บุพเพสันนิวาส

“เหมือนที่เรียนมาเปี๊ยบ ใช้ใบไม้ ไม้ไผ่ แต่ผ้าถุงเช็ดสะอาดกว่านะพี่จ๋า แล้วก็ซักซะหน่อย...เอ ไม่หน่อยหรอก ซักแรงอย่างเงี้ย” ว่าแล้วก็ขยี้ผ้าถุงอย่างหนัก

ผินกับแย้มจะไปขัดตัวให้ เกศสุรางค์ร้องห้าม สองบ่าวไม่หยุดเพราะเป็นหน้าที่ เธอแอบบ่นว่าเหมือนที่เรียนมาอีกแล้ว ต้องขัดตัวด้วยขมิ้นจนตัวเหลืองอร่าม มะกรูดมีไว้สระผม

กลับเข้ามาในห้อง ผินทาน้ำอบน้ำปรุงตามตัวเกศสุรางค์ แย้มใช้พัดใบตาลพัดให้ตัวแห้ง ก่อนจะเอาผ้ามานุ่งห่มให้ ผ้านุ่งก็ต้องจับจีบ หญิงสาวถามหากางเกงใน สองบ่าวส่ายหน้าไม่รู้จัก

ที่นอกชาน ออกญากับหมื่นสุนทรเทวาเปลือยอกประแป้งขาว นั่งรอที่สำรับอาหารกับจำปา...จำปาบ่นว่าการะเกดมัวนอนกินบ้านกินเมืองหรืออย่างไร ถึงไม่ออกมาเสียที อายุก็ไม่ใช่น้อยยังทำตัวไม่มีแก่นสาร ยังจะเอามาเป็นสะใภ้อีกหรือ ออกญาแก้ต่าง

“พ่อแม่ของการะเกดเป็นเพื่อนตายของพี่ เราสัญญากันว่าจะให้ลูกสาวกับลูกชายออกเรือนด้วยกัน พี่จะไม่หักล้างสัญญาที่ทำกับเพื่อนที่ตายไปแล้วเป็นอันขาด”

“ข้าก็จะประวิงเวลาอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จักคอยก็คอยไป จริงไหมพ่อเดช”

เกศสุรางค์เดินออกมาได้ยินพอดี จึงรู้ว่าท่านหมื่นชื่อเดช ดูท่าเป็นคนที่เชื่อฟังแม่มาก ผินดันหลังให้เกศสุรางค์เข้าไปนั่งร่วมวง จำปาเห็นท่าทางก็บ่นอีกว่าเหมือนม้าดีดกะโหลก ทำให้เธอนึกถึงคำสอนของยายนวล รีบเอามาใช้ปรับตัวเองให้มีกิริยามารยาทขึ้น... ออกญาเอ่ยถามถึงอาการป่วย ดีขึ้นแล้วหรือ เธอรับคำไม่กล้าพูดมากเพราะพูดไม่ถูก

เกศสุรางค์มองอาหารตรงหน้า ทุกอย่างอยู่ในชามกระเบื้องสวยงาม ผักแกะสลักน่าทาน เธอพยายามมองวิธีรับประทานแล้วทำตาม โดยจุ่มนิ้วมือในชามดินเผาที่ใส่น้ำ แล้วใช้นิ้วปั้นข้าวเป็นก้อนพร้อมใช้นิ้วโป้งดันเข้าปาก แต่แค่คำแรกก็ต้องสูดปากด้วยความเผ็ด ออกญาแปลกใจที่ปกติเธอทานเผ็ดได้มาก เธอบ่นว่าเผ็ดจัง...

ออกญาแปลกใจในคำพูด ท่านหมื่นเหน็บ

“ทำผิดคิดชั่ว แต่ยังกินข้าวได้คล่องปากคล่องท้อง เหี้ยมโหดเกินใคร”

เกศสุรางค์ไม่เข้าใจ ออกญาติงว่ามนต์กฤษณะกาลีพิสูจน์แล้วว่าเธอไม่ได้ทำสิ่งใดผิด...

ooooooo