บุพเพสันนิวาส

การะเกดกระฟัดกระเฟียดถามว่ามีเรื่องอะไรถึงให้คนปลุกแต่เช้า ท่านหมื่นแดกดันว่าไก่ขันออกสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ออกญาตัดบทบอกว่าเมื่อคืนมีเรื่อง บ่าวของจันทร์วาดจมน้ำตาย การะเกดทำทีตกใจ ท่านหมื่นจ้องมองอย่างจับผิด แต่เธอก็แถไปเรื่อย

พอเข้ามาอยู่ในห้องลำพังสามคนพ่อแม่ลูก หมื่นสุนทรเทวาเชื่อว่าการะเกดเป็นคนทำร้ายจันทร์วาด ออกญาผู้บิดาบอกว่านางปฏิเสธจะกล่าวโทษนางได้อย่างไร ท่านหมื่นเสียงเข้มขึ้น

“คุณพ่อขอรับ แม่การะเกดนางโหดร้ายมาก ข้าเกลียดนาง นางรู้ได้ยังไงขอรับว่าเรือแม่จันทร์วาดถูกล่ม ยังไม่มีใครเอ่ยคำใดสักคำ อีแดงอีก นางรู้ได้อย่างไรว่าอยู่ในเรือด้วย”

“นางว่างั้นรึพ่อเดช”

 หมื่นสุนทรเทวาเล่าเรื่องเมื่อคืนที่การะเกดลงจากเรือนอ้างว่าไปเว็จให้ฟัง จำปาฟังแล้วมีมูล ท่านหมื่นย้ำอีกครั้งว่าเกลียดการะเกด ชังน้ำหน้ายิ่งกว่าอะไร ให้มูลสัตว์แปดเปื้อนยังไม่รังเกียจเท่า ผู้เป็นพ่ออ่อนใจ

 จำปาต้องการให้เอาผิดการะเกดให้ได้ โดยให้ใช้มนต์กฤษณะกาลี ออกญาหน้าเสียเพราะมนต์นี้ ถ้าใครโกหกจะมีอันถึงตาย

หมื่นสุนทรเทวาใช้บ่าวไปเอาเศษผ้านุ่งของอีแดงที่บ้านออกญาโกษาธิบดี แย้มแอบได้ยินก็ตกใจรีบมารายงานเจ้านาย การะเกดไม่หวั่นเพราะคนที่ลงมือคือผินไม่ใช่ตน ผินกลัวตัวสั่น

ในห้องพระ ออกญาโหราธิบดีกับหมื่นสุนทรเทวากำลังเตรียมพิธีอยู่ ทั้งสองอยู่ในชุดขาว ออกญาบอกลูกชายว่า ตนไม่ผิดที่เห็นแก่ลูกสาวเพื่อนสนิท หากการะเกดไม่เป็นผู้ผิดจริง มนต์กฤษณะกาลีก็ไม่อาจทำลายเธอได้ แต่ถ้านางผิดจริง มนต์นี้จะทำหน้าที่ของมัน

เสียงสวดดังกระหึ่มขึ้น การะเกดปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะตนไม่ผิด คนผิดคือผิน ในขณะที่ผินกลัวจนนอนฟุบสั่นสะเทิ้นไปทั้งตัว...จำปาให้ปริกคอยเงี่ยหูฟังการะเกดว่ามีปฏิกิริยาอย่างไร ปริกเผลอสวนว่า ฟังจนหูจะยานแล้ว จึงโดนจำปาเงื้อมือขู่ ปริกยิ้มแหยๆ ก้มหน้าสำนึกได้ รีบคลานไปฟังที่หน้าห้องการะเกด

ในห้อง การะเกดเริ่มมีอาการรุ่มร้อนหายใจไม่ออก ตาค้างดิ้นไปมาร้องว่า มันมาแล้วๆ แย้มกับผินใจเสียช่วยกันจับตัวแม่นายผู้เป็นที่รักไว้ บอกให้สวดมนต์ ผินเป็นห่วงเจ้านายมากถึงกับออกปากให้ตนเป็นแทนก็ได้เจ้าประคุณเอ๋ย...การะเกดหอบจนตัวโยน พยายามพนมมือหันไปทางพระปรางค์วัดไชยวัฒนาราม...

ooooooo

ขณะเดียวกัน เกศสุรางค์กับเรืองฤทธิ์ ยืนมองแสงสปอตไลต์ที่ทางการจัดส่องแสงตามจุดต่างๆ เกิดเงาที่สวยงามแปลกตา ดูขลังขึ้นมาปนน่ากลัว เกศสุรางค์รู้สึกขนลุกซู่เหมือนมีลมหนาวมากระทบ เรืองฤทธิ์แขวะอ้วนจนไขมันหุ้มขนาดนี้ หนาวได้อย่างไร หญิงสาวมองตาขุ่น

ไม่ทันจะตอบโต้เพื่อน เกศสุรางค์ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นการะเกดใบหน้าขาวซีด ผมยาวประบ่ามีจะงอยสองข้าง ปีกตกลงมาเคลียหน้าผาก แต่งกายจีบหน้านางพร้อมสไบปลิวตามลม แหงนมององค์พระปรางค์ สองมือพนม แต่ไม่มีขาเดิน...นางลอยมา

“เรือง! แกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นไหม”

เรืองฤทธิ์ตอบเสียงสั่นว่าเห็น สิ้นคำก็วิ่งแน่บออกไป ปล่อยเพื่อนสาวก้าวขาไม่ออกอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งการะเกดลอยใกล้เข้ามาประจันหน้ากัน แต่สายตาเธอมองผ่านเกศสุรางค์ไปยังพระปรางค์ เกศสุรางค์อ้าปากค้าง ร้องไม่ออก กลัวจับจิต และแล้วร่างการะเกดก็ลอยผ่านหายเข้าไปในเจดีย์ เมื่อนั้นเกศสุรางค์จึงขยับตัววิ่งตามเรืองฤทธิ์ไปได้ เธอกระโจนเข้าตบตีเขายกใหญ่

ค่ำวันนั้น รถตู้ของนักขุดค้นทางโบราณคดีกรมศิลปากรพากลุ่มเกศสุรางค์กลับ มีเพื่อนๆสี่คนและคนขับ เกศสุรางค์บ่นว่าเรืองฤทธิ์ตลอดทางที่ทิ้งตนวิ่งหนีไปก่อน ชายหนุ่มแก้ตัว