ระบำมาร

ถวิกาบ่นอุบที่เขาไม่ขอโทษสักคำ แต่ก็รีบส่งซองให้โจไปจัดการส่งบริษัท เธอไปด้วยไม่ได้เพราะต้องอยู่ดูแลศุภวาท เกรงหลังจะเป็นอะไรมาก โจรีบขึ้นรถขับออกไป

ถวิกากลับมาหาศุภวาท ช่วยเขาทายาที่หลัง เขาให้โอกาสเธอพูด เธอทำเป็นไม่เข้าใจ เขาจึงพูดถึงกระดาษทิชชูที่เปื้อนเลือด เธอขอไม่ตอบ เขาได้แต่เตือนสติเธอ

“ความดีความชั่วก็เหมือนบูมเมอแรง เขวี้ยงไปแรงแค่ไหน ก็กลับมาแรงเท่ากัน...วาวทำสิ่งดีหรือไม่ดี ก็ต้องเตรียมรับแรงสะเทือนที่เหวี่ยงกลับมา”

“วันหน้าเกิดอะไรขึ้น ร้ายแค่ไหน วาวก็พร้อมยอมรับค่ะ” ถวิกาไม่หวั่น ศุภวาทมองเธออย่างหนักใจ

ถวิการับรู้ถึงความห่วงใยของศุภวาท ประกอบกับโกรธรัชดามาก จึงเอาสร้อยข้อมือทองของศุภวาทมาสวมให้เขาเห็นเป็นการบอกกรายๆว่า ความรักคือการตอบแทนความดี

“สร้อยข้อมือเส้นนี้ วาวจะใส่ตลอดชีวิตค่ะ”

“ใจไม่อยากใส่ก็อย่าฝืน วาวไม่ได้รักผม” หนุ่มใหญ่ไม่คิดเอาความเจ็บป่วยมาเรียกร้อง

“แต่วาวรักคุณได้ค่ะ คุณเป็นคนดี”

ศุภวาทเน้นว่าคนดีกับคนที่รักไม่ใช่คนเดียวกัน เธอยืนยันว่าเธอเลือกคนดีคือเขา ว่าแล้วก็สวมกอดเขา

ศุภวาทรู้อยู่เต็มอกว่าเธอกำลังประชดรัก

ระหว่างนั้นอัสดมครุ่นคิดถึงสิ่งที่ถวิกาทำกับเขาจนเริ่มเป็นความแค้น มาที่บ้านศุภวาทเห็นภาพทั้งสองโอบกอดกันก็เกิดความหึง พุ่งเข้าด่าว่าถวิกาอ่อยไปทั่ว ไม่รู้ว่ามั่วมากี่คนแล้ว ศุภวาทไม่พอใจขอให้อัสดมให้เกียรติผู้หญิงบ้าง แต่ถวิกาไม่สะทกสะท้านเยาะหยันกลับ

“ต่อให้ฉันมั่วจริง ฉันก็ไม่เผื่อแผ่คุณหรอก ขยะแขยง!”

อัสดมโกรธมากจะเข้าทำร้ายถวิกา ศุภวาทห้ามทำให้เขาต้องชะงัก ประกาศที่มาเพราะอยากเห็นสีหน้าเธอ กับข่าวที่จะมาบอกว่า รปภ.ที่เพื่อนเธอตีหัวเข้าแจ้งความแล้ว แม้ว่าภาพจากกล้องวงจรปิดจะถูกลบก็ตาม ถ้าเธอเก่งก็ขอให้เก่งให้ตลอด อย่าชิงฆ่าตัวตายเหมือนพี่สาว ถวิกาหลังชนฝาโต้กลับแววตาแรงกล้าว่า ณ จุดนี้ความตายตนก็ไม่กลัว

คืนนั้นถวิกาคุยกับโจว่าถ้าตำรวจเรียกไปสอบปากคำ ให้เขาขอเป็นพยาน ตนจะรับผิดคนเดียว โจทำไม่ได้และตอนนี้อยากคุยเรื่องเธอกับศุภวาทมากกว่า ทำไมถึงรับรักเขาทั้งที่ใจรักรัชดา หญิงสาวข่มใจบอกเพื่อนรุ่นพี่ว่ารักกันแต่ทะเลาะกันบ่อย คบต่อไปก็คงไม่รอด แถมคนที่รักและไว้ใจยังหักหลังกันได้ โจพยายามพูดว่ารัชดาอาจไม่ได้ทำ แต่ถวิกาหาว่าเขาเข้าข้างรัชดา