บุพเพสันนิวาส

สิ้นคำการะเกด เธอก็โดนชายกำยำทั้งสองลากตัวลงหลุมที่มีไฟเดือดพล่าน เกศสุรางค์ตกใจร้องเสียงหลง ปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันเสียที...ช่วงเวลานั้น ร่างการะเกดที่เรือนออกญาโหราธิบดี ตาเหลือกหายใจเฮือกสิ้นลม ภาพความร้ายกาจของเธอปรากฏขึ้นในจิตสำนึก เสียงร่ายมนต์กฤษณะกาลียังดังก้อง ฟ้าร้อง ฟ้าผ่าน่ากลัว ผินกับแย้มหน้าตาตื่นกลัว ร้องไห้โฮ

ปริกกลับมารายงานจำปาหน้าตาสมใจ ท้องฟ้าสว่างไสวขึ้นเหมือนฟ้าเปิด ออกญากับท่านหมื่นสวดจบ ท่านหมื่นกล่าวอย่างปลดปลง...เป็นนางจริงๆ ขอให้นางไปนรกเถิด

ขณะที่ผินกับแย้มร้องไห้เสียใจที่เจ้านายตาย กลัวก็กลัว ห่วงก็ห่วงกลัวตัวแมลงจะมาตอมศพ จึงช่วยกันจะเอามุ้งลง ทันใดร่างการะเกดลุกพรวดขึ้นนั่ง สองบ่าวหงายก้นจ้ำด้วยความตกใจ พนมมือไหว้ขอให้ไปที่ชอบๆ เถิดแม่นายการะเกด

“การะเกดเหรอ ฉันชื่อเกศสุรางค์นะ” เกศสุรางค์ก้มดูร่างตัวเอง เห็นสะโอดสะอง เอวบางร่างน้อยแขนขาเรียวงามก็ตกใจ “เฮ้ย! ใครเนี่ย โอย...ตื่นจากฝันเสียทีสิวะ”

“แม่นายท่าน อย่ามาหลอกหลอนบ่าวเลยเจ้าค่ะ ...บ่าวจักทำบุญไปให้นะเจ้าคะ”

“ไม่เอา...ไม่ต้อง...” เกศสุรางค์เสียงดัง ลุกไปหาผินกับแย้ม

ทั้งสองขยับหนีอย่างลนลาน พลันเสียงหมื่นสุนทรเทวาดังถามขึ้นว่าเป็นอะไร สองบ่าวพุ่งตัวมาเปิดประตู เห็นท่านออกญาและจำปายืนอยู่ด้วย เกศสุรางค์มองการแต่งกายของทั้งสามก็กลัวถอยร่นไปชิดผนัง ปากก็ร้องว่า อย่าเข้ามา ฉันสู้จริงๆด้วย...จำปาได้ฟังสำเนียงก็อุทานว่า

“วิปลาสไปแล้วแม่การะเกด”

“เฮ้ย! ไม่บ้า...แต่อยากตื่น ตื่นเสียที ฝันบ้าฝันบออะไรขนาดนี้” เกศสุรางค์ตบหน้าตัวเอง พอเห็นสามคนเดินเข้ามาหาอีกก็ร้องว่า “อย่าเข้ามา! พวกคุณเป็นใคร...ฉันจะกลับบ้าน อยู่ไม่ได้แล้วโว้ย” เธอถลกผ้าจีบหน้านางขึ้นสูง แล้วต้องตกใจกับการแต่งกายของตัวเอง

หมื่นสุนทรเทวามองอย่างจับผิด ออกญาโหราธิบดีพยายามปลอบให้หายตื่นกลัว แต่หญิงสาวยังโวยวาย ท่านหมื่นจึงให้บ่าวจับเธอไว้ เกศสุรางค์กลัวผ้าหลุดตะปบไว้แน่น แย้มกับผินขอร้องให้เลิกดิ้น แต่เธอยังกลัว คว้าผ้าคลุมเตียงมาคลุมตัวแล้วสะบัดวิ่งหนีออกจากห้อง จำปาร้องสั่งให้หยุด ท่านออกญาเสียงเข้มขึ้นว่า

“แม่จำปานั่นแหละหยุด เห็นหรือไม่ว่าเอาผิดนางไม่ได้ นาง...ไม่...ตาย”

วิ่งออกมาจากเรือนได้ เกศสุรางค์ต้องตะลึงเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมทั้งบ้านเรือนและผู้คน บรรดาบ่าวไพร่ซุบซิบกันใหญ่ที่การะเกดไม่ตาย...เกศสุรางค์หันกลับมาถามว่าตนอยู่ที่ไหน

ออกญาเดินเข้าหา “ออเจ้าเป็นอันใดรึแม่การะเกด ไม่ใคร่สบายเหตุใดจึงไม่นอนพัก”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่การะเกด!”

จำปาถามสวนว่าผีสิงหรืออย่างไร ออกญาแย้งว่าเรือนเรามีสายสิญจน์ขึงรอบ ภูตผีปีศาจเก่งกาจแค่ไหนก็กล้ำกรายไม่ได้ เกศสุรางค์ปัดว่าตนไม่ใช่ผีสาง แล้วรู้สึกโหวงเหวงในท้อง หมื่นสุนทรเทวาสบตาเกศสุรางค์แล้วรู้สึกว่าสายตานั้นแปลกเปลี่ยนไป เธอพึมพำชี้ที่ตัวเอง

“หิวน่ะ...ข้า...ข้าหิวน้ำ”

จำปาเอ็ดว่าหิวก็กินไม่เห็นต้องทำให้ใครแตกตื่น เกศสุรางค์พยายามฟังการพูดของแต่ละคน ออกญาสั่งผินกับแย้มพานายของพวกเธอกลับห้อง ท่านหมื่นพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

“คงสบายดีแล้วกระมังขอรับคุณพ่อ กระโจนวิ่งสะบัดจนพวกบ่าวกระเด็นอย่างนี้ ป่วยน่ะอาจจะป่วยไม่จริงเสียก็ไม่รู้ได้”