ดวงใจขบถ

ใช้เวลาอีกไม่นานเจ้าจ้อยก็ปรุงยาถอนพิษเสร็จ ยุพราชอาสาพาเจ้าจ้อยไปเองเพราะยุพราชยังต้องดูแลทางนี้ เมื่อไปถึงโรงพยาบาลเป็นเวลาที่พสุกำลังเข้าขั้นโคม่า ตัวซีดเหลืองหายใจรวยริน หมอกับพยาบาลพบว่าชีพจรเขาอ่อนเต็มที แจ้งข่าวร้ายว่ารักษาสุดหนทางแล้ว

“แต่เฮามีข่าวดีมาบอก นี่ยาถอนพิษ รีบให้หมวดพสุดื่มเร็วเข้า” เจ้าจ้อยยื่นขวดยาให้หมอ แต่หมอกับพยาบาลทำหน้างง หมอถามว่ายาถอนพิษอะไร “ก็ยาถอนพิษผงพิษมรณะน่ะสิคุณหมอ”

“พวกคุณไปเอายาถอนพิษมาจากไหน”

อ่อนคำร้อนใจที่หมอถามมาก “ก็เอามาจากคนที่วางยาหมวดพสุนั่นแหละคุณหมอ”

“อย่ามัวถามอยู่เลยคุณหมอ เดี๋ยวพสุก็ตายก่อนพอดี รีบให้เขากินเร็วๆเถอะ” ยุพราชช่วยเร่ง แต่หมอบอกว่าให้กินไม่ได้

“ทำไมล่ะหมอ” เจ้าจ้อย อ่อนคำและยุพราชถามเป็นเสียงเดียวกัน

“ถ้าเกิดมันไม่ได้ผล แล้วเป็นอันตรายต่อคนไข้ล่ะครับ ใครจะรับผิดชอบ”

“เฮาจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ถ้าไม่ให้เขากิน เขาก็ต้องตายอยู่ดี คุณหมอจำเคสของเจ้าแม่เฮาไม่ได้หรือ ถ้าวันนั้นไม่ใช้ยาถอนพิษที่หมวดพสุเอามาให้ เจ้าแม่ของเฮาก็คงตายไปแล้ว เคสนี้ก็เช่นเดียวกัน ต้องใช้ยาถอนพิษเท่านั้นถึงรอด เพราะคนร้ายที่วางยาเป็นคนคนเดียวกัน”

หมอปฏิเสธไม่ออก เจ้าจ้อยขอเป็นคนป้อนยาให้พสุเอง โดยให้คนอื่นช่วยพยุงเขาด้วย

หลังจากป้อนยาจนหมด ปรากฏว่าพสุยังไม่รู้สึกตัว หมอตรวจอาการพบว่าชีพจรของเขาเต้นอ่อนลงเรื่อยๆ เจ้าจ้อยรับรู้แทบร้องไห้ ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

“แต่ในตำราบอกไว้ว่านี่เป็นยาถอนพิษ เขาต้องหายสิหมอ”

“ก็อย่างที่เห็น...ยาที่ให้คนไข้กินไม่ได้มีผลอะไรกับอาการโดนพิษของคนไข้ หมออยากให้ทำใจ”

“หมวด! ฟื้นขึ้นมาสิ” เจ้าจ้อยโผเข้ากอดพสุทั้งน้ำตาอาบหน้า หมอกับพยาบาลถอดใจเดินออกไป แต่เจ้าจ้อยยังไม่ยอมแพ้ พยายามปลุกเขา “หมวดตื่นเร็วๆ ฟื้นขึ้นมาดูหน้าเฮา หมวดชอบดูเวลาที่เฮายิ้มไม่ใช่เหรอ ลืมตาขึ้นมาดูสิ หมวดจะทิ้งเฮาไปแบบนี้ไม่ได้นะ”

เจ้าจ้อยกอดพสุร้องไห้แทบขาดใจ ยุพราชรู้ซึ้งถึงกับความที่เจ้าจ้อยมีต่อพสุ อ่อนคำน้ำตาไหลด้วยความสงสาร พูดกับยุพราชว่า

“ตั้งแต่เฮากับเจ้าจ้อยโตมาด้วยกัน เฮาไม่เคยเห็นเจ้าจ้อยรักผู้ชายคนไหนเลย หมวดพสุเป็นคนแรก และเป็นรักแรกของเจ้าจ้อย แล้วทำไมจะต้องมาพรากจากกันแบบนี้ น่าเศร้าที่สุด”

“คนที่เจ้าจ้อยรักจะต้องไม่ตาย ข้าเฮาจะออกไปตามหาเจ้าอุ่นคำ ลากคอมาช่วยแก้พิษรักษาพสุให้ได้เจ้าค่า”

 “ยุพราช...เจ้าไม่รู้ว่าเจ้าป้าอุ่นคำหนีไปไหนแล้วเจ้าจะตามหาตัวเจอได้อย่างไร ดีไม่ดีเจ้าอาจจะตกเป็นอันตรายอีกคนนึง”