สุภาพบุรุษชาวดิน
ตอนที่ 13
หนูดีขอบคุณที่เข้าใจ ส่วนอังกาบถามว่าแล้วจะกลับเมื่อไหร่ นี่มันก็ใกล้ค่ำแล้วค้างที่นี่ก่อนดีไหม
“ไม่เป็นไรครับคุณอา ผมจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวสุดท้ายไว้เผื่อหนูดีแล้ว คงจะกลับกันเลย” อ้นรีบบอกและเร่งให้หนูดีรีบไปเก็บกระเป๋าจะได้รีบกลับกัน
พอหนูดีไปเก็บกระเป๋า วศินก็ขอคุยส่วนตัวกับอ้น
ooooooo
เมื่อมาคุยกันสองคน วศินถามอ้นว่าเคลียร์ปัญหาที่กรุงเทพฯเรียบร้อยแล้วหรือ?
อ้นย้อนว่าถ้าไม่เรียบร้อยตนจะกล้ามารับหนูดีหรือ ทำเป็นขอบใจวศินที่ดูแลหนูดีอย่างดีทำให้ตนเคลียร์ปัญหาตัวเองได้สะดวกขึ้น
“ดูคุณมั่นใจจริงๆนะครับ อยากรู้จริงๆว่าคุณใช้วิธีไหนกำจัดลลิดา” วศินทิ้งไม้ตายหน้าตาเฉย
อ้นชะงักกึก เจอสายตาวศินที่มองอย่างรู้ทันก็พยายามตั้งสติ ยิ้มกลบเกลื่อนพิรุธ บอกว่า
“แค่พูดก็พอมั้ง ผู้หญิงผู้ชาย ถ้าไปกันไม่ได้ก็ต้องบายกัน เป็นเรื่องปกติ”
“แน่ใจหรือครับว่าคุณลลิดาอยากบายกับคุณด้วย”
เจอดอกสองเข้า อ้นก็เริ่มกลัวและควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ถามเสียงแข็งว่าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ลลิดาบอกอะไรแก วศินยังคงเยือกเย็นอย่างเป็นต่อ บอกว่ายัง ยังคอยฟังจากปากคุณลิดาอยู่
“คงได้ฟังหรอก” อ้นมั่นใจว่าวศินไม่มีทางรู้เรื่องลลิดา
“มันก็ไม่แน่หรอกครับ...ถึงคุณใช้วิธีบีบบังคับหนูดีได้ แต่คุณก็ไม่ได้ใจจากหนูดีอยู่ดี”
“ขอแค่ได้ตัวหนูดีก่อน ใจน่ะก็คงไม่ยากหรอก” วศินถามว่าเขาถูกเสี้ยมสอนมาแบบไหนถึงคิดได้แบบนี้ “ก็ถูกเลี้ยงมาแบบลูกเมียหลวงไง ลูกเมียน้อยที่แม่ต้องคอยกินน้ำใต้ศอกคนอื่นอย่างแม่แกคงไม่เข้าใจ”
วศินกำมือแน่นพยายามอดทนเมื่อถูกเหยียดหยามถึงแม่อีก อ้นปรามทิ้งท้ายว่า
“จำเอาไว้นะไอ้วศิน ถ้าแกไม่อยากทำให้หนูดีถูกสังคมตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี ก็เลิกยุ่งกับหนูดีซะ!!” พูดแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนเดินออกไป
วศินโกรธมาก แต่พยายามอดกลั้นไว้
หนูดีเก็บกระเป๋าเสร็จออกมาเจออองตอง หนูน้อยถามว่าน้าหนูดีจะไปไหน พอรู้ว่าจะกลับบ้าน ก็อ้อนว่าอย่ากลับนาน อองตองคิดถึง อังกาบก็อวยพรให้โชคดีและกลับมาเที่ยวอีก ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอแล้วโอบกอดอย่างอบอุ่น
“เดินทางปลอดภัยนะครับคุณหนูดี” อินทัชเอ่ย
หนูดีขอบคุณแล้วเดินมาถึงวศิน หยุดมองหน้ากันอย่างบอกลา หนูดีขอบคุณสำหรับทุกอย่างตนได้เรียนรู้อะไรที่นี่เยอะมากและสนุกด้วย วศินบอกว่า “ผมดีใจนะครับที่คุณชอบที่นี่”
อ้นไม่พอใจเร่งหนูดีรีบไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันเครื่อง หนูดีจึงเอ่ยลา วศินอวยพรให้โชคดี อ้นรีบไปคว้ากระเป๋าหนูดีเดินลิ่วไป ทุกคนยืนส่งหนูดีด้วยความเห็นใจ สงสาร อังกาบทนดูไม่ได้จูงอองตองเข้าบ้านไป ตรงนั้นจึงเหลือแต่วศินกับอินทัช
อึดใจเดียว มือถือของอินทัชก็มีสายเข้า เป็นสายจากวินพัตรา
“ครับคุณน้อย...ครับ...เดี๋ยวผมไปหาคุณน้อยเองครับ”
วางสายจากวินพัตราแล้วหันมองวศินเห็นยังยืนเศร้าอยู่เลยปล่อยให้เขาอยู่กับตัวเองแล้วรีบไปหา
วินพัตราที่ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งตามที่นัดกันไว้
อินทัชร้อนใจไม่รู้ว่าวินพัตรามีธุระอะไรถึงนัดตนมาหาถึงที่นี่ เธอถามว่าเขาเห็นข่าวพ่อเลี้ยงกับหนูดีหรือยัง แล้วตอนนี้พ่อเลี้ยงกับหนูดีเป็นยังไงบ้าง วินพัตราถามอย่างรู้สึกผิด แต่อินทัชย้อนถามว่าแล้วคุณน้อยอยากให้เป็นยังไงล่ะ
วินพัตราถามว่าทำไมอินทัชพูดแปลกๆ อินทัชยืนยันว่าตนไม่รู้จริงๆว่าคุณน้อยอยากได้คำตอบยังไง
“ถ้าคุณน้อยอยากให้สองคนนั้นไม่สมหวังก็สำเร็จแล้วครับ ตอนนี้คุณหนูดีกลับไปกรุงเทพฯแล้ว พี่วศินก็...แย่ เสียใจมาก” วินพัตราฟังแล้วยิ่งไม่สบายใจ อินทัชเสนอว่า “ตอนนี้คุณน้อยก็ได้โอกาสแล้วนะครับ ไปปลอบใจพี่วศินสิ คุณน้อยอาจจะสมหวังคราวนี้”
วินพัตราไม่พอใจบอกว่ามากไปแล้ว ตนถามเพราะเป็นห่วงจริงๆ ไม่ได้คิดอะไร อินทัชตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าวินพัตราจะโกรธขนาดนี้ วินพัตราตัดบทว่า
“โอเค ตอนนี้น้อยรู้แล้วล่ะว่าอินทัชมองน้อยแย่ น้อยเลว ถ้าอินทัชเกลียดน้อยแล้ว เพราะฉะนั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก” พูดแล้ววินพัตราก็ลุกไปเลย อินทัชตกใจร้องเรียกแล้วรีบตามไปขอโทษ บอกว่าตนแค่คิดว่าคุณน้อยยังตัดใจจากพี่วศินไม่ได้
“น้อยตัดใจจากพ่อเลี้ยงไปตั้งนานแล้ว ก็ตั้งแต่วันที่อินทัชบอกชอบน้อยนั่นแหละ”
“จริงเหรอครับ” อินทัชอึ้ง ทึ่ง พอวินพัตราถามว่าแล้วเขาอยากได้ยินคำตอบแบบไหนล่ะ “ผมขอโทษอีกล้านครั้งเลยก็ได้ คุณน้อยยกโทษให้ผมเถอะนะครับ...นะ...ผมขอโทษแล้ว นะครับ”
วินพัตราทนไม่ได้หันมายิ้มให้ อินทัชยิ้มเต็มหน้า ต่างยิ้มอย่างเปิดใจให้กัน...แล้ววินพัตราก็สารภาพว่าภาพวศินกับหนูดีนั้นเป็นฝีมือตนเอง อินทัชบอกว่าตนก็พอเดาได้ว่าคุณน้อยน่าจะเป็นคนถ่ายส่งให้คุณอ้น
“น้อยขอโทษ...น้อยไม่คิดว่ามันจะเป็นต้นเหตุทำให้คุณหนูดีกับพ่อเลี้ยงต้องมีข่าวเสียหายแบบนี้”
“คุณน้อยไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขาสองคน ผมรู้ครับ แต่ตอนนี้ความไม่ตั้งใจของคุณน้อยก็ทำร้ายเขาสองคนไปแล้ว ต่อไปจะทำอะไร ส่งภาพให้ใครต้องคิดดีๆนะครับ”
