เพชรร้อยรัก
ตอนที่ 1
ออกจากสนามบินธาวินขับรถใจลอย นุดีกับวิชชุดานั่งมาด้วย แต่ทั้งสามคนไม่มีใครพูดกับใคร ธาวินอึดอัดลำบากใจเหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุ เขานึกย้อนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ได้พูดคุยกับครรชิต
“พี่ครรชิตใจเย็นๆครับ อีกสามเดือนกลับมาค่อยพูดกับวิชชุดาใหม่”
“ไม่มีประโยชน์ที่พี่จะไปพูดอะไรกับวิชชุดา เธอยืนยันว่าไม่ได้รักพี่ พี่จะยื้อเธอไปทำไม พี่รักวิชชุดามากเกินกว่าจะไปทำลายความสุขเธอ เธอบอกพี่ว่าเธอปิ๊งนายมาก ปิ๊งมาตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่ง ที่เธอมาเป็นแฟนพี่เพราะเธออยากใกล้ชิดนาย”
“โธ่พี่...ผม...”
“นายไม่ต้องพูดอะไร พี่รู้ใจนายว่าแอบชอบเธอ แต่เธอเป็นแฟนพี่ นายจึงอดกลั้น”
“มันไม่ถูกต้อง ผมจะไม่แตะต้องแฟนของพี่ชายเด็ดขาด”
“เราเลิกกันแล้ว ถ้านายชอบเธออย่าปล่อยให้โอกาสผ่านเลย พี่ต้องเข้าด้านในแล้ว โชคดี ขอให้นายกับวิชชุดา ราบรื่นและสมหวังในความรัก”
ธาวินกระอักกระอ่วนทำตัวไม่ถูก...ไม่กล้าแม้แต่จะหันมองวิชชุดาที่นั่งข้างๆ นุดีนั่งเบาะหลังมองสองคนแล้วโพล่งออกมา
“สรุปว่าเราจะทำตัวเป็นคนใบ้กันไปตลอดทางใช่ไหม”
ไม่มีใครพูดอะไรอีกตามเคย นุดีนั่งหน้าบูด ผ่านไปสักพักรถเกิดอุบัติเหตุเพราะมีเด็กวิ่งข้ามถนนไม่ระวัง กอปรกับธาวินใจลอยด้วย โชคดีที่หักหลบทันแต่รถไปเสยกับฟุตปาทเฉียดร่างเด็กหญิงไปนิดเดียว
ไรรินนั่นเอง เธอสะพายเป้หนีออกจากบ้านเพราะไม่ต้องการไปอยู่เยอรมันกับแม่และพ่อเลี้ยง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เด็กหญิงตระหนกตกใจ แต่โดนนุดีกับวิชชุดาด่าซ้ำอย่างดูถูกดูแคลนว่าเป็นคนจน คิดหาเงินด้วยการวิ่งให้รถชน ธาวินสงสารเด็กจึงปรามสองสาวที่ด่าหยาบคาย
ไรรินไม่ชอบใจเถียงสองสาวไม่กี่คำก็วิ่งหนีเข้าซอย กลับไปหายายที่ห้องเช่า สองยายหลานกอดกันร้องไห้น้ำตาไหลพราก
“ทำไมทำกับยายอย่างนี้ จะหนียายไปไหน ไม่รักยายแล้วหรือ”
“เพราะรักน่ะสิจ๊ะ หนูถึงไม่อยากจากยายไปอยู่กับแม่ หนูแค่จะหนีไปอาศัยครูวันดีอยู่สามสี่วัน รอให้แม่มาหาแล้วไม่เจอหนู”
“อย่าทำอย่างนี้อีก ถ้าหนูหายไปแม้เพียงสองสามชั่วโมง ใจยายก็จะขาดให้ได้แล้ว สัญญานะ สัญญากับยาย”
“ถ้าหนูสัญญาแล้วยายจะสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ให้ หนูไปกับแม่”
“หนูริน ยายจะบอกให้นะว่าแม่เขามีสิทธิ์ในตัวหนู ตามกฎหมาย เพราะหนูอายุไม่ถึงยี่สิบ ถ้าเขาจะเอาหนูไปจริงๆ ใครก็ห้ามไม่ได้”
“หนูไม่เคยห่างยายเลยนะคะ แล้วหนูต้องจากยายไป เมื่อไหร่จะได้กลับมาก็ไม่รู้”
“หนูตั้งใจเรียนกอบโกยความรู้ให้มากที่สุดแล้วกลับมาหายาย มาเลี้ยงยายอย่างที่พูดไว้ดีไหม ยายไม่มีปัญญาส่งหนูเรียนสูงๆ หนูอยู่ที่นี่ความรู้ก็น่าจะได้แค่ ม.3 จะไปทำงานอะไรล่ะ”
ไรรินนิ่งไปอย่างจำนนด้วยเหตุผล ยายจันลูบหลังไหล่หลานปลอบประโลม หวังให้ไปได้ดีมีอนาคต
ooooooo
