ด้วยแรงอธิษฐาน

นัทธมนกลับบ้านโดยไม่บอกใครว่ากฤตย์อยู่ที่ไหน ถุงแป้งกับเต้ยร้อนรนมากแล่นกลับบ้านไปขอให้เกตุมณีกับปิติช่วยตามหากฤตย์อีกแรง เกตุมณีใจไม่ดีกระทั่งได้รู้จากแกมแก้วว่ากฤตย์จะไปหาลินจันทร์ก็เบาใจ

แกมแก้วไม่เชื่อว่าพี่ชายจะหายตัวไป ต่างจาก ถุงแป้งกับเต้ยที่สังหรณ์ว่านัทธมนจะมีส่วนกับเรื่องเลวร้ายครั้งนี้ ถึงขั้นไม่วางใจจนกว่าจะติดต่อกฤตย์ได้

เต้ยตัดสินใจอยู่รอฟังข่าวกฤตย์ที่บ้านถุงแป้ง ทั้งสองวิตกมากจึงลองโทร.ขอร้องมนทิราให้ช่วยสังเกตอาการของนัทธมนเพราะยังไม่วางใจเรื่องกฤตย์ มนทิราไม่สบายใจเพราะรู้จักนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของลูกสาวดี และเมื่อได้เจอหน้านัทธมนอึดใจต่อมาเธอก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

นัทธมนหลบตาแม่และไม่เอ่ยถึงกฤตย์ น้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดทางกลับบ้านไหลลงมาอีกรอบ ยิ่งนึกถึงภาพความทรงจำเก่าๆและกำไลที่เขาเคยมอบให้ยิ่งรู้สึกผิด ต้องพร่ำบอกตัวเอง “ฉันไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวกับคุณ นี่เป็นเรื่องของคุณกับวรดา ขอโทษที่ฉันต้องทำร้ายคุณด้วยแรงอธิษฐานของวรดา”

เสียงร้องไห้ของลูกสาวเล็ดลอดออกมานอกห้องนอน มนทิราอดใจไม่ไหวตามเข้าไปปลอบ

“นัทเสียใจเรื่องอะไร...ไปทำอะไรมาลูก”

นัทธมนเบือนหน้าหนีไม่ยอมเล่า มนทิราเอะใจ ถามเสียงแข็ง

“ลูกลงมือไปแล้วใช่ไหม...ที่คุณกฤตย์หายตัวไปเป็นเพราะนัทใช่ไหมลูก ลูกลงมือแก้แค้นคุณกฤตย์แล้วใช่ไหม”

คำพูดดักคอทำให้นัทธมนผงะ มนทิราเห็นดังนั้นก็ดุเสียงเข้ม

“แม่บอกกี่ครั้งแล้ว...ไอ้ความแค้นนี่มันก็เหมือนไฟที่สุมในใจเรา ยิ่งคิดแก้แค้นก็เหมือนเอาน้ำมันสาดเข้ากองไฟ แล้วมันจะดับไหม มันก็ยิ่งโหมไฟให้แรงยิ่งขึ้น ไฟแค้นมันต้องดับด้วยน้ำนั่นก็คือการให้อภัยยังไงล่ะลูก...”

นัทธมนรู้สึกผิดมากแต่ยังไม่ยอมรับ แก้ตัวแกนๆว่าไม่ได้ทำอะไรกฤตย์ แค่กลุ้มใจเรื่องงานเลยอยากร้องไห้ มนทิราไม่เห็นหน้าลูกสาวเพราะอีกฝ่ายจงใจซบอกเธอร้องไห้จึงไม่ติดใจสงสัย เชื่อสนิทว่าลูกสาวแค่เครียดไม่ได้สร้างบาปกรรมด้วยการฆ่าใคร!

แกมแก้วเผลอหลับพร้อมลินจันทร์ กว่าจะรู้สึกตัวก็เลยเวลานัดกับกฤตย์ไปแล้วหลายชั่วโมง ทั้งเกตุมณีและแกมแก้วแปลกใจมากเพราะกฤตย์ไม่ใช่คนผิดเวลา อยากแจ้งความแต่ก็ติดว่าเขาเป็นผู้ชายโสดและสุขภาพร่างกายแข็งแรง ตำรวจคงไม่รับแจ้งจนกว่าจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมง

ถุงแป้งเป็นห่วงน้าชายมาก อยากแล่นไปตามหาอีกรอบแต่ทั้งพ่อแม่และเต้ยยับยั้งไว้ พร้อมกับสัญญาจะแจ้งความแต่เช้าหากว่ายังติดต่อกฤตย์ไม่ได้ในวันรุ่งขึ้น