ดวงใจขบถ

“เท่าที่ผมรู้ข้อมูลมา รัฐคีรีหลวงมีตั้ง 33 เมือง แล้วทุกเมืองก็มีการปกครองแยกจากกัน ไม่ขึ้นตรงกับใคร ไม่มีความเป็นเอกภาพแบบนี้เราจะไว้ใจเจ้าหลวงพวกนั้นได้เหรอครับ”

“ถึงเจ้าหลวงทั้ง 33 เมืองจะต่างคนต่างปกครองเมืองของตัวเอง ไม่มีใครขึ้นตรงกับใคร แต่เท่าที่ผ่านมาเจ้าหลวงทุกเมืองก็ให้ความร่วมมือกัน ช่วยเหลือกัน เมืองทั้ง 33 เมืองถึงรวมตัวกันเป็นรัฐคีรีหลวงได้มาอย่างยาวนาน ทำไมหรือ หมวดรู้สึกไม่ไว้ใจเจ้าหลวงเมืองเปยตรงไหน”

“เปล่าครับ ผมก็แค่สงสัยไว้ก่อน เพื่อความ ไม่ประมาท”

“ตอนนี้เจ้าหลวงทั้ง 33 เมืองต้องทิ้งบ้านทิ้งเมืองหนีพวกซาอู บ้างก็ถูกฆ่าตาย บ้างก็หายสาบสูญ ไม่มีใครอยากเป็นเจ้าหลวงพลัดถิ่นหรอก ทุกคนอยากกลับไปอยู่บ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองทั้งนั้น แม้แต่เฮาเองก็ยังอยากกลับไปเป็นเจ้าหญิงเมืองจาย ไม่ใช่เจ้าหญิงเร่ร่อนแบบนี้”

“โธ่...พูดอะไรอย่างนั้นครับ เจ้าจ้อยไม่ได้เป็นเจ้าหญิงเร่ร่อนเสียหน่อย คุณเป็นเจ้าหญิงที่อยู่ในหัวใจผมนะครับ” พสุพูดพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้ม เล่นเอาเจ้าจ้อยซึ้งถึงกับอึ้งไปอย่างอายๆ

ooooooo

ยุพราชกับอ่อนคำตามรถกระบะคันนั้นไปจนถึงโกดังร้างกลางป่า สองคนแอบส่องกล้องทางไกลดูคนกลุ่มนั้นลงจากรถ ท่าทางพวกเขาไม่เหมือนคนไทย ยิ่งสงสัยว่าเป็นใครและกำลังจะทำอะไรกัน

อีกไม่กี่อึดใจยุพราชก็ได้คำตอบเมื่อเห็นอันโตนกับจ่อเอทหารเอกของนายพลอังกูออกมาจากโกดัง

“นั่นไง มันไม่ใช่พวกคนงาน มันเป็นพวกทหารซาอู เฮาสังหรณ์ใจไม่ผิด”

“ว่าไงนะ พวกนั้นเป็นซาอูหรือ พวกมันยกโขยงกันมาทำไมเยอะแยะ”

“มันมาสมทบกับไอ้อันโตนกับจ่อเอ ต้องมีแผนมาก่อการอะไรกับเจ้าหลวง มหาเทวีแน่ๆ”

อ่อนคำอยากเห็นกับตาตัวเอง คว้ากล้องส่องทางไกลจากมือยุพราชมาดูบ้าง

“พวกมันหายเข้าโกดังไปวางแผนทำอะไรกัน เราจะรู้ได้ยังไง”

“เฮาจะแอบเข้าไปดู”

“อย่าเข้าไปนะยุพราช เจ้ามาคนเดียว พวกมันมีเป็นสิบ เกิดพวกมันเห็นเจ้าเข้าแล้วเฮาจะช่วยอะไรเจ้าได้”

ยุพราชชะงัก ครั้นส่องกล้องไปอีกก็เห็นซาบีกับปาแปงทหารคู่ใจของนายพลอังกู ทำให้มั่นใจว่านายพลอังกูก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ยุพราชร้อนใจมากคิดว่าพวกมันกำลังซ่องสุมกำลังและอาวุธมุ่งร้ายต่อเจ้าหลวงแน่ๆ จึงเร่งอ่อนคำขึ้นรถแล้วขับออกไปจากตรงนั้นด้วยความเร็ว

ยุพราชมาที่ปางไม้ บอกให้คำพูนกับกาวินผู้ช่วยของอกานซิงห์รู้เรื่องที่พบเห็น และจะโทร.ไปที่คุ้มจันทราด้วย แต่โทรศัพท์ในปางไม้ใช้ไม่ได้...