ปีกหงส์

ด้านลินินได้สติรีบชักมือกลับ เทวาสบช่องฉวยกระเป๋าเธอไปถือไว้ พร้อมกับอาสาจะขับรถไปส่ง เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าอยู่บ้านเด็กกำพร้าจึงปฏิเสธว่าไม่ต้อง บ้านใกล้แค่นี้เดินไปเองสะดวกกว่า

ระหว่างนั้นสองสาวตัวแสบพากันแหวกพวกนักเรียนชายเข้ามาตามเทวาให้กลับกันได้แล้ว อ้างมีธุระ เขารับคำน้องสาวแล้วหันไปชวนลินินกลับด้วยกัน ธัญญาโกรธมากที่พี่ชายจะให้นังนี่นั่งรถไปด้วยถลึงตาใส่แทบถลน พวกนักเรียนชายเห็นท่าไม่ดีพากันสลายตัว ส่วนลินินแอบยิ้มสะใจให้ธัญญาก่อนหันไปทางเทวา

“ขอกระเป๋านะคะ คงไม่สะดวกไปด้วย”

“สะดวกที่สุดครับ เชิญไปที่รถเลยครับ” เทวาว่าแล้วเดินกอดกระเป๋านักเรียนของลินินไปที่รถ ธัญญากับดารณีเดินประกบข้างลินินช่วยกันด่าว่าอุตลุดเป็นทำนองหน้าไม่มียางเที่ยวกุมมือผู้ชาย

กลางถนน เธอขี้เกียจเถียงด้วย ได้แต่ขอร้องให้สองสาวช่วยขอกระเป๋าของเธอคืนจากเทวา

“พี่เทวาคืนกระเป๋าเขาเถอะค่ะ เขาไม่ต้องการไปกับเราหรอก เขาอยากเดินกลับค่ะและเขาก็ไม่ชอบให้ใครไปเห็นบ้านเขาด้วยค่ะ” ธัญญาพูดจบหันไปยิ้มเยาะลินิน

“แต่พี่อยากเห็น ลินินครับ ผมขอเดินถือกระเป๋าไปส่ง...น้องสองคนไปรอที่รถก่อน”

“ขอบคุณมากค่ะ ขอโทษด้วยนะธัญญา ดารณี เสียใจจังอ่ะ หมั่นท่องให้ขึ้นใจนะ กูไม่กลัวมึงหรอก” ประโยคสุดท้ายลินินกระซิบกับสองสาวแล้วผละไปโดยมีเทวาตามติด ทั้งคู่มองตามอย่างเคียดแค้น โดยเฉพาะดารณีที่หมายตาเทวาเอาไว้แค้นใจมากอยากจะตามไปตบลินินให้ล้มคว่ำคลุกฝุ่น

“เดี๋ยวพี่เทวาเห็นบ้านมัน เขาก็รับไม่ได้ไปเองแหละ” ธัญญาปลอบเพื่อนรัก...

เหตุการณ์ไม่เป็นอย่างที่ธัญญาคาดคิด เทวาไม่ได้สนใจว่าลินินจะอยู่บ้านเด็กกำพร้าหรืออยู่คฤหาสน์ สนแค่ความสวยรวยเสน่ห์ของเธอเท่านั้น เขาส่งเธอถึงหน้าบ้านและยังขอเบอร์โทร.ของเธอไว้ด้วย แต่เธอไม่มีให้ เทวามองตามลินินที่เดินเข้าบ้านตาละห้อยโดยไม่ล่วงรู้เลยว่านักเรียนชายกลุ่มก่อนหน้าซุ่มดูอยู่ด้วยความไม่พอใจและกำลังจะนำอันตรายมาสู่ตัวเขา

ooooooo

ในขณะเดียวกันที่ จ.เชียงใหม่ ทินภัทร หนุ่มหล่อแม่ร่ำรวย กำลังจะจบปริญญาตรี ขับรถมารับอรนุชผู้เป็นน้องสาวที่โรงเรียน โดยมีปรางทิพย์เพื่อนสนิทของเธอติดรถมาด้วย

“พี่ขอแวะดูหนังสือที่ร้านหนังสือนิดหนึ่งก่อนนะ นุช ปราง”

สองสาวตอบอย่างพร้อมเพรียงกันว่าได้ เพราะตัวเองก็อยากดูหนังสือเช่นกัน...

ฝ่ายลินินยังไม่ทันเดินเข้าตัวบ้านเจอเทวีเด็กกำพร้ารุ่นน้าที่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนจะมาหาคุณแม่หมอวิไล เทวีเห็นหน้าตาสะสวยของอีกฝ่ายก็ชมไม่หยุดปากว่ายิ่งโตยิ่งสวยและยังมีแผนการจะใช้ความสวยของเธอให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง จึงเป่าหูว่าเธอเป็นพวกสวยเลือกได้ทุกอย่าง แม้แต่เลือกวาดฝันอนาคตของตัวเองก็ยังได้

เด็กสาวกลับไม่คิดเช่นนั้น ขนาดเธอวาดฝันแค่เป็นเชียร์ลีดเดอร์กีฬาสีในอีกสองเดือนข้างหน้ายังโดนเพื่อนนักเรียนเย้ยหยัน เหยียดหยามว่าเป็นอีกาในฝูงหงส์ แถมพากันหาทางขัดขวางอีกด้วย

“อย่าไปแคร์มัน ลินินสามารถเป็นได้มากกว่าเชียร์ลีดเดอร์”

“ลินินไม่เข้าใจค่ะ”

“น้าจะสอนให้เข้าใจ ตอนนี้พาน้าเข้าไปหาคุณแม่หมอกันก่อน”...

ระหว่างที่ลินินพาเทวีไปพบกับคุณแม่หมอ ทินภัทรซึ่งอยู่ที่เชียงใหม่เดินนำอรนุชกับปรางทิพย์เข้ามาในร้านหนังสือเจอกับเจ้าแสงแก้วผู้ซึ่งมีใจให้เขากำลังเลือกซื้อหนังสืออยู่ก่อนก็เข้าไปทักทายและแนะนำให้อรนุชกับปรางทิพย์รู้จัก จากนั้นสองสาวแยกไปดูหนังสือของตัวเองทิ้งให้เจ้าแสงแก้วอยู่กับทินภัทร