ด้วยแรงอธิษฐาน

ภายในหลุมหลบภัยแคบๆ บรรยากาศอับชื้น...

หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ใบหน้าเปรอะเปื้อนฝุ่น

ผมเผ้ามีคราบเลือดตกสะเก็ดเกรอะกรัง นอนหายใจรวยรินเหมือนคนจะสิ้นใจ

หญิงสาวกวาดตามองรอบตัวช้าๆ พลันแววตาสิ้นหวังก็ฉายแววอาฆาตแค้น...พยาบาท เธอค่อยๆ

พนมมือพร้อมเปล่งวาจาอธิษฐานด้วยเสียงแผ่วเบา

“ชาตินี้ลูกเกิดมาโง่เขลาจนต้องมาตายอนาถแบบนี้ ถ้าชาติหน้ามีจริงลูกขออธิษฐานให้ลูกมีพลัง

มีอำนาจที่แข็งกล้าเหนือใคร...ชาตินี้เขาพรากชีวิตลูกไปแต่ชาติหน้าลูกสาบานว่าจะขอเอาคืน!”

ขาดคำลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็เตรียมออกจากร่าง แต่ก่อนที่ดวงตาจะปิด...ภาพสุดท้ายในชีวิตของเธอก็ปรากฏภาพเบลอๆเหมือนใบหน้าผู้ชายคนหนึ่ง...ใครบางคนที่เธอคุ้นเคย...

ภาพความฝันน่ากลัวนั้นหายไปแล้ว นัทธมนสะดุ้งตื่นพร้อมสัมผัสถึงแรงสั่นสะเทือนรอบตัว!

นัทธมนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเมื่อตื่นมาเจอข้าวของในห้องนอนลอยคว้างก่อนร่วงสู่พื้นอึดใจต่อมา หญิงสาวตกใจมากและตัดสินใจไปนอนห้องพระเพราะคิดว่าตัวเองถูกผีหลอก!

ความฝันแปลกประหลาดและข้าวของลอยคว้างกลางห้องทำให้นัทธมนตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า หญิงสาวเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายของโรงเรียนเลขานุการและมีเพื่อนสนิทสองคนคือถุงแป้งและขวัญแข

นัทธมนไม่กล้าเล่าเรื่องความฝันแปลกประหลาดให้เพื่อนรักทั้งสองฟังแต่อดทนถึงเวลาเย็นเมื่อมนทิรา แม่แท้ๆกลับจากขายขนมที่ต่างจังหวัด มนทิราช็อกมากเพราะไม่เคยเห็นลูกสาวมีอาการแบบนี้นานแล้ว

“นี่นัทลืมไปหมดแล้วใช่ไหมลูก”

“ลืม...เรื่องอะไรเหรอคะ”

“แม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ตั้งแต่นัทยังแบเบาะ...นัทมีพลังพิเศษแบบนี้อยู่ในตัวตั้งแต่เกิดแล้วน่ะ”

คำบอกเล่าของแม่ทำให้นัทธมนอึ้งไปอึดใจ ก่อนซักไซ้จนรู้เรื่องราวในอดีตว่าเธอเคยแสดงพลังพิเศษนี้จนพ่อแม่แตกตื่นต้องไปพึ่งพระธุดงค์ให้ช่วยคลายข้อสงสัย มนทิราลำบากใจมากแต่ก็ยอมเล่าถึงสิ่งที่พระธุดงค์บอก

“มันไม่ใช่เรื่องผีสางอะไรหรอกโยม  แต่มันเป็นเรื่องกรรมของแม่หนูเขาเองน่ะ”

“เด็กเพิ่งเกิดมาไม่กี่วันจะมีกรรมอะไรกันคะ”

“ก็กรรมเก่าจากชาติภพก่อนไง”

นิกรพ่อแท้ๆของนัทธมนอดไม่ได้โพล่งถาม “กรรมเก่า...ชาติก่อนลูกผมเป็นคนไม่ดีหรือไงครับ”

พระธุดงค์ส่ายหน้า อธิบายอย่างใจเย็น “ถึงจะเป็นคนดีสะสมบุญไว้  แต่หากยามตายกลับละกิเลสไม่ได้ ตัดรักตัดแค้นไม่ขาด ยิ่งถ้ามีแรงจิตตั้งมั่นก็อาจจะถูกพลังอำนาจครอบงำได้”