บุพเพสันนิวาส

“ก็ยังไรเล่า ข้าถามอยู่นี่” คุณหญิงจำปาร้อนใจจนกลายเป็นดุดัน ในขณะที่ปริกตาโพลงไม่เชื่อหู

“ข้าก็จะตอบอยู่นี่ไงเจ้าคะ คนขโมยคือคนทำผิด เขาจะกลบความผิดเจ้าค่ะ คือเขาจะทำดีกับทุกคน เขาจะไม่ว่าใคร ไม่ทะเลาะกับใคร เขาจะดีกับทุกคน พอของหายก็จะไม่มีใครสงสัยเขาเจ้าค่ะ พอคนไว้ใจเขาแล้วเขาก็ขโมยเจ้าค่ะ”

“แล้วนังปริกมันเป็นไง”

“เป็นคนปากร้ายไงคะ ไม่ดีกับใครซักคน” มีเสียงแย้งว่าดีกับบุ้ง “เพราะบุ้งเป็นลูกไล่ของแม่ปริกตลอดมา”

ปริกไม่รู้จะทำหน้าดีใจหรือเสียใจดี แต่คุณหญิงจำปายังสงสัยปริก เกศสุรางค์บอกบ่าวทุกคนไปเดินค้นหาให้ทั่ว ตั้งแต่ท่าน้ำยันเรือน เน้นทุกหย่อมหญ้า

บ่ายวันนั้น เกศสุรางค์กลับมานั่งอ่านสมุดบันทึกของท่านขุนต่อ ถึงพิธีถวายสาส์น ท่านขุนบรรยายความสง่างามของพระวิสุทธสุนทรจนเห็นภาพ...แล้วต่อด้วยว่าวันนี้ว่างทั้งวันไม่มีงานการใด เหงาจนคิดถึงออเจ้าเหลือเกินแม่การะเกดของพี่...เกศสุรางค์ยิ้มหน้าบาน ไม่ทันไรผินวิ่งเข้ามารายงานว่าเจอสร้อยของคุณหญิงจำปาแล้ว ตกอยู่ที่ศาลาท่าน้ำ แล้วชวนให้ไปดูหน้าปริก

ปริกนั่งร้องไห้กระซิก คุณหญิงจำปาบ่นว่าจะอะไรนักหนา มันก็ต้องสงสัยไว้ก่อน พอเกศสุรางค์เดินมา ปริกเข้าไปกราบ เกศสุรางค์ตกใจรีบห้าม ปริกรำพันว่าตนมองคนผิดไปถึงสองคน แล้วค้อนคุณหญิงจำปาขวับ...

ooooooo