วิหคหลงลม
ตอนที่ 13
เอื้อยเห็นหญิงเล็กกระฟัดกระเฟียดแล้วยิ้มขำ หญิงเล็กกับขิมเดินลิ่วกลับบ้าน ภัทรยศเห็นดาริการั้งท้ายก็ตีคู่มาพูดแขวะ
“บาดตาดีไหมล่ะที่เห็นคุณชายกับเมียกอดกันเดินเข้าห้องไป”
ดาริกาหยุดกึก ท่าทางเบื่อหน่ายเพราะไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิด ภัทรยศเดินมาดักหน้า
“เห็นแบบนี้แล้วคุณคงยอมรับได้ซักทีว่าคุณกับคุณหญิงเข้าไปแทรกกลางระหว่างเขาทั้งสองคนไม่สำเร็จหรอก”
“คุณเห็นฉันเข้าไปแทรกกลางตรงไหนเหรอ ฉันก็ยืนอยู่เฉยๆ”
“ยืนเฉยๆก็ไม่ได้แปลว่าไม่คิด อย่าลืมก็แล้วกันว่าคุณ...”
ดาริการีบเอามือปิดหูแล้วโวยวาย “หยุด! จะให้ฉันบอกคุณกี่ครั้งว่าเราจะไม่พูดเรื่องเมื่อคืนอีก มันไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น”
“ถ้ามันไม่มีทำไมคุณถึงทนฟังไม่ได้ล่ะ”
“เพราะฉันไม่ได้เต็มใจให้มันเกิดขึ้น แต่ถ้าคุณภูมิใจกับวีรกรรมนี้นัก ก็แสดงว่าคุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”
ดาริการ้องไห้เดินหนีเข้าบ้านไป ทิ้งให้ภัทรยศยืนตะลึง อดเสียใจไม่ได้ที่ทำให้หญิงสาวสะเทือนใจ
ooooooo
นวลตื่นตอนรุ่งเช้าพบว่าที่นอนตรงฝั่งชายใหญ่ว่างเปล่า โล่งใจนึกว่าเขาไปแล้ว ที่ไหนได้เขาโผล่เข้ามายิ้มหน้าแช่มชื่น
“ตื่นพอดีเลย ไปล้างหน้าล้างตาเถอะคุณ จะได้ออกมากินข้าวกัน”
“คุณชายยังไม่ไปทำงานอีกเหรอคะ”
“ต้องอยู่กินข้าวกับเมียก่อนสิ จะรีบไปไหน ออกมาดูนี่ รุจน์มันเตรียมกับข้าวมาเยอะเลย”
รุจน์จัดสำรับอาหารไว้ที่แคร่หน้าบ้าน ชายใหญ่บอกดีเหมือนกันได้เปลี่ยนบรรยากาศมากินข้าวใต้ต้นไม้
“คุณชายกลับไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณหญิงจะมาโวยวายอีก”
“โวยก็โวยไปสิ นี่มันไร่ผม ผมจะอยู่ตรงไหนก็ได้” ชายใหญ่พูดพลางเดินไปตักข้าวรอ นวลส่ายหน้าเอือมๆ กลัวมีปัญหากับหญิงเล็กอีก
หลังจากนวลอาบน้ำเสร็จ รุจน์มาดักรอขอโทษเธอที่ต้องบอกชายใหญ่เรื่องเมื่อคืนก่อน เพราะตนอยากให้คุณชายหายโกรธเธอ
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“หลังจากนี้คุณผึ้งก็กลับไปนอนบ้านใหญ่เถอะครับ ไม่งั้นคุณชายคงต้องมาปักหลักอยู่ที่นี่แน่”
“แต่ฉันยังไม่เสร็จธุระ”
“เรื่องสืบความเกี่ยวกับผู้หญิงชื่อนวล ผมจะช่วยสืบให้อีกแรงก็แล้วกัน แต่ระหว่างนี้คุณผึ้งอย่าเพิ่งดื้อกับคุณชายเลยนะครับ ผมเห็นท่านอารมณ์ดีแบบนี้แล้วค่อยสบายใจหน่อย หลายวันที่ผ่านมาท่านดูเครียดเหลือเกิน”
นวลนิ่งไปอย่างไม่กล้าปฏิเสธ...เวลาเดียวกันนั้นหญิงเล็กโมโหฉุนเฉียวทุบโต๊ะอาหารดังปังจนสะเทือนเลื่อนลั่น ดาริกาที่กำลังกินอยู่ชะงักมือ
“เป็นเจ้าของไร่แท้ๆดันทำตัวเป็นคนงาน พี่ชายใหญ่นึกยังไงกัน”
“นี่เห็นว่าจะให้คนมาขนเอาเสื้อผ้าไปไว้ที่โน่นด้วยนะคะ สงสัยจะไปอยู่อีกหลายคืน”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว เพราะนังผึ้งคนเดียว”
“อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่น่าหญิง พี่ชายใหญ่ก็แค่ย้ายที่นอน เดี๋ยวเบื่อก็กลับมา”
“เธอไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือ เขากำลังจะกลับไปคืนดีกับเมียแล้วนะ”
ดาริกาไม่ตอบ หญิงเล็กยิ่งพาลรีพาลขวาง สั่งขิมให้จัดปิ่นโตอาหารให้ดาริกาไปปิกนิกกับชายใหญ่ตอนเที่ยง ให้รุจน์หามุมสวยๆในไร่ด้วย ดาริกาแอบเบ้หน้าเบื่อหน่าย แต่ไม่อยากขัดใจเพื่อน
ภัทรยศแอบมองท่าทีดาริกาไม่ได้กระตือรือร้นกับชายใหญ่เหมือนเคย แล้วพอขิมนำปิ่นโตอาหารมาให้ เธอก็รับมาแกนๆ ก่อนจะนำไปส่งต่อให้รุจน์เอาไปให้ชายใหญ่ ถ้าหญิงเล็กถามหาตนให้บอกว่าตนอยู่กับพี่ชายใหญ่
แยกจากรุจน์มาแล้วดาริกาเดินไปในป่าร่มรื่น หาที่นั่งเล่นฆ่าเวลาเพราะไม่อยากกลับไปเจอหญิงเล็กตอนนี้ ภัทรยศจับตามองเธอตลอด ถือโอกาสเข้ามาเตือน
“ถ้าคุณยังจะอยู่ที่ไร่นี้ต่อไป ก็คงต้องคอยทำตามคำสั่งคุณหญิงไปเรื่อยๆแบบนี้ เลี่ยงไม่ได้หรอก”
ดาริกาทำเฉยเพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน ภัทรยศเหล่มองแล้วพูดต่อ
“มาเล่นหนังกับผมเถอะน่า จะได้มีข้ออ้าง ไม่ต้องทำอะไรที่คุณไม่เต็มใจ”
ดาริกานิ่งคิดตาม เริ่มคล้อยตามข้อเสนอของเขา
ooooooo
