สุภาพบุรุษชาวดิน

“ต่อไปน้อยจะคิดให้เยอะกว่านี้ แต่น้อยไม่รู้จริงๆนะว่าภาพนั้นมันไปถึงนักข่าวได้ยังไง”

“คุณน้อยส่งให้ใครก็คนนั้นแหละครับ”

วินพัตราตกใจถามว่าคุณอ้นหรือ อินทัชคิดว่าคงใช่

“น้อยไม่คิดเลยนะคะว่าคุณอ้นจะทำแบบนี้ได้ นี่เท่ากับทำลายชื่อเสียงคู่หมั้นของตัวเองเลยนะคะเนี่ย เขาคิดบ้างหรือเปล่า”

“คิดสิครับ ทำไมจะไม่คิด แต่คนแบบนี้เขาคิดถึงแต่ตัวเอง รักแต่ตัวเอง ทำเพื่อตัวเองเท่านั้นแหละครับ”

“โธ่...น้อยสงสารคุณหนูดีจัง” วินพัตราเห็นใจหนูดีจริงๆ

ooooooo

คืนนี้ทั้งภัสสรและวัฒน์กำลังจะเข้านอน หนูดีก็กลับมาถึงพอดี ทั้งสองแปลกใจถามว่าทำไมกลับมาวันนี้ล่ะ ทำงานที่นั่นเป็นยังไง

“หนูดีลาออกแล้วล่ะค่ะแม่”

วัฒน์ถามว่าเพราะเรื่องข่าวหรือ? หนูดีเลี่ยงที่จะตอบบอกว่าเหนื่อยขอตัวไปพักก่อน พอหนูดีจะไปอ้นก็เรียกไว้บอกว่าอย่าลืมว่าพรุ่งนี้เรามีนัดสัมภาษณ์นักข่าวด้วยกัน หนูดีรับคำเซ็งๆ อ้นจึงลาภัสสรกลับ

วัฒน์ตามไปถามอ้นว่าเรื่องข่าวของหนูดีวันนี้ฝีมือพี่อ้นใช่ไหม อ้นหันขวับถามว่าทำไมคิดว่าเป็นตน! วัฒน์บอกว่าตนรู้จักพี่อ้นมานาน เรื่องแค่นี้ทำไมตนจะเดาไม่ออก อ้นยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน รับว่า

“ใช่ ฝีมือฉันเอง เป็นไงล่ะ ในที่สุดไอ้วศินนั่นก็แพ้ฉันอีกคนได้”

“พี่อ้นทำแบบนี้ได้ไง” วัฒน์ไม่พอใจ “รู้ไหมว่ามันทำให้ชื่อเสียงหนูดีเสียหาย คนอื่นจะมองหนูดีว่ายังไง”

“แล้วไง?? ความจริงหนูดีไม่ควรไปทำงานกับไอ้วศินที่นั่นตั้งแต่ต้นแล้ว ช่วยไม่ได้ ฉันห้ามแล้วไม่ฟัง” วัฒน์บอกว่าวันนี้ตนชักสงสัยแล้วว่าพี่อ้นรักหนูดีบ้างหรือเปล่า? “พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ ถ้าฉันไม่รักหนูดีจะพยายามแย่งหนูดีกลับมาเหรอ”

“ด้วยการทำให้ชื่อเสียงหนูดีเสียหายเนี่ยนะ” อ้นตะแบงว่าก็รักในแบบของตนก็แล้วกัน แล้วเดินหนีไปเลย วัฒน์พูดตามหลังอย่างผิดหวังว่า “เห็นแก่ตัว!! วัฒน์ไม่น่าสนับสนุนคนอย่างพี่อ้นให้คบกับหนูดีเลย”

ฝ่ายหนูดีเข้าห้องแล้วพยายามตัดใจ บอกตัวเองทั้งน้ำตาว่า ไม่ช้าหรือเร็วเรากับเขาก็อยู่ด้วยกันไม่ได้อยู่ดี เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

หลังจากหนูดีกลับไปแล้ว วศินทนใจตัวเองไม่ได้ เขาไปที่คอกม้าทำงานที่หนูดีเคยทำเพื่อให้คลายความทุกข์ใจ จนคนงานต้องบอกอินทัชว่ามืดค่ำแล้วพ่อเลี้ยงยังไม่ยอมพักอีก

“ให้เขาทำแบบนี้น่ะดีแล้ว ขืนปล่อยให้อยู่เฉยๆ พ่อเลี้ยงอาจจะบ้าตายเพราะความคิดถึงก็ได้นะ” อินทัชมองวศินที่ทำงานในคอกม้าอย่างลืมวันลืมคืน อินทัชมองแล้วส่ายหน้าสงสาร...

วศินยังคร่ำเคร่งกับงานในไร่หมายให้ลืมคิดถึงหนูดี แต่ยิ่งทำก็ยิ่งคิดถึงเมื่อมองไปที่ไหน

ที่หนูดีเคยทำงานก็เห็นหนูดีไปทุกที่...

อองตองวิ่งมาหาวศินร้องเรียก “คุณพ่อคะ...” วศินถามว่ามาหาพ่อมีอะไร

“อองตองคิดถึงน้าหนูดีค่ะ ทำไมน้าหนูดีต้องกลับไปกรุงเทพฯด้วยคะ”

“ก็บ้านน้าหนูดีอยู่ที่นั่นนี่คะ น้าหนูดีก็ต้องกลับไปอยู่กับครอบครัว เหมือนที่อองตองอยู่กับพ่อไง”

“แล้วน้าหนูดีจะกลับมาอีกไหมคะ” วศินบอกว่าพ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน “อองตองอยากให้น้าหนูดีมาอยู่ที่บ้านเราอีก”

“พ่อก็เหมือนกันค่ะ” วศินยอมรับเศร้าๆ

ooooooo

รุ่งขึ้นหนูดีเตรียมออกจากบ้านบอกแม่ว่านัดพี่อ้นไว้ พี่อ้นจะให้นักข่าวมาทำสกู๊ปแก้ข่าวหนูดีกับพี่วศินภัสสรถามอย่างเป็นห่วงว่าหนูดีโอเคแล้วหรือ?

“หนูดีไม่เป็นไรค่ะแม่ แต่...เรื่องหนี้เราจะเอายังไงต่อไปดีคะ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก” เสียงวัฒน์แทรกขึ้นแล้วเดินมาสมทบ “พี่จะตั้งใจทำงานใช้หนี้ แล้วเอาบริษัทของเราคืนมา”

“ตาวัฒน์น่ะกลับไปทำงานที่บริษัทแล้วนะ” ภัสสรบอกอย่างภูมิใจ

หนูดีเพิ่งรู้ วัฒน์ถามว่าวศินไม่ได้บอกหนูดีหรือว่าเขาให้ตนกลับไปทำงานในตำแหน่งเดิม แต่มีข้อแม้ว่าทุกอย่างในบริษัทต้องบอกให้เขารู้และผ่านการพิจารณาของเขาด้วย หนูดีบอกว่าเขาไม่ได้บอก

“หมอนี่ก็แปลกคน แทนที่จะรีบบอกหนูดีทำคะแนน” วัฒน์บ่น

“เอาเถอะลูก ยังไงซะก็ต้องขอบคุณปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิตที่ทำให้เราสแกนออกว่าคนดีกับเรา จริงๆเป็นยังไง”

“นั่นสิ ต่อไปหนูดีไม่ต้องเครียดคนเดียวแล้วนะ เรามาช่วยกันนะ สู้ไปด้วยกันนะหนูดี” วัฒน์บอก

หนูดีพยักหน้าทั้งน้ำตา สามแม่ลูกโผกอดกันอย่างปลื้มปีติต่อหน้ารูปวรกิจที่เหมือนจะยิ้มให้ทั้งสาม วินาทีนี้ หนูดีอดคิดถึงวศินไม่ได้ เอ่ยจากใจ...

“ขอบคุณนะ...นายสาคู”

ooooooo

ลลิดาแข็งแรงขึ้นแล้วเธอคิดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองนับแต่ที่แอบได้ยินสุดาวรรณบอกอ้นว่าเก็บไว้ไม่ได้แล้ว จนกระทั่งถูกอ้นกับม้าเหล็กมาจับไปถ่วงน้ำทั้งที่อ้อนวอนร้องขอชีวิตก็ไม่ใยดี คิดแล้วบอกตัวเองว่า

“พวกแกต้องเจ็บแบบที่ฉันเจ็บเป็นร้อยเท่า!!!”

จากนั้นไม่นานอินทัชก็หน้าตาตื่นมาบอกวศินว่าคนของเราโทร.มารายงานว่าคุณลิดาหายไปจากโรงพยาบาล

“อะไรนะ!!” วศินตกใจมาก

สรวิชญ์พยายามให้คนติดตามหาลลิดาก็ไม่ได้ข่าวอะไร จึงดักถามอ้นว่าเมื่อวานเห็นออกจากออฟฟิศไปตั้งแต่ยังไม่เลิกงาน อ้นบอกว่าไปรับหนูดีกลับกรุงเทพฯ ถามว่าคุณพ่อมีอะไรหรือเปล่า