สุภาพบุรุษชาวดิน

แต่พอวศินเดินมาถึงซอยเปลี่ยวก็เจอนักเลงนั่งอยู่สองข้างทาง เขาพยายามไม่มองหน้าพวกนั้นขณะเดินผ่าน พอเขาเดินมาถึง พวกนั้นก็เอารูปมาดูเทียบแล้วเริ่มแผน คนหนึ่งเดินไปขวางหน้าถามว่าจะไปไหน สิ้นเสียงคนแรก คนที่สองที่สามก็เดินมาขวางไว้ คนหนึ่งบอกว่า

“มีคนมาเตือนว่าอย่ากลับไปทำงานที่โรงแรมนั้นอีก” วศินถามว่าใคร อีกคนตัดบทว่า “น้องไม่จำเป็นต้องรู้ แค่ทำตามที่สั่งก็พอถ้าไม่อยากมีปัญหา”

“ไม่ได้หรอก ผมไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร ผมมาทำงานหาเงินของผม” วศินตอบอย่าง

ไม่สะทกสะท้านแล้วจะเดินไป ถูกพวกมันกระชากไว้ตะคอกว่า พูดไม่ฟังก็ต้องเจอสั่งสอน แล้วต่อยทันที แต่วศินหลบทันและสวนกลับ พวกมันหาว่าทำเพื่อนมัน รุมกันเข้าเล่นงาน แล้วคนหนึ่งก็เอาไม้หน้าสามฟาดกลางหลังวศินจนเขามึนแล้วต่อยซ้ำจนเขาล้มแทบหมดสติ

พวกนักเลงกะจะรุมให้ตายแต่นักสืบเข้ามาห้ามบอกว่าเอาแค่สั่งสอนอย่าให้ถึงตาย นักเลงบอกว่ามันก็แค่เด็กยกกระเป๋า

“ใครบอก...พ่อมันเป็นเศรษฐีเจ้าของโรงแรมนี้ต่างหาก”

วศินได้ยินแว่วๆถึงกับอึ้ง แต่มันเหมือนฝัน แล้วเขาก็หมดสติไป

พวกนักเลงหันมองอีกทีเห็นวศินหมดสติไปแล้ว นักสืบพูดอีกว่า

“ถ้ามันตายพ่อมันรู้ว่านี่ลูกมัน มันสืบจนเจอเรา มันไม่เอาเราไว้แน่”

พวกนักเลงจึงค้นกระเป๋าวศินเจอเงินเจ็ดร้อยบาทก็เอาไว้แล้วโยนกระเป๋าและเอกสารไว้ข้างตัวเขา ด่าส่งว่ากระจอก เป็นลูกเจ้าของโรงแรมมีเงินติดตัวไม่ถึงพัน

พอดีพนักงานโรงแรมที่เพิ่งเลิกงานเดินผ่านมาเห็น ตะโกนถาม

“เฮ้ย ทำอะไรกันวะ”

“รีบไปกันเถอะ” นักสืบเร่ง พวกมันจึงพากันหนีไป พนักงานโรงแรมเข้ามาดู เห็นวศินก็จำได้

“เฮ้ย...ไอ้เด็กยกกระเป๋านี่หว่า”

ทุกคนกุลีกุจอเข้าไปช่วยวศินที่ยังสลบอยู่

ooooooo

วาดลงมาเปิดร้านแต่เช้า แตนลงมาเห็นวาดชะเง้อมองไปนอกร้าน ถามว่าเมื่อคืนได้นอนบ้างไหม วาดเงียบไม่ตอบ แตนถามว่าพี่วศินยังไม่กลับหรือ วาดพยักหน้าบอกว่าวศินไม่เคยเหลวไหล

ขณะทั้งสองกำลังคิดเป็นห่วงวศินนั่นเอง เขาก็เดินกลับมาในสภาพสะบักสะบอมเนื้อตัวมีผ้าพันแผล และมีพนักงานรุ่นพี่ประคองมา บอกวาดกับแตนว่า

“วศินโดนปล้นแถวๆโรงแรมศิริเสนีน่ะครับ”

วาดชะงักกึก ถามวศินว่าที่ลูกบอกว่าไป

ทำงานพิเศษทำที่โรงแรมศิริเสนีหรือ วศินบอกว่าใช่ วาดขอบใจพนักงานรุ่นพี่ที่ช่วยวศิน เมื่อพวกเขาลากลับและแตนพาวศินขึ้นไปพัก วาดมองตามด้วยความไม่สบายใจ

เมื่อวาดซักถามเรื่องราวแล้วเชื่อว่าต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ทำอาหารกลางวันเสร็จยกไปให้วศินที่ห้อง

วศินเองเมื่อคิดทบทวนเหตุการณ์แล้ว จำได้ถึงเรื่องราวที่นักสืบพูดกับนักเลงก่อนที่เขาจะหมดสติว่าเขาเป็นลูกเศรษฐีเจ้าของโรงแรม ก็นึกสงสัย เพราะแม่เคยบอกว่าพ่อตายไปแล้ว

เมื่อวาดยกอาหารมาให้ที่ห้อง ทั้งวาดและวศินต่างมีเรื่องที่จะถามกัน วศินจึงให้แม่พูดก่อน วาดขอร้องวศินอย่าไปทำงานที่โรงแรมนั้นอีก ให้ลาออกเสียเพราะมันอันตราย วศินมองหน้าแม่อย่างไม่เข้าใจ บอกว่าต่อไปตนจะขอเปลี่ยนเป็นทำช่วงกลางวันวันเสาร์อาทิตย์ก็ได้

“ไม่ได้!! แม่บอกมันอันตราย ไม่ให้ไปก็ไม่ให้ไปสิวศิน!!”

วาดเสียงดังจนวศินแปลกใจถามว่าแม่แน่ใจหรือว่านี่คือเหตุผลจริงๆของแม่ วาดใจสั่นกลัวคำถามที่วศินจะถาม แข็งใจถามว่า “ลูกหมายความว่ายังไง”

“ตอนที่ผมกำลังสะลึมสะลือ ผมได้ยินพวกคนร้ายพูดว่าพ่อของผมเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ครับ” วาดตะลึงแทบช็อก “แม่บอกว่าพ่อตายไปแล้ว ตกลงพ่อของผมตายไปแล้วจริงๆใช่ไหมครับ??”

วาดเซแทบล้มทั้งยืน วศินตกใจรีบประคองไว้ เรียก

“แม่ครับ...แม่!!”

ooooooo

Powered by Froala Editor