บุพเพสันนิวาส

“น่าแกก็...ขามันวิ่งมาเอง ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งแกซักกะหน่อย มันเหนือการควบคุมว่ะ น่า...ดีกันนะ” เกศสุรางค์ไม่ดีด้วยแถมอาฆาตให้จำไว้ “จำอะไร ฉันจะลืมเดี๋ยวนี้แหละ”

เพื่อนๆขำบอกถ้าเป็นพวกเขาเห็นแบบนั้นก็วิ่งก่อนเหมือนกัน เรืองฤทธิ์ให้เพื่อนๆช่วยพูดทีว่า ด่าตนตั้งแต่ขึ้นรถจนออกจากอยุธยาแล้วยังไม่หยุด จะด่าถึงกรุงเทพฯเลยหรือ

“โอเค...ฉันจะหลับล่ะ พอฉันตื่นถึงจะเลิกโกรธแก โอมั้ย” เกศสุรางค์กระฟัดกระเฟียด

เรืองฤทธิ์ยิ้มโยกหัวเพื่อนสาวอย่างพอใจ เกศสุรางค์แอบมองหน้าเพื่อนหนุ่มด้วยแววตาหมอง พึมพำกับตัวเองว่า “ไม่รู้เหรอว่าฉันไม่เคยโกรธแก เหมือนที่ฉันไม่เคยเลิกรักแก”

ทันใดนั้นเองก็เกิดเสียงรถเบรกดังลั่น รถตู้หมุนคว้าง คนในรถหน้าทิ่มก่อนจะสงบนิ่ง เกศสุรางค์มองไปเห็นท้ายรถบรรทุกจอดอยู่ข้างหน้า ไม่ทันไรก็มีรถบรรทุกอีกคันพุ่งเข้ามาชน เสียงกรีดร้องดังขึ้นระคนเสียงเหล็กครูดไปกับพื้นถนน พร้อมสติของเกศสุรางค์ที่หลุดลอยไป

ที่บ้านเกศสุรางค์ ยายนวลกับแม่สิปางร้องไห้เสียใจกับการจากไปของเธอ ยายนวลคิดถึงวันที่เกศสุรางค์ถามว่าจะไปดูงานอยุธยาสามวัน อยากได้อะไรจะซื้อมาฝาก ตนบอกไม่ต้องการอะไร แค่หลานรีบกลับก็พอ

ในขณะที่วิญญาณเกศสุรางค์ล่องลอยไปท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวชะอุ่ม มีเมฆลอยเคว้งคว้าง เสียงผู้หญิงดังไล่หลัง “ออเจ้าช่วยข้าด้วย...ช่วยด้วย...”

 เกศสุรางค์หันไปมอง วิญญาณการะเกดลอยมาปะทะตรงหน้า เธอสะดุ้งสุดตัวล้มหงาย พอตั้งสติได้คิดว่าเป็นความฝัน พยายามปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝัน แต่วิญญาณการะเกดยังลอยอยู่ตรงหน้าพร่ำขอให้ช่วยด้วยเขาจะเอาตัวไป ว่าแล้วก็จับมือ

เกศสุรางค์กระชากไป เธอร้องลั่น

“ยัง...ยังไม่ไป โอ๊ย ฝันบ้านี่สมจริงเกินไปแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งหิวได้ไงเนี่ย ฝันนะเว้ย”

ฉับพลัน ตั่งสีทองพร้อมข้าวปลาอาหาร ขนมนมเนย ปรากฏขึ้น เกศสุรางค์เบรกตัวเองคว้าของขึ้นมากิน...ขณะเดียวกันที่บ้านเกศสุรางค์ เรืองฤทธิ์บาดเจ็บไม่น้อย แต่ก็บวชพระอุทิศส่วนกุศลให้เธอ ยายนวลกับสิปางกราบพระร้องไห้อย่างสุดกลั้น

พระเรืองฤทธิ์เสียใจเช่นกัน

เกศสุรางค์กินอาหารหมดไปหลายอย่าง เห็นการะเกดจ้องมอง จึงชวนให้กินด้วยกัน การะเกดบอกว่าตนกินไม่ได้ เกศสุรางค์แปลกใจ ไม่ทันลองจะรู้ได้อย่างไร คะยั้นคะยอส่งให้กิน การะเกดรับมากินแล้วต้องถ่มถุยออกมาเป็นเถ้าธุลีสีดำ เกศสุรางค์อ้าปากค้างอย่างตกใจ

การะเกดจับมือเกศสุรางค์ถามว่าชื่ออะไร และบอกชื่อตัวเอง “ข้าชื่อการะเกด เป็นลูกสาวของพระยารามณรงค์แห่งเมืองสองแคว”

“เมืองสองแคว พิษณุโลกน่ะเหรอ” การะเกดรับว่าใช่ “อ๋อ...ตอนนี้เธอเป็นผีใช่ไหม ฉันเห็นเธอลอยอยู่ที่วัดไชย ลอยเหมือนวันนี้แหละ ให้ฉันช่วยไหม ฉันจะทำบุญไปให้”

การะเกดกำลังจะตอบ ก็มีเสียงคำรามน่ากลัวขึ้นเสียก่อน ชายกำยำสองนาย ผิวกายแดง นุ่งโจงกระเบนแดง เดินฝีเท้าดังก้องกังวานเข้ามา การะเกดร้องลั่นว่า

“มันมาแล้ว ออเจ้าช่วยข้าด้วย ร่างของข้า ข้ายกให้ออเจ้า ใช้ร่างของข้าทำความดีแบ่งเบากรรมชั่วของข้า ทำบุญให้ข้า แสดงให้คนประจักษ์ว่า แม่หญิงการะเกดก็มีความดีเหมือนกัน”