ดวงใจขบถ
ตอนที่ 14
จ่อแตฟังอยู่ด้วยถึงกับร้อง “อู้หู...ถึงขนาดออกไปตามถูกว่าท่านยุพราชอยู่ที่ไหน แบบนี้ถ้าไม่รู้ใจกันก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้วนะเจ้าค่า”
“ถ้าเช่นนั้นก็หมดห่วง”
“กลับมาเหนื่อยๆ ข้าเฮาจะไปเอาขนมของว่างมาให้มหาเทวีกับเจ้าจ้อยนะเจ้าค่า จะได้สั่งแม่ครัวเตรียมมื้อเย็นอร่อยๆไว้ให้ด้วยเลย”
มหาเทวีพยักหน้า พอลุมพูกับจ่อแตลุกออกไป มหาเทวีก็ถามเจ้าจ้อยทันที
“นี่แม่เพิ่งจะรู้นะว่าอ่อนคำกับยุพราชชอบพอกันอยู่ ถ้าเช่นนั้นทำไมยุพราชถึงไม่พอใจพสุที่มาใกล้ชิดลูก ถึงกับผิดใจมีเรื่องมีราวประลองฝีมือกัน”
“ยุพราชไม่ได้คิดอะไรกับอ่อนคำเลยเจ้าแม่”
“อ่อนคำไปรักชอบยุพราชฝ่ายเดียวอย่างนั้นหรือ โธ่...อ่อนคำเอ๊ย”
“อ่อนคำเป็นคนน่ารัก จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น ใครอยู่ใกล้ก็ต้องรักนางทุกคน แต่ทำไมยุพราชถึงตาบอด มองไม่เห็นความน่ารักของอ่อนคำ ลูกขัดใจจริงๆเลยเจ้าแม่”
“ยุพราชคงจะแอบรักลูกสาวของแม่มานานแล้ว อาจจะตั้งแต่เด็กๆ แต่น่าเห็นใจที่เจ้าจ้อยของแม่มีคนอื่นในใจเสียแล้ว”
เจ้าจ้อยยิ้มอายๆ พูดอ้อมแอ้มว่า “เขาเป็นรักแรกของลูกเจ้าค่า”
ooooooo
เป็นความโชคดีของอ่อนคำที่ตามมาเจอยุพราชกำลังเก็บสัมภาระจะออกจากห้องเช่าเพื่อไปอยู่ที่อื่น
เพียงแค่เห็นหน้าเขา เธอน้ำตาไหลพรากอย่างกลั้นไม่อยู่ เล่นเอายุพราชตกใจเพราะเข้าใจผิด ละล่ำละลักว่า
“เจ้าร้องไห้ทำไมอ่อนคำ พสุมันตายแล้วใช่ไหม... โธ่ เฮาพยายามแล้ว พยายามตามหาตัวเจ้าอุ่นคำกับเจ้าขุน แต่ยังหาตัวไม่เจอ ไม่รู้มันไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกัน เฮามันไม่เอาไหน”
“ไปแช่งหมวดพสุทำไม หมวดเขาหายแล้ว”
“หายแล้ว! พสุมันไม่ตายหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิ ยาแก้พิษที่พวกเราช่วยกันปรุงกับเจ้าจ้อยมันได้ผล แต่อาจจะช้าไปนิด กว่าหมวดพสุจะฟื้นก็รุ่งขึ้นอีกวันนึง”
“งั้น...ถ้าพสุมันไม่ตาย แล้วเมื่อกี้เจ้าเห็นหน้าเฮาแล้วร้องไห้เรื่องอะไร”
“เฮาร้องไห้ก็เพราะห่วงเจ้าแทบบ้าน่ะสิ หายตัวมา ไม่ส่งข่าวกันบ้างเลย เฮากลัวว่าเจ้าจะไปหลงกลเจ้าอุ่นคำ โดนยาพิษเป็นอะไรไปอีกคน แล้วใครจะรู้ว่าเจ้าเป็นอะไร ใครจะช่วยเจ้าทัน เพราะเจ้าออกมาคนเดียวแบบนี้”
อ่อนคำพรั่งพรูออกมาจนยุพราชเผลอยิ้ม รับรู้ถึงความห่วงใย “เจ้านี่ขี้บ่นเสียจริงนะอ่อนคำ ทำตัวเหมือนเป็นแม่เฮา”
“เฮาไม่ได้อยากเป็นแม่เจ้าเสียหน่อย”
ยุพราชเงียบทันที คว้ากระเป๋าจะเดินหนี อ่อนคำรีบก้าวตาม
“อย่าเดินหนีเฮา ทำไมไม่ถามต่อล่ะว่าเฮาอยากเป็นอะไร”
“เฮาไม่อยากถาม ถึงไม่ถาม เจ้าอย่ามากดดันเฮา”
