บุพเพสันนิวาส
ตอนที่ 12
“มันอะไรนักหนาแม่จันทร์วาด แค่แกล้งทำเป็นป่วยหนัก ข้าวปลาไม่กิน ไม่พูดไม่จาปล่อยตัวทรุดโทรม แล้วบ่นว่าอยากตาย...อยากตาย แค่เนี้ยทำไม่ได้”
จันทร์วาดว่าโกหกเป็นบาป เกศสุรางค์ปลอบว่าแบบนี้เรียกว่าโกหกขาว ทำเอานางงุนงง
ooooooo
เช้าวันใหม่ จำปาเห็นการะเกดออกมาจากห้องก็ถามจะไปอีกหรือ นางกลับเดินมานั่งร่วมวงช่วยทำงาน ปริกเหล่มองแขวะว่าน่าปวดกบาล สงสัยไปก่อเรื่องไว้จนจันทร์วาดไม่ต้อนรับ
ในขณะเดียวกัน เรือนคุณหญิงนิ่มกำลังต้อนรับขุนนางระดับสูง ที่พาเถ้าแก่มาสู่ขอจันทร์วาดให้ลูกชายที่ขี้เหร่ตัวเตี้ยหัวล้านอย่างที่เกศสุรางค์คาดเดาไว้ ขุนนางผู้นี้ไม่รังเกียจฐานะของสองแม่ลูก...คุณหญิงนิ่มดีใจรีบมาบอกลูกสาวในห้องเมื่อทุกคนกลับไป แต่พอเห็นลูกนอนซมไม่สบาย แถมยังบ่นว่าอยากตาย...อยากตายก็ตกใจ
ด้านเกศสุรางค์ให้จ้อยไปตามขุนเรืองมาพบ กว่าเขาจะมาได้ เธอต้องบ่นว่าเขาบื้อพอกับเรืองฤทธิ์จริงๆ... แล้วสาธยายถึงแผนการให้ฟัง ย้ำว่างานนี้เขาต้องลงทุนหน่อย ขุนเรืองทำตามคำแนะนำ หอบข้าวของมาเยี่ยมคุณหญิงนิ่มมากมาย คุณหญิงแววตาวูบดีใจแต่ยังวางท่าปั้นปึ่ง
ooooooo
มีคนฝรั่งมาคุยกับฟอลคอนที่บ้านท่าทางเคร่งเครียด มารีแอบฟังแล้วต้องใจหาย...วันต่อมา มารีรีบมาหาเกศสุรางค์ บ่าวไพร่ในเรือนมองอย่างไม่เคยเห็นฝรั่งมาก่อน จำปารับไหว้แล้วต้องปรามบ่าวให้เลิกมอง ปริกแอบนินทาว่าแต่งตัวกะรุงกะรัง จำปาสัพยอกให้ปริกลองแต่ง
“อุ๊ย...อายผีสางเทวดา แค่คิดก็ก้าวไม่ออกละเจ้าค่ะ” ปริกหัวเราะน้ำหมากย้อย
จำปาแย็บถามสังเกตอะไรบ้างไหมว่านางมีสีหน้ากังวลใจ คงเอาเรื่องผัวมาใส่หูการะเกดอีก ปริกสงสัยหน้าที่ใหญ่โตจะมีเรื่องกังวลอันใด จำปาเอง ก็อยากรู้
เกศสุรางค์พามารีมาคุยในที่ลับตาคน แล้วต้องตกใจเมื่อรู้ว่าฟอลคอนคุยกับฝรั่งว่าคณะทูตกลับมาครานี้ จักนำทหารมาด้วยหกร้อยคน ช่วงนี้ขุนหลวงประชวรบ่อย พวกข้าราชการแบ่งเป็นฝักเป็นฝ่าย ทั้งฝ่ายเจ้านายก็แบ่งเป็นกลุ่มเป็นพวก เกศสุรางค์ถามอย่างกังวล
“ฝ่ายเจ้านายมีใครบ้างตองกีมาร์ พระปีย์ใช่ไหม”
“เจ้าฟ้าอภัยทศ พระอนุชาอีกฝ่ายหนึ่ง”
เกศสุรางค์รู้ว่าอีกฝ่ายคือพระเพทราชากับหลวงสรศักดิ์ แล้วย้อนถามว่าฟอลคอนคิดทำการอะไร มารีส่ายหน้าไม่สบายใจเลย ถ้าการเกลี้ยกล่อมผู้คนให้มานับถือพระผู้เป็นเจ้า ต้องใช้เลือดเนื้อมาแลกมันไม่ถูกต้อง และตนเกรงว่าฟอลคอนจักมิได้ศรัทธาพระเจ้าอย่างแท้จริง สิ่งที่เขาต้องการคืออำนาจเงินทอง เท่านั้น...เกศสุรางค์หยั่งเชิงถามว่าฟอลคอนเป็นคนนัดแนะให้ทหารฝรั่งเศสมาหรือเปล่า มารีไม่รู้แต่ที่แน่ๆ คือตนยึดมั่นในความถูกต้อง
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าพูดมาทั้งหมดจักเป็นการว่าร้ายต่อผัวเจ้าได้ เพราะฉะนั้นเจ้าต้องรู้ความให้จริงนะแม่มารี...เอาเถิด กว่าคณะทูตจักเดินทางกลับก็คงพอทำกระไรได้บ้าง หากเจ้าสามารถพูดจาดีๆเกลี้ยกล่อมผัวเจ้าให้อยู่ในทางที่ดีงามได้ ก็เป็นการดีกับเจ้านะ ออเจ้าเองก็นับถือในพระผู้เป็นเจ้า พระองค์สอนถึงความรัก แม้แต่ความรักที่ให้กับศัตรู แต่เขาเป็นผัวเจ้าเชียวหนา บางทีความรักอาจจักช่วยลดความเห่อเหิมในจิตใจของเขาได้ ข้าอยากให้เจ้าเอาไปคิดดู”
“เจ้าพูดว่าเขาเห่อเหิม เจ้ารู้มาว่าผัวข้าจักทำสิ่งใดไม่ดีใช่ไหม แม่การะเกด”
“มิใช่ข้าหรอกแม่มารี พระยาวิไชยเยนทร์ผัวเจ้ามีอำนาจนักเพลานี้ ใครๆก็ย่อมสงสัยว่าเขาจะทำอะไร แน่นอนไม่มีใครคิดว่าเป็นในทางดี ยิ่งถ้ารู้ว่าเขาให้ทหารฝรั่งเศสมาตั้งมากมายแบบนี้ก็ต้องทำอะไรที่ต้องใช้กำลัง”
