ตอนที่ 8
“แล้วตอนนี้จะทำยังไง นอกจากไม่สะดวกแล้วทหารไทยอาจจะรู้แผนการกับเส้นทางการขนอาวุธของเราหมดแล้วก็ได้” เจ้าก้อนแก้วกังวล
เจ้าแก้วอินบอกว่าเราต้องไปช่วยเขาออกมา ทุนอูบอกว่าถ้าเราจะให้แสนปุระเป็นเอกราชเราต้องเลือก และตนจะไม่ปล่อยให้มงคลเปิดเผยความลับของเราเด็ดขาด เจ้าแก้วอินถามว่า “คุณจะทำอะไร”
ฝ่ายเมธัส...หมอบอกอวัศยาที่เฝ้าเขาอยู่ว่าปลอดภัยแล้ว ที่เหลือก็คือรอให้เขาตื่นขึ้นมาเท่านั้น
ส่วนที่ห้องประชุมค่ายทหาร การเตรียมการพามงคลไปพบเมธัสเป็นไปอย่างรอบคอบ กองกำลังใส่เกราะกันกระสุน ส่วนมงคลก็มีเสื้อคลุมบังกุญแจมือไว้และกำหนดเวลาสองทุ่มครึ่งหลังจากหมดเวลาเยี่ยมแล้วผู้คนไม่พลุกพล่าน
จู่ๆเบนก็ได้รับโทรศัพท์จากมาดามเมย์ทูเอโทร.มาเตือนว่าให้ระวังผู้การมงคลเพราะ... “ผู้การมงคลเป็นคนกุมความลับแผนการของแสนปุระ นายพลทุนอูไม่ปล่อยไว้แน่” พูดจบก็วางสายเลย
เบนสั่งให้เพิ่มระดับความปลอดภัยเป็นขั้นสูงสุดทันที
เมื่ออติศักดิ์รู้ว่าเมย์ทูเอโทร.หาเบนก็เตือนว่าแน่ใจหรือว่าเมย์ทูเอหวังดีกับเราจริง เตือนเบนว่า
“อาจจะหวังดีกับแกแต่ร่วมมือกับนายพลทุนอูเพื่อฆ่าแกก็ได้ ถ้าจะระวัง ระวังตัวแกเองก่อนเลย”
“ฉันจะเป็นยังไงก็ได้ แต่ผู้การมงคลต้องปลอดภัย”
“เป็นซะอีแบบนี้ เตือนเพราะหวังดีนะโว้ย”อติศักดิ์บ่นๆ
ooooooo
อวัศยาออกมาคุยโทรศัพท์กับแม่ที่เร่งให้กลับ บอกว่าตนดูแลเมธัสอยู่ไม่ต้องห่วงตนปลอดภัยดี ทันใดก็เห็นรถตู้ของมงคลเข้ามาจอดตามด้วยรถของเบน แล้วทหารชุดปฏิบัติการพิเศษก็ลงจากรถตรงเข้าสำรวจความเรียบร้อยในโรงพยาบาล
เบนนำมงคลเข้าไปหาเมธัสในห้องบอกว่าให้เวลาแค่สิบนาทีและจะมีคนของตนอยู่ข้างในด้วย ขอโทษที่ให้ความเป็นส่วนตัวเขาได้เท่านี้
มงคลสะเทือนใจมากเมื่อเข้าไปเห็นสภาพของเมธัสที่เกิดจากฝีมือตน
เบนออกมาบอกอติศักดิ์ว่าตนจะดูความเรียบร้อยที่ประตู หน้าส่วนเขาให้ไปดูแลประตูหลัง กำชับว่าอย่าประมาท อวัศยาเดินเข้าไปหาอติศักดิ์เอาน้ำดื่มไปให้ถามว่าอามงคลยอมให้ข้อมูลช่วยทางการแล้วหรือ ถูกเบนดุว่าไม่ใช่เรื่องของเธอ ไล่ให้กลับไปเสียเพราะที่นี่อันตราย
เบนดุจนอวัศยาขอโทษที่มารบกวน ทันใดนั้นนักข่าวก็กรูกันมาถามว่าพันตรีเตชัสเป็นหัวหน้าทีมที่จับกุมผู้การมงคลใช่ไหม? ผู้การมงคลคบคิดกับรัฐแสนปุระในการขนยาเสพติดผ่านประเทศไทยจริงหรือเปล่า?
“พวกคุณมาได้ยังไง” เบนถาม ทั้งอวัศยา เบนและอติศักดิ์ต่างอึ้งที่เจอนักข่าวมากมาย
ฝ่ายมงคลเข้าไปพูดกับเมธัสที่ยังหลับอยู่อย่างรู้สึกผิดว่า
“ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว ทั้งหมดเป็นเพราะฉันไม่รู้จักพอ แกจะผิดหวังในตัวฉันก็ได้แต่อย่าผิดหวังในตัวเอง แกเป็นตำรวจที่ดี แกต้องทำหน้าที่ของแกต่อไป ส่วนฉันก็คงทำได้เท่านี้...”