ด้วยแรงอธิษฐาน

กฤตย์ดึงตัวเองจากอดีต ความรู้สึกปวดร้าวในอกทำให้เขาเบือนหน้าหนีจากหน้าต่าง ไม่อยากเชื่อและไม่อยากคิดว่าเพื่อนสาวของถุงแป้งอาจเป็นใครบางคนที่เขาเคยตกหลุมรัก...

นัทธมนไม่รู้ตัวว่ากำลังทำให้ใครบางคนคิดมาก สนุกสนานกับปาร์ตี้บาร์บีคิวกับกลุ่มเพื่อนรัก เวลาเดียวกันนั้น ปณิตาสาวสวยสุดเซ็กซี่เจ้าของห้องเสื้อชื่อดังที่มาติดพันกฤตย์ปรากฏตัวพร้อมของเยี่ยมมากมาย ถุงแป้งถลาไปกันท่าเพราะไม่ชอบหน้าอีกฝ่าย

“น้ากฤตย์ไม่สบาย สั่งไว้ว่าจะพักผ่อน ห้ามรบกวน”

“รบกวนยังไง...ไม่เห็นของกินที่ฉันซื้อมาเหรอ ฉันมาเยี่ยมคนป่วย ดูแลหาอะไรให้กินจะเรียกว่ารบกวนได้ไง”

“แต่น้ากฤตย์สั่งไว้ว่าไม่รับแขก”

“คุณกฤตย์คงไม่ได้หมายความรวมถึงฉันหรอกจ้ะ ไม่งั้นเธอจะให้คนป่วยกินอะไรล่ะถุงแป้ง หรือจะให้กินไอ้ปิ้งๆย่างๆเกรียมๆไหม้ๆมีแต่สารก่อมะเร็งอย่างที่พวกเธอกินกัน”

ถุงแป้งเถียงไม่ออก ต้องปล่อยให้ปณิตาหอบข้าวของเยี่ยมไข้ไปหากฤตย์ถึงห้อง โดยมีนัทธมนมองตามด้วยความหมั่นไส้เพราะคิดว่ากฤตย์คงเจ้าชู้เอาเรื่อง ถึงมีสาวมาเฝ้าถึงบ้าน

ปณิตาไม่แคร์สายตาใคร หอบข้าวของพะรุงพะรังไปเยี่ยมไข้กฤตย์ถึงห้องนอน จังหวะเดียวกับที่เจ้าของห้องพยุงร่างอ่อนแรงจะไปร่วมงานปาร์ตี้ของหลานสาวเพราะอยากเห็นหน้าใครบางคนชัดๆ

“ผมจะไปหาวรดา...”

แต่พิษไข้ก็เล่นงานจนกฤตย์วูบหมดสติเสียก่อน เปิดโอกาสให้ปณิตาพะเน้าพะนอดูแลเขาแบบถึงเนื้อถึงตัว

กฤตย์อ่อนใจแต่ไม่มีแรงจะห้าม ปณิตาเจ้ากี้เจ้าการให้เขากินของเยี่ยมที่เตรียมมาก่อนถามถึงชื่อวรดาที่เขาเพ้อก่อนวูบหมดสติ “ไม่ได้จะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรอกนะคะ แต่ฉันรู้จักคุณมาสามสี่ปียังไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงคนชื่อวรดาอะไรนี่เลย...ตกลงเขาคือใครหรือคะ”

“เขาคือ...ผู้หญิงคนหนึ่งที่เสียไปเกือบยี่สิบปีแล้ว”

ปณิตาสีหน้าดีขึ้น “ในเมื่อเขาไม่อยู่แล้ว ทำไมคุณกฤตย์ถึงบอกว่าจะไปหาเขาล่ะคะ”

“ไม่มีอะไรหรอก...ผมคงเพ้อไปเองน่ะ”

กฤตย์เบือนหน้าหลบสายตาจับผิดของปณิตา พลันภาพอดีตตอนเขาคุยกับวรดาเรื่องหนังสือเจน แอร์ก็ผุดในหัว

“เราถามได้ไหมวรดา...เพราะอะไรเธอถึงชอบหนังสือเรื่องเจน แอร์นี่”

“ก็...ไม่รู้สิคะ ฉันชอบอ่านซ้ำๆแต่ไม่เคยมานั่งคิดวิเคราะห์ว่าชอบเพราะอะไร คุณกฤตย์จะถามทำไมหรือคะ”

“เราแค่นึกถึงคำพูดของฝรั่งที่ว่าหนังสือที่คนเราชอบอ่านมันจะบ่งบอกถึงตัวตนของคนนั้นน่ะ”

“แล้วยังไงเหรอคะ”