ระบำมาร

ในเวลานั้นศุภวาทกำลังทำกายภาพบำบัด โดยมีนักกายภาพมาช่วยที่บ้าน เขาไม่สามารถกำลูกบอลด้วยมือขวาได้จนหงุดหงิด พอเห็นถวิกาพาโจเดินมาก็รีบส่งลูกบอลคืนให้นักกายภาพบำบัด ปรับสีหน้าเป็นสดใสยิ้มรับ โจเข้ามาทักทาย เขาจึงชวนให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน

“อยู่ยาวเลยก็ได้ค่ะ บ้านน่าอยู้น่าอยู่ รับคนสวนซักคนไหมคะ” โจกระดี๊กระด๊า

ถวิกาถามถึงมือของศุภวาทเป็นอย่างไรบ้าง

เขาชิงตอบก่อนนักกายภาพว่าพอจะกำได้แล้ว หญิงสาวดีใจด้วย ไม่นานมือเขาคงหายดี พอถวิกาพาโจกลับออกไป สีหน้าศุภวาทก็กลับมาทุกข์ ท้อใจที่เขายังไม่สามารถกำลูกบอลได้

ooooooo

วันต่อมาสาทินีมาให้หมอตรวจอาการปวดท้องน้อย พบว่าเป็นเนื้องอกที่มดลูก เธอตกใจมากคิดว่าเป็นมะเร็ง หมออธิบายว่าลักษณะไม่น่าจะใช่เนื้อร้าย เมื่อตัดทิ้งก็จะหายปวด แต่มันสามารถกลับมาเป็นได้อีก ถ้าไม่ต้องการมีบุตรเพิ่มก็น่าจะตัดมดลูกทิ้งเลย

“ตัดมดลูกทิ้ง ก็มีลูกไม่ได้!” สาทินีตัดสินใจไม่ได้ มันเป็นการตัดสินใจที่ยากมาก...

อัสดมกำลังนั่งตรวจบัญชีบริษัทอยู่ที่ห้องทำงานในบ้าน เป็นบัญชีที่สำคัญมาก ตรวจเสร็จก็เก็บใส่ตู้เซฟ สาวใช้ถือโทรศัพท์บ้านเข้ามาให้ บอกว่าคนจากที่ทำงานโทร.มา เขาแปลกใจที่วันหยุดจะโทร.มาทำไม แต่พอรับสายก็ให้หงุดหงิดที่เป็นสาทินีโทร.มา

“นีเป็นเนื้องอกที่มดลูก!” สาทินีชิงพูดขึ้นก่อนกลัวเขาวางสาย เขาไม่แยแส เธอน้อยใจ “หมอบอกว่า

มันอาจเป็นเนื้อร้าย นีอาจจะตาย! กลับมาหานีนะคะนีเหลือเวลาอีกไม่นาน”

“ป้าผมก็เป็น หมอผ่าเอามดลูกออก นี่ป้าอยู่มาได้เป็นสิบปีแล้ว อย่ามาดราม่าให้สงสาร!” อัสดมตัดสายไม่แยแสสักนิด สาทินีน้ำตาร่วง ผิดหวังอย่างหนัก

ในคืนนั้นศุภวาทพยายามทำกายภาพมือด้วยการกำลูกบอลเอง แต่เขาก็ไม่สามารถกำได้ จนโมโหใช้มือซ้ายปาลูกบอลทิ้ง พอดีถวิกาถือนมอุ่นมาให้ โดนลูกบอลเข้ากลางตัว หนุ่มใหญ่ตกใจรีบถามว่าเธอเจ็บไหม เธอส่ายหน้า รู้สึกเป็นห่วงเขามากขึ้น

“มือคุณไม่ได้ดีขึ้น หลอกวาวทำไมคะ”

“ผมไม่อยากใช้อาการเจ็บป่วย เรียกร้องความสนใจจากวาว”

“วาวทำคุณเจ็บ ต้องรับผิดชอบค่ะ”

“คุณควรดูแลคนที่คุณรัก ไม่ใช่ผม...ไม่ต้องรู้สึกผิด ผมเป็นคนยื่นสิทธิ์ให้คุณหักอกผมเอง” ศุภวาทยิ้มให้เป็นการย้ำว่าไม่ได้โกรธเคือง ถวิกายิ่งเศร้ารู้สึกผิดอยู่ดี