ลิขิตรัก

“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมเพื่อความปลอดภัย ผู้พันดวิน...เราขอสั่งให้คุณพาเราไปหาอลันเดี๋ยวนี้!”

“พระองค์ไปหาเจ้าชายอลันไม่ได้พระเจ้าค่ะ”

“ทำไมจะไปไม่ได้”

“ที่เจ้าชายไม่ยอมกลับวังเพราะเจ้าชายเบื่อการแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท ตำแหน่งที่ทำให้เจ้าชายต้องสูญเสียเจ้าฟ้าอังเดรและเจ้าฟ้าหญิงโมนา เจ้าชายไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับทุกคนในวังโดยเฉพาะพระองค์”

“ที่น้องไม่กลับเป็นเพราะเราเหรอ ถ้าอย่างนั้นเราจะเป็นคนไปตามน้องกลับมาเอง ตามเจซีมาพบเราที่ห้อง”

พูดจบก็ผละไปเตรียมตัว ดวินไม่ยอมขยับตัวแต่โพล่งขัด

“พระองค์เสด็จออกนอกวังไม่ได้นะพระเจ้าค่ะ... มันอันตราย”

อลิซไม่สนความปลอดภัยของตัวเองสวนกลับ “ถึงอันตรายเราก็จะไป ผู้พันห้ามยังไงเราก็จะหนีออกไปอยู่ดี เพราะฉะนั้น...เลือกเอาว่าจะไปหาอลันด้วยกัน หรือจะให้เราหนีไปคนเดียว!”

ooooooo

ดวินไม่มีทางเลือกต้องร่วมมือกับเจซีพาอลิซออกจากวังไปหาอลันจนได้ นาวิกโยธินหนุ่มเลือกเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวซึ่งเจซีหามาให้พร้อมแผนที่ที่มีคำอธิบายคร่าวๆถึงเมืองที่อลันอยู่

อลิซใจร้อนอยากไปถึงเร็วๆ ดวินต้องปลอบให้ใจเย็น แวะพักกลางทางและคะยั้นคะยอให้เธอกินข้าว ราชนิกุลหญิงปฏิเสธจนเขาต้องขู่เรื่องโรคประจำตัวของเธอซึ่งจะกำเริบหากกินอาหารไม่ตรงเวลา

“รู้ได้ยังไงว่าเราเป็นอะไรและต้องกินตอนไหน”

“กระหม่อมถามจากเจซีเพราะเราต้องอยู่กันตาม ลำพังสองต่อสอง กระหม่อมอยากดูแลพระองค์อย่างดีที่สุด”

“จะบอกว่าทำตามหน้าที่อีกหรือไง”

“ไม่ใช่เพราะหน้าที่แต่ที่ทำเพราะเป็นห่วง เหตุผลที่กระหม่อมเดินทางมาก็เช่นกัน กระหม่อมมาเพราะห่วงพระองค์ ตอนนี้ไม่ว่าพระองค์เป็นใคร...จะเป็นเจ้าหญิงอลิซหรือเป็นนารีกระหม่อมไม่แคร์ กระหม่อมรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่กระหม่อมเป็นห่วงมากที่สุดและกำลังตกอยู่ในอันตราย กระหม่อมจะต้องดูแลและปกป้องด้วยชีวิต”

ดวินตัดสินใจพูดเรื่องค้างคาใจทั้งหมด อลิซซาบซึ้งใจมากและอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ได้ขัดขืนความเอาใจใส่ของเขาเพราะอยากดื่มด่ำความรู้สึกดีๆที่มีเขาเคียงข้าง ดวินเห็นเธอนิ่งไม่ตอบโต้ก็ใจชื้น กล้าพอจะเย้าเรื่องบนดอยที่เขาเชื่อว่าเป็นความทรงจำดีๆของเขากับเธอ

“มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ทุกอย่างเรียบง่ายเป็นตัวของตัวเอง ได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็น คิดถึงตอนพระองค์สอนหนังสือเด็กๆแล้วก็ตอนไปเก็บเห็ด ตอนเต้นรำ ตอนทำฝาย...กระหม่อมก็คิดถึงพระเจ้าค่ะ”