วิหคหลงลม

ภุมวารีโดนจักรปล้ำเพราะเธอด่าทอดูถูกเขาแล้วยังทำร้ายเพียงธารจนหัวแตก ทั้งที่พูดความจริงแล้วว่าเธอไม่ใช่นวล แต่เป็นคนที่ผลักไสนวลไปจากชีวิตเขา

ในยามโมโหจนขาดสติ จักรไม่ฟังและไม่เชื่อ เขาย่ำยีภุมวารีเพราะคิดว่าเป็นนวล แต่คนอย่างภุมวารีมีหรือจะโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เธอฉกฉวยปืนของจักรที่เสือเมฆให้พกติดตัวตอนไปพระนครขึ้นมายิงเขาบาดเจ็บก่อนจะวิ่งหลบหนีเข้าไปในป่า

เสียงปืนทำให้พวกเสือเมฆตกใจพากันวิ่งพล่าน พอมาเห็นจักรถูกยิงเลือดโชกก็ช่วยกันตามหามือปืน เสือเมฆโกรธมากที่ภุมวารีตีหัวเพียงธารแตกแล้วยังยิงจักรเกือบตาย สั่งลูกน้องตามจับเธอให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นหรือตายต้องเอาเลือดมันมาล้างตีนตนกับจักร

แต่เพียงธารไม่อยากให้เกิดการฆ่าแกงกัน เธอแอบช่วยภุมวารีให้หนีรอดในสภาพกระเซอะกระเซิงด้วยความหวาดกลัวสุดขีด...เวลาเดียวกันนั้นภาสกรยังอยู่เพชรบุรีกับภานุโรจน์และขวัญเรือน แต่เมื่อคืนเขาฝันร้ายถึงภุมวารี วันนี้จึงโทร.มาที่บ้านเช่าแต่ไม่มีคนรับ ทำให้สังหรณ์ใจไม่ดีและขอกลับพระนครคนเดียวก่อน ทิ้งภานุโรจน์ไว้กับขวัญเรือน แล้วจะกลับมารับในวันหยุดสุดสัปดาห์...

ส่วนที่ไร่ของชายใหญ่...หญิงเล็กยังคงเคี่ยวเข็ญดาริกาให้พยายามใกล้ชิดชายใหญ่ แต่เจ้าตัวกลับเฉยเมยเพราะเบื่อหน่าย ภัทรยศถือโอกาสนี้ชวนเธอเล่นหนังหรือจะมาเป็นเลขาส่วนตัวเขาก็ได้ ปรากฏว่าดาริกาไม่ตกลงสักอย่าง ชายหนุ่มเลยหน้าม้านผิดหวัง

ความจริงชายใหญ่ห่วงภรรยาที่ต้องไปนอนบ้านพักคนงาน พอตกกลางคืนเขามาไล่เอื้อยกลับไปนอนบนบ้านแล้วตัวเองเข้ามานอนแทน นวลผลักไสเขาแต่ไม่สำเร็จ...

พอหญิงเล็กรู้จากเอื้อยที่มาคุยอวดว่าสามีภรรยากำลังมีความสุขที่บ้านคนงาน ก็เต้นเป็นเจ้าเข้า สั่งขิมให้ไปดูบนห้องว่าพี่ชายตนอยู่หรือเปล่า

เมื่อขิมลงมารายงานว่าไม่อยู่ หญิงเล็กตั้งท่าจะไปตามพี่ชายกลับ พอดีดาริกากับภัทรยศเข้ามา ทุกคนเลยชักแถวไปกันหมด

เวลานั้นนวลกับชายใหญ่อยู่กันสองคน เธอมองหน้าเขาก่อนตัดสินใจถามเพื่อจับสังเกตท่าที

“คุณชายรู้เรื่องเมื่อคืน แสดงว่าคุณชายไม่ได้หมดสติ”

“รุจน์บอกผม...แต่ผมจำได้นะว่ามีคนมาช่วย ที่แท้ก็เป็นคุณนี่เอง คุณห่วงผม”

“ฉันแค่ผ่านไปเห็น”

“คุณจะทำไม่เห็นก็ได้นี่ แต่คุณอุตส่าห์ลากผมขึ้นไปบนห้อง เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ทั้งที่ผมใจร้ายกับคุณ มันแสดงว่าคุณเป็นห่วงผม” ชายใหญ่กอดรัดจนนวลหน้าแดงเขินอาย ไม่ยอมสบตาเขา

“ฉันน่าจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น จะได้ปล่อยให้คุณชายป่วยตายอยู่ตรงนั้น”

“คุณไม่กล้าหรอก เพราะคุณ...” ชายใหญ่จะพูดว่าเธอรักเขา แต่ต้องสะดุดหยุดลงเสียก่อนเพราะได้ยินเสียงเอะอะดังหน้าบ้าน

ภัทรยศวิ่งมาขวางทางหญิงเล็กที่ปรี่ไปเคาะประตู ขณะที่ดาริกายืนดูเฉยๆ

“คุณหญิง นี่มันดึกดื่นแล้วนะครับ กลับไปพักผ่อนดีกว่าไหมครับ”

“เอ๊ะ ไม่ใช่เรื่องของคุณ มายุ่งอะไรด้วยล่ะ...พี่ชายใหญ่คะ”

ชายใหญ่เปิดประตูออกมาถามน้องสาวว่าเอะอะอะไรกัน หญิงเล็กมองพี่สะใภ้ที่ยืนเยื้องไปด้านหลังอย่างหมั่นไส้

“แขกอยู่กันเต็มบ้าน แต่พี่ชายใหญ่หนีมานอนอยู่ที่กระท่อมสับปะรังเคแบบนี้มันเสียมารยาทนะคะ”

“เธอก็อยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือ อีกอย่างสองคนนี้ก็เข้านอกออกในไร่จนไม่ได้ถือสาเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว”

“จริงครับคุณชาย”

หญิงเล็กค้อนภัทรยศแล้วขยับไปอ้อนพี่ชาย “กลับไปนอนที่ห้องเถอะค่ะพี่ชายใหญ่ จะมานอนอะไรที่นี่คนงานเห็นมันจะเอาไปนินทากันเปล่าๆ”

“พี่จะนอนกับเมียพี่ที่นี่ เธอนั่นแหละกลับไป”

“พี่ชายใหญ่” หญิงเล็กเสียงดังอย่างขัดใจ แต่พี่ชายไม่สนใจ ดึงเมียกลับเข้าบ้านแล้วปิดประตูทันที