บุพเพสันนิวาส
ตอนที่ 13
เกศสุรางค์ตกใจเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีน้องสาวฝาแฝด เสียงสิปางรำพันว่าลูกอยู่ให้ชื่นใจแค่ยี่สิบกว่าปี ไม่นานเลย ยายนวลให้คิดเสียใหม่ว่า ตั้งยี่สิบกว่าปี สิปางสะอื้น
“สงสารเรืองฤทธิ์ คงจะบวชตลอดชีวิตค่ะคุณแม่”
เกศสุรางค์หันขวับไปทางห้องที่เรืองฤทธิ์นั่งอยู่ วิญญาณลอยมาต่อว่าทำไมต้องบวชตลอดชีวิตแล้วใครจะดูแลพ่อแม่ แต่เขาไม่ได้ยิน ทันใดต้องหยุดฟังสิ่งที่เขารำพัน
“ทำไมแกต้องตาย ฉันยังไม่ได้บอกแกเลยว่าฉันรักแก...ฉันกำลังจะบอกว่าฉันรักแกตลอดเวลา รักมานานตั้งแต่...” เกศสุรางค์เห็นร่างขุนศรีวิสารวาจาซ้อนบนร่างเรืองฤทธิ์ก็ตกใจ
“คุณพี่! ตั้งแต่สามร้อยกว่าปีมาแล้วหรือคะคุณพี่ เรืองฤทธิ์คือคุณพี่หรือคะ!...ข้าจะได้กลับไปหาคุณพี่หรือไม่” หญิงสาวน้ำตาไหลพรากเมื่อได้รับรู้สิ่งที่อาจารย์ชีปะขาวให้เห็น
เรืองฤทธิ์ไหว้ลายายนวลกับสิปาง ทั้งสองถามย้ำว่าจะบวชจริงหรือ เขาตอบอย่างมุ่งมั่นว่า เกศสุรางค์พ้นทุกข์ไปแล้ว...วิญญาณเกศสุรางค์เข้ามากราบลาแม่กับยายเช่นกัน สิปางกระซิบราวมองเห็นว่า ชาติหน้ากลับมาเป็นลูกแม่อีก ทำเอาวิญญาณหญิงสาวสั่นไหวน้ำตาพรั่งพรู
ในขณะที่ขุนศรีวิสารวาจาในชุดขาวสวดมนต์กฤษณะกาลีเสร็จ ก็มานั่งกุมมือการะเกดที่ข้างเตียง ก้มกระซิบ “กลับมาเถิดหนาแม่การะเกดของพี่ อย่านอนนิ่งอย่างนี้เลย ใจพี่ราญรอนนักหนา คืนกลับมาเถิดหนาออเจ้า อย่าไปอื่นไกลเลย”
ooooooo
ท่านขุนกลับมานั่งสวดมนต์กับออกญาโหราธิบดีอย่างมุ่งมั่นต่อ...วิญญาณเกศสุรางค์กลับมาที่เรือน เดินผ่านทุกคนที่ก้มหน้าเศร้าหมองไม่มีใครเห็น พลันมีมือมาดึงไว้ พอหันมามองเป็นวิญญาณการะเกด เกศสุรางค์หน้าเสียถามว่าเธอมาทวงร่างคืนใช่ไหม การะเกดตอบว่า
“ข้าหมดบุญแล้วหนา จักมาทวงร่างได้อย่างไร”
“แปลว่าอะไร แปลว่าตอนนี้ร่างของเจ้าก็ตายแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“ถูก ข้าได้ตายลงไปแล้ว ตายไปตั้งแต่เมื่อสี่ปีที่แล้วที่เราได้พบกัน ขอบใจพี่เกศสุรางค์มากที่ช่วยทำบุญให้ข้ามาโดยตลอด ทั้งดูแลพี่ผินพี่แย้มให้ข้าด้วย”
“แล้วตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“จักว่าสบายก็มิถูกนัก แต่ก็มิลำบากเฉกเช่นแต่ก่อน ข้าทำบาปหนักฆ่าคนแม้จักไม่ตั้งใจ แต่ก็เป็นเหตุให้มีคนตาย”
“เจ้าเรียกข้าว่าพี่ เจ้าเป็นน้องสาวฝาแฝดของข้าจริงๆหรือ”
“ถูกแล้ว หลายภพหลายชาตินักที่เราสองเป็นพี่น้องกัน แม้แต่ในภพที่ข้าเป็นการะเกด...ภพนี้พี่ก็เป็นพี่ข้า หากแต่ตายก่อนตั้งแต่ยังแบเบาะ ภพของท่าน ข้ากลับเป็นฝ่ายที่ตายก่อนเพราะแรงกรรม จึงมิสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อสร้างบุญได้”
“โอ้โฮ! แม่เจ้า อะไรมันจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดนั้น แล้วเราไปทำกรรมอะไรกันมา ทำไมต้องมาเป็นฝาแฝดแล้วคนหนึ่งอายุสั้นสลับกันอย่างนี้ล่ะ”
“เรื่องนั้นพี่ท่านมิต้องรู้ รู้มากไปจักปวดหัวเปล่า เพราะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เคยผ่านมาหาได้ไม่” เกศสุรางค์ถามจะไปเกิดใหม่หรือ “ยังเจ้าค่ะ อีกนานนัก ข้ายังมีกรรมใหม่ที่ต้องชดใช้ต่อไป ข้าต้องไปแล้วหนาพี่เกศสุรางค์” การะเกดได้ยินเสียงคนมา
“เจ้าจะไปไหน ข้ายังอยากรู้อะไรอีกตั้งเยอะ หลังจากนี้ข้าต้องไปที่ไหน เกิดใหม่อย่างนั้นเหรอ แล้วคุณพี่ล่ะจะเป็นยังไง เรืองฤทธิ์เพื่อนของข้าคือคุณพี่จริงๆหรือ”
“พี่เกศสุรางค์เกิดใหม่ตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว จักไปเกิดใหม่ที่ใดอีกเล่า ส่วนคุณพี่กับพี่ท่านนั้นเคียงคู่กันมาทุกภพทุกชาติเป็นบุพเพสันนิวาสต่อเนื่องวนเวียน แม้มีกรรมมาแทรกบ้าง แต่สุดท้ายก็คือคู่กัน ข้าไปแล้วนะเจ้าคะ รักษาตัวด้วย” การะเกดกระพุ่มมือไหว้ “พี่ทำให้แม่หญิงการะเกดกลายเป็นคนดีมีเมตตา มิฉะนั้นจักมีแต่คนสาปแช่งก่นด่าข้า เป็นแรงกรรมที่ทำให้ข้าตกนรกหมกไหม้ยิ่งไปกว่านี้ ข้าขอบใจพี่ยิ่งนัก”
