ปีกหงส์

นอกจากจะไม่ทัดทานประธานเชียร์ยังเห็นดีด้วย ในเมื่อลินินไม่ได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ก็จะยกตำแหน่งดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของทีมสีฟ้าให้แทน ธัญญาอกแทบระเบิดด้วยความริษยาแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร มีเพื่อนนักเรียนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาบอกข่าวร้ายเสียก่อน “พี่เทวาโดนโจ๋รุมกระทืบแถวบ้านมูลนิธิของลินิน ตำรวจมาบอกที่โรงเรียน ตอนนี้ ส่งโรงพยาบาลแล้วอาการสาหัส”

ธัญญาสติแตกพุ่งไปตบตีลินินอุตลุดโดยมีดารณีช่วยรุม เธอไม่ตอบโต้ได้แต่ปัดป้อง กรรมการและประธานเชียร์ต้องเข้ามาห้าม พร้อมกับไล่ธัญญาให้รีบไปดูพี่ชายอย่ามามัวทะเลาะตบตีคนอื่น แล้วสั่งให้ดารณีพาเพื่อนไปโรงพยาบาล ดารณีรีบทำตามสั่ง ลินินได้แต่ยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก...

เหตุการณ์ที่เทวาถูกนักเรียนชายสี่คนรุมซ้อมรุมแทงจนตายจากการแย่งชิงลินินเป็นข่าวดังไปทั่วออกทีวีทุกช่อง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมีเรื่องแบบนี้ เพียงแต่ก่อนหน้านั้นแค่ชกต่อยกันบาดเจ็บไม่มีใครถึงตาย

คุณแม่หมอวิไลเครียดกับเรื่องนี้มากเพราะกระทบถึงชื่อเสียงทั้งของโรงเรียนและมูลนิธิ  ลินินเองก็เครียดไม่แพ้กัน ยืนยันกับคุณแม่หมอทั้งน้ำตาว่าไม่ได้นัดใครให้มาหาทั้งนั้น เสียใจที่เป็นสาเหตุทำให้เทวาต้องตาย หากท่านจะให้เธอออกจากโรงเรียนมาอยู่ช่วยงานที่บ้านไม่ออกไปไหนอีก เธอก็ยินดีทำตาม

“แม่จะปิดกั้นลินินอย่างนี้ไม่ได้ตลอดไป ลินินต้องมีความรู้ รู้แค่นี้ไม่พอหรอก ลินินไม่ได้ผิด แต่แม่อยากจะบอกว่าลินินต้องตัดรอนผู้ชายพวกนั้นอย่ามีไมตรีให้พวกเขามีความหวังแล้วมาพากันตายอย่างนี้ ทำได้ไหม อย่าไปยิ้มอย่าไปยอมให้พวกนั้นเดินตามไปตามมา”

“ค่ะ ลินินจะบอกพวกเขา แล้วถ้าพวกเขาไม่เชื่อลินินล่ะคะ”

“เวรกรรมจริงๆ” คุณแม่หมอวิไลได้แต่ถอนใจกลุ้ม...

ข่าวลินินเป็นสาเหตุให้ชายหนุ่มแทงกันตายเพราะแย่งชิงเธอที่นำเสนอทางทีวีบิดเบือนอย่างสิ้นเชิง กล่าวหาว่าเธอเป็นคนนัดชายหนุ่มทั้งหมดมาเจอจนทำให้เกิดศึกชิงนางขึ้น และสุดท้ายกลับนัดให้ชายสวมแว่นดำขับรถมาพาหนีไปในช่วงที่เกิดเหตุชุลมุน ในข่าวยังมีการสัมภาษณ์ลินินอีกด้วย เธอปฏิเสธว่าไม่ได้นัดชายสวมแว่นดำ ยืนยันว่าไม่รู้จัก เขาแค่มาช่วยเธอและเมื่อพ้นจากที่เกิดเหตุเธอก็ขอลงจากรถ

“ทางเจ้าหน้าที่ต้องการพบชายแว่นดำดังกล่าวและอยากวิงวอนให้มาพบเจ้าหน้าที่เพื่อให้ปากคำในเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย” นักข่าวรายงานปิดท้าย

ทินภัทรดูข่าวนี้ทางทีวีอยู่ที่ห้องพักหรูของตัวเองในกรุงเทพฯ ตกใจไม่น้อยที่มีการตายเกิดขึ้น

ooooooo

เทวีเห็นข่าวนี้เช่นกัน โทร.มาที่บ้านเด็กกำพร้า ขอคุยกับลินิน แต่คุณแม่หมอวิไลไม่อนุญาตให้เธอรับโทรศัพท์จากใครทั้งสิ้น ลินินได้ยินพอดียิ่งเสียใจน้ำตาไหลพราก

เด็กกำพร้าที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันพากันตำหนิลินินที่ก่อเรื่องอยู่ตลอดทำให้คุณแม่หมอกลุ้มใจ ขับไล่ไสส่งเธอไปให้พ้นจากที่นี่ ลินินกดดันมาก

ไม่รู้จะหันไปทางไหน ตัดสินใจใช้มือถือที่เทวาให้โทร.หาเทวี ระบายความทุกข์ใจและเล่าความจริงที่เกิดขึ้นให้ฟัง เทวีสงสารและเห็นใจเธอมาก ถามว่าจะทนอยู่ที่นั่นต่อไปอีกหรือ

“ลินินอยากไปจากที่นี่ อยู่ที่นี่มีแต่ทำความเดือดร้อนให้คนอื่น โดยเฉพาะคุณแม่ ลินินก็ต้องหยุดไปโรงเรียนแล้ว ลินินไม่มีที่ไป” ลินินพูดไปสะอื้นไป เข้าทางเทวีทันที

“ลินินมีที่ไปแน่นอน ฟังน้านะลินิน”...