วิมานมนตรา
ตอนที่ 15
วริศราหรือพลอยในอดีตชาติจนมุมด้วยเหตุผลหว่านล้อมของแม่บุญธรรมถึงกับตกลงเปิดใจให้ตริน เดือนดาราโล่งใจมากรีบไปหาสำลีเพื่อแผนขั้นต่อไป
“ทำดีมากครับคุณผู้หญิง”
“เหนื่อยเกือบตาย...ฉันบอกยัยเก๋ว่าลุงจะจัดการเรื่องคลิปและหยุดคลิปนั่น”
“ขอรับ แน่นอน กระผมต้องจัดการมัน”
สำลีเอ่ยเสียงเหี้ยม ต้องฆ่าปิดปากคนที่ดูแลกล้องวงจรปิดของรีสอร์ตให้ได้ เดือนดารารู้ตัวคนรับผิดชอบดี อดกังวลใจนิดๆไม่ได้เพราะรู้วิธีการจัดการของสำลี
“นี่ลุงจะจัดการมันจริงๆหรือ”
“ขอรับ เพราะมันต้องมาเป็นร่างที่เราจะใช้ทำพิธีสำคัญขอรับ และที่สำคัญปล่อยมันไว้ไม่ได้ มันต้องโดนปิดปากคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วขอรับ”
เดือนดาราถอนใจยาว รู้ชะตากรรมผู้ดูแลกล้องวงจรปิดดี ทิ้งท้ายเสียงเครียด
“เก็บกวาดให้มิดชิด อย่าให้มีเรื่องปวดหัวเหมือนเด็กลูกของขันแก้ว”
“ไม่มีหรอกขอรับ วันนั้นมันงานรีบด่วน แต่วันนี้มันงานเตรียมการขอรับ มันไม่มีครอบครัว จะหายหัวหายตัวไปไหนก็ไม่มีใครสนใจมันหรอกขอรับ”
เดือนดาราฟังแล้วค่อยเบาใจ...
ด้านวริศราที่ยอมเปิดใจให้ตริน กระนั้นก็รู้สึกประหม่าและยังไม่พร้อมเจอหน้า แต่ตรินไม่คิดเช่นนั้นไปดักรอและขอคุยเป็นการส่วนตัว
“ผมมีเรื่องจะบอกคุณ”
“ฉันไม่ฟังเรื่องฝันบ้าบออะไรของคุณ”
“ใช่ครับ ฝันมันบ้า มันว่าให้ผมพาคุณเก๋ไปจากที่นี่ มันบอกว่าคุณหญิงจะฆ่าคุณเก๋ แต่ผมไม่สนใจแล้วว่าฝันอะไร แต่ความจริงคือผมได้สารภาพกับคุณหญิงจนถึงขั้นสาบานว่าผมรักคุณเก๋”
คำสารภาพรักของเขาทำให้วริศราหัวใจเต้นแรง กระนั้นก็ทำกระเง้ากระงอด
“ไปให้พ้นได้ไหม ไม่อยากเห็นหน้า”
“เห็นหน้าผมแล้วอายเพราะที่หน้าผากผมมีเครื่องหมายบอกรักคุณอยู่อย่างนั้นหรือ”
“โอ๊ย...จะบ้าตาย ทำไมถึงก่อกวนไม่เลิกแบบนี้”
“เพราะผมยังไม่ได้คำตอบเรื่องความฝันว่าเราฝันตรงกันเรื่องคุณพลอยและผมคือเสริม”
“อย่ามาก้าวล่วงความฝันของฉัน”
“เพราะถ้าเราฝันตรงกันจริงมันอาจนำไปสู่การคลี่คลายว่าทำไมที่นี่ถึงมีความลึกลับ”
วริศรายังไม่ยอมรับเรื่องฝันจะเดินหนี ตรินถลาตามไปกอดรัดและแกล้งขู่
“ผมจะรัดคุณไว้เหมือนงูรัดเหยื่อที่มันกำลัง จะกิน”
“โธ่เว้ย...ทำไมถึงบ้านัก เดี๋ยวใครมาเห็น”
“ดีเลย ผมจะได้อาศัยเขาเป็นพยานว่าคุณหญิงอยากให้ผมเป็นลูกเขยและอนุญาตให้ผมทำให้คุณรักตอบผม”
“ไอ้บ้า! เราเพิ่งเห็นหน้ากันไม่กี่ครั้ง อย่ามาปากพล่อยพูดอะไรแบบนี้”
“ผมไม่ได้ปากพล่อยผมฝันถึงคุณมาตลอดตั้งแต่วัยรุ่น ผมเห็นหน้าอย่างนี้คือนางในฝันของผม ผมมีภาพวาดของคุณ แม้มันเลอะเลือนมากผมก็ยังดูออกว่านี่คือนางในฝันของผม”
“บ้า! นายจะมีภาพของฉันได้ยังไง”
“ผมมีและลุงสำลีประมูลไปในราคาห้าแสนให้กับคุณหญิง”
“ไหนหลักฐาน คุณแม่ไม่เคยพูด ลุงสำลีก็ไม่เคยเอ่ยถึงภาพนี้”
“อันนี้ผมไม่ทราบว่าท่านไปเก็บไว้ที่ไหนและที่สุดหลังจากภาพถูกประมูลไปผมก็เจอตัวจริงของคุณ แล้วคุณจะไม่ให้ผมพยายามจะครองหัวใจคุณได้ยังไง”
