ดวงใจขบถ
ตอนที่ 14
“เจ้าแม่หายแล้ว...ลูกเหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะลูก”
“ก็ตอนที่เจ้าแม่ป่วย ลูกเหมือนกำลังจะตายอย่างช้าๆ ใจลูกเหมือนจะขาดที่เห็นอาการของเจ้าแม่ทรุดลงเรื่อยๆ”
“โถลูกแม่...แม่ไม่ทิ้งลูกไปไหนหรอก เพราะเราจะต้องได้กลับเมืองจายไปด้วยกัน กลับไปบ้านเกิดของเรานะลูกนะ”
“ตอนนี้แม่ของลูกเกือบจะหายดีแล้ว พรุ่งนี้หมอคงอนุญาตให้กลับไปพักฟื้นที่คุ้มต่อได้”
“แต่ก่อนที่ฉันจะกลับ ฉันต้องรู้ก่อนว่าอยู่ๆฉันป่วยเป็นอะไร มันไม่ใช่อาการป่วยธรรมดาแน่ๆ”
“ใช่เจ้าค่า มหาเทวีไม่ได้ป่วยธรรมดา แต่มหาเทวี ถูกวางยา”
“อะไรนะ! ฉันถูกวางยา...ใคร? ใครมันมุ่งหมายเอาชีวิตฉัน”
“ฝีมือเจ้าอุ่นคำเจ้าค่า”
“นี่เจ้าพี่อุ่นคำวางยาฉันหรือ”
“ใจเย็นๆคุณ ระงับอารมณ์ เดี๋ยวเครียดมากจะล้มป่วยอีก” เจ้าหลวงเตือน
“ใจเย็นๆได้ยังไง พี่สะใภ้คุณคิดจะฆ่าฉัน ฉันพลาดให้เขาวางยาได้ยังไงเนี่ย”
“ก็จากชาบำรุงนั่นไง ชาแก่นฝางที่เจ้าพี่อุ่นคำทำเป็นหวังดีชงมาให้คุณกินบำรุงร่างกายทุกวัน”
“โชคดีนะเจ้าค่า ที่หมวดพสุเอายามาถอนพิษให้เจ้าแม่ได้ทัน”
“จริงหรือ หมวดพสุช่วยแม่ไว้”
“เจ้าค่า แต่ตอนนี้หมวดพสุกำลังอาการเป็นตายเท่ากัน”
“ทำไม? เกิดอะไรขึ้นกับหมวดพสุ”
“เดี๋ยวข้าเฮาจะเป็นคนเล่าเองเจ้าค่า” อ่อนคำรีบพูดเพราะรู้ว่าเจ้าจ้อยต้องกลับไปดูพสุอีกห้อง
เมื่อเข้ามาในห้องที่พสุรักษาตัว เจ้าจ้อยนั่งข้างเตียงจับมือเขาที่นอนสงบนิ่งแล้วพร่ำพูดเหมือนกับว่าจะให้เขารับรู้
“เฮามีข่าวดีมาบอก เจ้าแม่อาการดีขึ้นมากแล้ว กำลังจะได้กลับบ้านเพราะคุณที่เอาชีวิตเข้าเสี่ยงเอายาถอนพิษมาให้เจ้าแม่ แต่คุณล่ะเมื่อไหร่จะตื่น จะต้องให้เฮาทำยังไง คุณถึงจะฟื้น”
ตอนนี้เองพสุค่อยๆลืมตาได้ยินเสียงเจ้าจ้อยพูดอยู่ข้างๆ แต่เธอยังไม่รู้ตัว
“ช่วยบอกเฮาที เฮาต้องทำยังไงคุณถึงจะฟื้น เฮาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณกลับคืนมาอยู่ข้างๆเฮา”
พสุยิ้มมีความสุข พูดเสียงแผ่ว “แค่หอมแก้มผมก็พอ”
เจ้าจ้อยเงยหน้าด้วยความดีใจ “คุณฟื้นแล้ว! ฉันคิดว่าคุณจะไม่ตื่นขึ้นมาเจอหน้ากันอีกแล้ว”
“ผมไม่ตายง่ายๆหรอกครับ เพราะมีเจ้าจ้อยอยู่ในนี้... หัวใจผมถึงแข็งแรง” พสุจับอกซ้ายของตัวเอง เจ้าจ้อยยิ้มทั้งน้ำตา แล้วบรรจงหอมแก้มเขาอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน...
ooooooo
เวลานั้นที่ห้องพักฟื้น อ่อนคำเล่าเรื่องความร้ายกาจของเจ้าอุ่นคำกับเจ้าขุนแสงเรืองให้มหาเทวีรับรู้หมดแล้ว
