ดวงใจขบถ

“ทรงพระพลานามัยเจ้าค่ามหาเทวี พวกข้าเฮาดีใจที่ได้ต้อนรับมหาเทวีกลับคุ้ม” ลุมพูพูดตาแดงๆแทบจะร้องไห้

“เฮาก็ดีใจที่ได้กลับคุ้มมาเจอทุกคนอีกครั้ง ขอบใจทุกคนมากนะที่เป็นห่วง”

“เป็นความผิดของข้าเฮาเองเจ้าค่า มหาเทวีอุตส่าห์ไว้วางใจมอบหน้าที่ให้เป็นคนดูแลคุ้ม ข้าเฮากลับหละหลวมปล่อยให้เจ้าอุ่นคำเสิร์ฟยาพิษให้โดยที่ไม่ตรวจสอบให้ดีเสียก่อน ข้าเฮาควรถูกลงโทษเจ้าค่า”

“ถ้าเจ้าผิด เฮาก็ต้องผิดด้วยเหมือนกันที่ไว้ใจเจ้าพี่อุ่นคำ จนเขาประเคนอะไรให้กินก็ยอมกินง่ายๆ โดยที่ไม่เอะใจหรือระวังตัวเลยแม้แต่น้อย”

“ก็เพราะเห็นว่าเป็นญาติสนิท เป็นพี่สะใภ้ของเฮา ทุกคนในคุ้มก็เลยไม่ได้คาดคิดว่าเจ้าพี่อุ่นคำจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้ แม้แต่เฮาก็ไม่เคยสงสัยระวังภัยให้มหาเทวี เฮาก็ผิดด้วยเหมือนกัน” เจ้าหลวงบอก

“ดูซิ เจ้านายพากันแย่งโทษตัวเองว่าผิดกันยกใหญ่ แต่นังคนเสิร์ฟชาตามคำสั่งเจ้าอุ่นคำกลับนั่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ” จ่อแตเหล่มองไปทางแซงแซว

“ข้าเฮาผิดไปแล้วเจ้าค่า ข้าเฮาคิดว่าเจ้าอุ่นคำกับเจ้าขุนคงมีแค่จิตริษยาธรรมดาไม่เคยคิดเลยว่าจะถึงกับคิดวางยาฆ่าแกงมหาเทวีขนาดนี้ ข้าเฮาก็เลยเสิร์ฟชาให้มหาเทวีตามคำสั่ง ข้าเฮาสาบานว่าไม่รู้จริงๆว่ามันมียาพิษ อภัยให้ข้าเฮาด้วย” พูดจบแซงแซวก้มกราบปลกๆ

“ในเมื่อเจ้าทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เฮาไม่โกรธถือโทษเจ้าหรอก”

“ขอบพระทัยมหาเทวี แต่เฮามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า ว่าเจ้ารู้อะไรบ้างเกี่ยวกับเจ้าพี่อุ่นคำ  เพราะเจ้าเป็นนางกำนัลที่ตามรับใช้เจ้าพี่อุ่นคำในคุ้มนี้ที่ใกล้ชิดที่สุด”

“พูดความจริงไปเถอะน่า มันจะช่วยชำระล้างความผิดของเจ้า” ลุมพูพูดนำ แซงแซวจึงรับคำแข็งขันว่าจะพูดทุกอย่าง

เจ้าหลวงนึกได้ถามถึงป่อจาว่าเป็นอย่างไรบ้าง ลุมพูบอกว่าออกจากโรงพยาบาลมาพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องแล้ว อาการดีขึ้นมาก

“ไว้เดี๋ยวเฮาจะไปเยี่ยม” มหาเทวีพูดแล้วมองมาที่ลูกสาว เห็นท่าทีแปลกๆ ถามว่าเป็นอะไร

“วันนี้ลูกยังไม่เห็นอ่อนคำเลย เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย อ่อนคำหายไปไหน”

“ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งตกใจไปเจ้าค่า  ข้าเฮารู้ว่าอ่อนคำ หายไปไหน” ลุมพูพูดแล้วยิ้มมีเลศนัย

ผ่านไปสักพักหลังจากคนอื่นๆแยกย้ายไปแล้ว ลุมพูก็ขยายความให้เจ้าจ้อยกับมหาเทวีฟังว่าอ่อนคำออกไปหายุพราช

“อ่อนคำมาขออนุญาตข้าเฮาว่าจะไปบอกยุพราชว่าหมวดพสุฟื้นแล้ว  ยาถอนพิษที่เจ้าจ้อยกับอ่อนคำร่วมกันทำได้ผล”

“แล้วอ่อนคำรู้หรือว่ายุพราชอยู่ที่ไหน”

“ข้าเฮาก็ถามเหมือนที่เจ้าจ้อยถามนี่แหละเจ้าค่า อ่อนคำบอกว่ารู้”