร้ายกฤตย์ถึงชีวิต มนทิราเห็นสีหน้าลูกสาวอิดโรยก็เป็นห่วง นัทธมนกินข้าวเนือยๆก่อนตัดสินใจบอกแม่จะลาออกจากบริษัทของกฤตย์
มนทิราสังหรณ์ใจว่าลูกสาวจะมีบางอย่างปิดบังแต่ไม่ทันซักนัทธมนก็แต่งตัวออกไปทำงานแต่เช้าโดยอ้างว่ามีงานสำคัญต้องเคลียร์ แกมแก้วมาดักรออยู่แล้ว คาดคั้นให้เลขาฯสาวของพี่ชายบอกความจริง
นัทธมนทำไขสือไม่รู้เรื่องทั้งที่ในใจร้อนรนด้วยความเป็นห่วงกฤตย์ เลขาฯสาวตีหน้านิ่งแกล้งบอก รปภ.ให้ช่วยตามหากฤตย์ ก่อนจะแสร้งตีเนียนบอกให้เปิดห้องเก็บของ
สภาพของกฤตย์ในห้องเก็บของทำให้ทุกคนพูดไม่ออก พิษณุที่เพิ่งมาถึงรีบประคองเจ้านายหนุ่มออกมาอย่างยากลำบากเพราะอีกฝ่ายขาหัก แกมแก้วประสาทเสียมาก เช่นเดียวกับนัทธมนที่น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความเสียใจและรู้สึกผิด ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อได้ยินกฤตย์บอกว่าจะยังไม่ไปโรงพยาบาลจนกว่าจะคุยกับเธอรู้เรื่อง
กฤตย์สั่งให้นัทธมนไปรอพบที่ห้องลับซึ่งไม่เคยมีใครได้เข้า แกมแก้วร้อนใจอยากตามไปด้วยแต่พิษณุขวางไว้เพราะเป็นคำสั่งของกฤตย์ นัทธมนประหม่าเล็กน้อยแต่อยากรู้มากกว่าว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอ
ภายในห้องลับของกฤตย์เต็มไปด้วยภาพถ่ายของวรดา รวมไปถึงรูปภาพของนัทธมนที่เขาแอบถ่าย กฤตย์พยุงตัวเองไปนั่งในสภาพเกือบหมดแรงก่อนจะแข็งใจพูดกับเลขาฯสาว
“ขอบใจมากนะนัทธมน”
“คุณจะขอบใจทำไม ดิฉันเกือบจะฆ่าคุณไปแล้ว”