บุพเพสันนิวาส

พระเพทราชาขบกรามแน่น ไม่สนใจเดินดุ่มออกไป พระปีย์คลานเข้ามา ขุนหลวงระเบิดอารมณ์ใส่

“ไอ้เตี้ย เห็นฤๅไม่ว่ามึงตัดสินใจเข้ารีต มีผลยังไร อ้ายวิไชยเยนทร์ล่อหลอกมึงด้วยอะไร มึงถึงเชื่อถือมันนัก”

พระปีย์ก้มหน้านิ่งไม่รู้จะตอบอย่างไร...

ในเวลานั้นเจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ลงจากเสลี่ยงแปดคนหามซึ่งเป็นเสลี่ยงประจำตำแหน่งเสนาบดีจตุสดมภ์ เข้ามาที่ลานพระราชวังละโว้ หลวงสรศักดิ์กับพวกเข้ามาขวางหน้าถามเหตุผลที่สึกพระเณรออกไปทำงานกุลีสร้างป้อม เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ตอบไม่ยี่หระว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดี งานสร้างป้อมแลกำแพงเมืองเป็นงานหลวงเร่ง พระสงฆ์อยู่ว่างๆพร่ำสวดคำมิรู้ความ สู้สึกมาทำประโยชน์เสียดีกว่า”

หลวงสรศักดิ์โกรธไม่พูดพล่ามปล่อยหมัดเข้าปลายคางเจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ทันที แล้วพากันไป... เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์เลือดกบปากโกรธมากกลับมาระเบิดอารมณ์กับมารีที่บ้าน นางรับฟังและจะทำแผลให้ เขายังเข่นเขี้ยวจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

“อย่าหงุดหงิดเลย ท่านก็รู้ว่าออกหลวงสรศักดิ์เป็นผู้ใด ยังจะหวังให้ใครลงโทษเล่า...อยุธยานี้ดีนักใช่ฤๅเป็นที่พึ่งแก่คนต่างถิ่น ไม่ว่าเป็นคนชาติใด”

คำเตือนของนางทำให้เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์ของขึ้นทุบโต๊ะเปรี้ยง เปล่งเสียงกร้าว “แล้วยังไร!”

“ข้าเพียงแต่คิดว่า เราคนอาศัยควรรู้จักบุญคุณของแผ่นดินที่เราบ่ายหน้ามาพึ่ง ท่านเล่าคิดอย่างข้าฤๅไม่”

“เจ้ากล่าววาจาราวข้าเนรคุณต่อแผ่นดินนี้กระนั้น”

“ข้าคิดว่าคำพูดข้าจักพอทำให้ท่านคิดได้บ้างว่าสิ่งที่ท่านกำลังทำอยู่สร้างความหวาดระแวงให้เกิดขึ้นกับแผ่นดิน ท่านดึงเอาพระปีย์มาเป็นพวก สัญญาจะให้บัลลังก์พระปีย์ จนพระปีย์ยอมเข้ารีตใช่หรือไม่... พระเจ้าอยู่หัวแม้ทรงประชวรบ่อยครั้ง หากแต่ยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ ท่านทำราวจักมีการผลัดเปลี่ยนแผ่นดินเสียเร็วๆนี้ ท่านคิดบ้างฤๅไม่ว่าพระองค์เป็นคนฉุดท่านขึ้นมาจากความแล้งไร้ไม่มีซึ่งทุกสิ่ง จนได้เป็นถึงเสนาบดีในทุกวันนี้”

เจ้าพระยาวิไชยเยนทร์โกรธจนตัวสั่น เผลอฟาดฝ่ามือลงบนหน้ามารี หาว่ากล่าวเกินไป มารีมองเขาทั้งน้ำตาก่อนจะสะบัดหน้าเดินไป...เขาเจ็บใจคิดหาทางทำให้มารีเจ็บปวด ด้วยการเข้าไปดึงมือคลาร่าลูกบุญธรรมขึ้นห้อง...

มารีเปิดประตูเข้ามาเจอสามีนอนกับลูกบุญธรรมซึ่งตนเลี้ยงมากับมือก็รู้สึกเสียใจมาก ไม่ใช่เพราะหึงหวงแต่เหมือนเขากระทำเยี่ยงสัตว์ แต่กลายเป็นคลาร่าร้องไห้สารภาพว่าตนหลงรักผู้เป็นพ่อมานานแล้ว มารีเหมือนโดนสายฟ้าฟาดเจ็บช้ำยิ่งขึ้น

ooooooo