วิมานมนตรา
ตอนที่ 15
“ผมมันเขี้ยวคุณจัง คนอะไรไม่รู้น่า...”
“หยาบคาย!”
“หยาบคายยังไง นี่คือเรื่องของมนุษยชาติ คนเราจะคู่กันมันก็ต้องมีกุ๊กกิ๊กมุ้งมิ้งตะมุตะมิ”
“บ้าหรือ รัดกันเอาไว้ยังกับงูรัดเหยื่อ”
“แหม...ก็กลัวหนีนี่ครับคุณพี่เก๋ รู้นะว่าหึงที่ยัยนั่นมาตอแยคนของคุณ”
“อยากตบปากจริงๆ นายไม่ใช่คนของฉัน”
“งั้นแก้คำพูดใหม่ ยัยนั่นมาตอแยคนที่เป็นเจ้าของคุณ”
“โอ๊ย...หน้านายทำด้วยอะไร มันช่างหนา
เหลือเกินพูดได้ไม่อายปาก...ปล่อย!”
“ผมจะปล่อยถ้าคุณยอมรับว่าเราฝันตรงกัน”
ตรินวกเข้าเรื่องความฝันอีก แต่วริศราก็ยังไม่ยอมรับว่าฝันตรงกัน ตรินแกล้งจูบฟอดใหญ่เลยถูกเธอตบหน้าอย่างแรง เดือนดาราที่แอบดูตลอดเห็นท่าไม่ดีรีบปรากฏตัวและเคลียร์เรื่องความฝัน
“แม่ไปซื้อบ้านเรือนโบราณพวกนี้มาปลูกใหม่ทั้งที่บ้านกรุงเทพฯและที่นี่หลายหลัง จึงทำให้พวกเรามักฝันเห็นเรื่องราวโบราณพวกนั้นโดยเอาตัวเราไปสอดแทรกเป็นตัวละคร”
เดือนดาราปั้นเรื่องเป็นตุเป็นตะ รวมทั้งตัดปัญหาเรื่องพริ้งกับเอิบด้วยว่าคงเป็นวิญญาณที่สิงบ้านเรือนโบราณเหล่านั้นมานานแล้ว ตรินจึงหมดข้อสงสัยทั้งเรื่องฝันประหลาดและเรื่องที่เขาฝันตรงกันกับวริศรา
ooooooo
กำพลหาทางเข้าหาพัชรีโดยมีรสรินช่วยหลอกล่อ สำลีรู้ทุกเรื่องเพราะแอบติดกล้องในห้องพักของกำพลแต่ยังไม่บอกเดือนดาราที่กำลังคร่ำเคร่งกับการเตรียมตัวทำพิธี
วริศราอดห่วงแม่บุญธรรมไม่ได้ เห็นว่าท้องฟ้ามืดครึ้มบรรยากาศไม่น่าไว้ใจเลยไปหาเดือนดาราที่ห้องแต่กลับไม่พบใคร ตรินเห็นวริศราออกมาเดินตามลำพังจึงแอบตามมาด้วย กระทั่งเห็นเธอเดินไปทางเรือนกระจกกลางสวนจึงโผล่มากอดรัดเธอจากด้านหลัง
“นายอีกแล้ว แอบตามทำไม”
“ผมเป็นห่วง ที่นี่มันคล้ายมีบางอย่างน่ากลัวมากครอบงำอยู่ คุณจะไปไหน”
“ในนั้น...คุณแม่อาจอยู่ในนั้น”
พูดพลางชี้ไปทางเรือนกระจกกลางสวนที่เดือนดารามักเข้าไปนั่งสมาธิ ตรินขอตามไปด้วยและรีบยกมือห้ามเมื่อวริศราอ้าปากเหมือนจะบอกไม่ให้เขาไป
“ไม่ต้องห้ามเลย ยังไงผมก็จะไป ไปปกป้องคุ้มครองคุณให้พ้นจากอันตราย”
วริศรานิ่วหน้า แกล้งถาม “ทำไมล่ะ”
“เหมือนมีบางอย่างบอกผมว่าต้องดูแลคุณให้ดี เช่นในความฝัน ฝันนั้นให้ผมพาคุณไปจากที่นี่ คุณก็น่าจะฝันว่ามีคนบอกให้คุณไปจากที่นี่กับผม...เราฝันตรงกัน”
“มันอาจเป็นเพราะเรือนไทยโบราณที่คุณแม่เอามาปลูกใหม่นั่นก็ได้”
“ผมจะดูแลคุณตามฝันนั่น ไปสิ...เราจะไปดูคุณหญิงด้วยกัน กลัวไหม...หรือสบายใจที่มีผมไปด้วย”
“จะบ้าตายมากกว่ามั้ง”
ตรินไม่ถือคำพูดแขวะของเธอ ขโมยหอมแก้มเธออีกต่างหาก...แล้วกล่าวขอบคุณ
วริศราหน้าแดง ลูบแก้มตัวเองพร้อมกับบ่น
“นี่ไงถึงไม่อยากให้มาด้วย”
“แต่คุณแม่คุณพอใจนะ ท่านอยากให้ผมใกล้ชิดคุณ”
เดือนดารากับสำลีรับรู้ว่าวริศรากับตรินมา
ตามหาจึงรีบซ่อนตัว หมอผีชราอดเปรยไม่ได้
“หมอตรินเขามีความฉลาดเหนือคนอื่น เขาแข็งแกร่งมาก เขากำลังพาคุณเก๋มาที่นี่ คุณหญิงหลบไปก่อน กระผมจะสร้างอาคมกำบังทั้งสองคน”
“คุณเสริมฉลาดกว่าคุณพี่แสงที่อ่อนไหวใจง่าย คุณเสริมมั่นคงมาก แต่ฉันก็มั่นคงในรักต่อคุณพี่ไม่มีวันเปลี่ยน!”
ooooooo
