ระบำมาร

ศุภวาทเดินออกมา อัสดมอายศุภวาทไม่อยากสู้หน้า กำชับถวิกาพรุ่งนี้ให้เอาของมาคืน ไม่อย่างนั้นจะแจ้งความแน่ แล้วรีบกลับไป ศุภวาทงงว่าเกิดเรื่องอะไร

ทั้งถวิกาและโจนั่งหน้าเสียต่อหน้าศุภวาท เขาตำหนิที่ทำอะไรไม่ปรึกษากันบ้าง สิ่งที่ทั้งสองทำถือว่าผิด ถวิกาออกตัวว่าจะรับผิดคนเดียว โจไม่เกี่ยว แต่โจไม่ยอม ทำด้วยกันก็ต้องรับด้วยกัน หญิงสาวซึ้งใจความเป็นเพื่อนแท้ แล้วหันมาขอโทษศุภวาทที่หาเรื่องมาให้อยู่เรื่อย

“คิดซะว่าผมเป็นพี่ชาย พี่ชายคนนี้ต้องปกป้องน้องสาว” ศุภวาทพูดอย่างจริงใจ จะหาทนายมาช่วย

ให้ทั้งสองไม่ติดคุก โจแม้จะเชียร์รัชดามากกว่าก็อดซาบซึ้งความดีของเขาไม่ได้

อัสดมกลับมามือเปล่า ชลิตายิ่งโกรธหาว่าเขาไม่กล้าทำรุนแรงกับถวิกาเพราะยังมีใจให้ อัสดมอ้างว่าไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่เชื่อว่าพรุ่งนี้ถวิกาต้องเอาสมุดบัญชีมาคืน เพราะกลัวถูกแจ้งจับข้อหาบุกรุกและทำร้ายร่างกาย รปภ. ชลิตาทั้งโกรธทั้งหึงไม่เชื่อออกตัวไว้ก่อน

“เรื่องเลี่ยงภาษี ตาไม่รู้จะช่วยยังไง ยิ่งถ้าคุณพ่อรู้ ท่านต้องโกรธอัสมาก! คุณพ่อตาทำธุรกิจ ยึดความซื่อสัตย์เป็นที่หนึ่ง”

“ตาอย่าบอกพ่อนะ! แล้วก็ห้ามบอกใครด้วย เรื่องนี้มีรู้แค่สามคน ผม ผู้จัดการฝ่ายบัญชี แล้วก็

ผู้ตรวจสอบบัญชี” อัสดมสารภาพด้วยสีหน้าวิตกกังวล

“อัสนะอัส ชอบสร้างปัญหาให้ตา อัสมีเมียน้อยตาก็ปิดคุณพ่อ แล้วนี่มาเรื่องภาษีอีก!”

อัสดมใจชื้นได้ยินภรรยาพูดแบบนี้แสดงว่ายังรักตนอยู่ ชลิตาเชิดใส่ว่าถึงรักก็ทิ้งได้ อัสดมจะกอดเอาใจแต่เธอถอยหนีทำท่าโมโหใส่ เจ็บปวดที่เขารู้แล้วทำไมยังไปรักคนอื่น...ในขณะที่ถวิกาคิดว่าอัสดมยังรักตนไม่น่าจะแจ้งความ แต่ก็หวั่นใจถ้าเขาแจ้งความโจจะเดือดร้อนไปด้วย ทันใดนั้นเองชลิตาโทร.มา ถวิการีบตีรวนไว้ก่อน

“โทร.มาทวงของให้สามีล่ะสิ เมียอย่างเธอนี่

น่าสมเพชเนอะ สามีเลวแค่ไหนก็เข้าข้าง”

“ก็เพราะผู้หญิงเลวๆมันมายั่ว อัสถึงพลาด...สามีฉันน่ะยังปราณีเธอ แต่ฉันไม่! ฉันจะแจ้งความ เธอบุกรุกบริษัทฉัน!”

“เธอแจ้งตำรวจ ฉันแจ้งสรรพากร” ถวิกาขู่กลับเพราะคิดว่าตัวเองเป็นต่อ แต่พอชลิตาบอกว่าไม่ยอมให้ทำลายบริษัทพ่อ ถวิกาตกใจเมื่อรู้ว่าไม่ใช่บริษัทของอัสดม

“พ่อฉันเป็นคนก่อตั้งบริษัท มันเป็นบริษัทของครอบครัว!” ชลิตาให้เวลาถวิกาเอาสมุดบัญชีมาคืน

ก่อนเที่ยงพรุ่งนี้ ถวิกาแค้นใจที่พลาดเป้าไปหน่อย แต่ก็ไม่เลิกล้มความตั้งใจ