ดวงใจขบถ
ตอนที่ 14
“เฮาไม่ถามก็ได้ ถ้างั้นกลับคุ้มด้วยกันนะ เลิกอยู่ห้องเช่านี้ได้แล้ว”
“เฮาบอกคืนห้องเช่าไปแล้ว แต่เฮาจะกลับไปอยู่ปางไม้ตามคำสั่งของเจ้าหลวงที่ให้เฮาไปดูแลฝึกอาวุธให้กับกองกำลังกู้ชาติ”
“ไปอยู่ที่ปางไม้ เจ้าหลวงสั่งเมื่อไหร่กัน ตอนที่มีปัญหากับหมวดพสุน่ะหรือ”
“ก็ตอนนั้นแหละ เจ้าหลวงให้พ่อเฮามาบอก”
“นั่นมันตอนเข้าใจผิดกัน แต่ตอนนี้เข้าใจกันแล้วเจ้าหลวงคงยินดีให้เจ้ากลับไปทำหน้าที่เหมือนเดิมที่คุ้ม”
“เฮาตัดสินใจแล้ว ขอไปทำงานช่วยกองกำลังที่ปางไม้ดีกว่า”
“เจ้ายังทำใจเห็นเจ้าจ้อยกับหมวดพสุรักกันไม่ได้หรือ”
“เจ้าจะพูดถึงทำไม” ยุพราชโวยลั่นแล้วเดินหนีอีก อ่อนคำรีบขอโทษและก้าวตามแต่เกิดสะดุดล้มเข่าถลอกร้องโอดโอย เขาเลยต้องหันมาช่วยพยุงด้วยสีหน้าท่าทีอ่อนใจมาก “เจ้านี่มันม้าดีดกะโหลกจริงๆ”
“อูย...คนเจ็บไม่ช่วยแล้วยังจะมาด่าซ้ำอีก”
“ไหนดูซิ เป็นอะไรมากมั้ย”
“หัวเข่าถลอกหมดเลย”
“โธ่เอ๊ย แผลถลอกแค่นี้ไกลหัวใจ เจ้าไม่ตายหรอก... มา เดี๋ยวเฮาจะพาเจ้าไปส่งที่คุ้ม”
ยุพราชขี่มอเตอร์ไซค์พาอ่อนคำซ้อนท้ายไปตามเส้นทางที่ขนาบด้วยต้นไม้ จู่ๆมีรถกระบะคันหนึ่งขับแซง ยุพราชเห็นชายฉกรรจ์เต็มคัน สีหน้าท่าทางของทุกคนขึงขังเหมือนไปออกรบ อ่อนคำเองก็เห็นแต่แค่มองเฉยๆ ไม่ได้สงสัยอะไร ต่างจากยุพราชที่สังหรณ์ใจจึงบอกอ่อนคำให้เกาะแน่นๆ เขาจะเร่งเครื่องตามรถกระบะคันนั้น
“เจ้าจะตามไปทำไม”
“อย่าเพิ่งถาม เกาะแน่นๆ เฮาจะเร่งเครื่องแล้ว” ยุพราชพูดพลางเร่งความเร็วออกไป อ่อนคำร้องวี้ดว้ายตกใจกอดเอวเขาแน่น
ooooooo
เวลาเดียวกันนั้นชายแปลกหน้าคนหนึ่งปรากฏตัวหน้าคุ้มจันทรา เขาบอกทหารที่เฝ้าหน้าประตูว่าต้องการพบเจ้าหลวง เผ่าเทพอยู่แถวนั้นรีบออกมาดูและซักถามอย่างระแวดระวังพร้อมกับขอตรวจค้นอาวุธ
ระหว่างนั้นอกานซิงห์ออกมาเห็นจึงร่วมซักถาม เมื่อรู้ว่าเขาเป็นชาวเมืองเปยและไม่มีอาวุธติดตัว อกานซิงห์จึงพาเขาไปพบเจ้าหลวงโดยที่มหาเทวี เจ้าจ้อย และพสุก็อยู่ด้วย
พสุรู้สึกไม่ไว้ใจชายแปลกหน้าจึงตรวจสอบอีกชั้นหนึ่งด้วยการขอดูจดหมายเมื่อเขาบอกว่ามีสารสำคัญจากคนคนหนึ่งมาให้เจ้าหลวงเมืองจาย ซึ่งชายแปลกหน้าซ่อนไว้ในขากางเกง
เมื่อมีจดหมายจริงๆอย่างที่เขาบอก พสุนำจดหมายนั้นออกมามอบให้เจ้าหลวง ปรากฏว่าเป็นสารจากเจ้ากุมปายเจ้าหลวงเมืองเปย มหาเทวีนึกทบทวนแล้วเอ่ยว่า
“โอรสเมืองเปยที่เพิ่งขึ้นครองเมืองหลังเจ้าหลวงกุมปาสวรรคตน่ะหรือ”
