ประกาศิตกามเทพ

หลังส่งทัศนัยให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ  เหมทองก็ไปดูอาการปราการที่จะถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ทัศนัย กับประกิตขอตามไปด้วย สภาพหน้าซีดปราศจากสีเลือดเพราะแผลถูกยิงทำให้สองเสี่ยน้ำตาไหล เหมทอง อาการไม่ต่างกันพยายามตั้งสติบอกปราการให้กลับบ้านด้วยกัน ปราการซึ้งใจมากในหัวเต็มไปด้วยภาพอดีต...

ภาพความรักความห่วงใยของเหมทอง ประกิตและทัศนัยทำให้ปราการหวนคิดถึงอดีตตอนเขาแอบเอาดอกไม้ไฟมาเล่นจนไฟเกือบไหม้บ้าน เหมวัตรับผิดแทนพี่ชายบุญธรรมทั้งที่ไม่มีส่วนรู้เห็น เหมทองรู้ทันเลยลงโทษให้สามเสี่ยขัดรองเท้าเก่าๆนับสิบคู่ เหมวัตสงสารเลยช่วยขัดแทนทั้งหมด

ปราการดึงตัวเองจากอดีต จำได้ว่าไม่ยินดียินร้ายกับความมีน้ำใจของเหมวัตที่ยอมขัดรองเท้าแทนเพราะไม่อยากให้พี่ชายทั้งสามถูกลงโทษหรือออกจากบ้าน แต่ในวันนี้ความดีของเหมันต์และอาการสำนึกผิดของพ่อกับพี่น้องบุญธรรมทำให้เขาคิดได้ก่อนจะหมดลมหายใจในเวลาต่อมา...

งานศพของปราการถูกจัดอย่างเรียบง่ายหลังจากนั้น เหมทองเสียใจมากไม่ยอมออกจากห้องและไม่พบใครจนผาณิตาเป็นห่วง ทศนาถที่สำนึกได้แล้วก็เช่นกัน แถมต้องลำบากใจปกปิดมนตราไม่ให้รู้เรื่องปราการ

เหมันต์รู้เรื่องจากผาณิตาก็อดไม่ได้แวะไปเยี่ยมเหมทองถึงบ้าน พร้อมสวมรองเท้าเดินในบ้านให้อย่างอ่อนโยน

เหมทองเห็นหน้าหลานชายก็ดีใจ “ยอมมาเจอหน้าปู่แล้วหรือ...คงสมเพชปู่สินะ”

“ผมตั้งใจมาขอกำลังใจจากคุณปู่ครับ เวลาที่ผมทุกข์หนักหรือต้องการขอพรผมก็จะมีพ่อชาญเป็นกำลังใจให้เสมอ คำอวยพรของพ่อทำให้ผมยืนหยัดต่อสู้มาได้จนถึงวันนี้”

คำบอกเล่าของหลานชายแท้ๆทำให้เหมทองสะท้านในอก เหมันต์ยิ้มบางๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คำอวยพรของปู่ก็จะทำให้ผมเดินหน้าได้ต่อไปเพื่อดูแลบริษัทและครอบครัวบุญญาฉัตรพงษ์ของเรา”

จบคำก็จับมือเหมทองมาวางบนศีรษะเขาแบบที่ชาญเคยทำ เหมทองยิ้มทั้งน้ำตา

“ขอให้หลานมีความสุขความเจริญ”

เหมันต์ก้มกราบที่ตัก เหมทองปลื้มใจมาก ตื้นตันที่สุดที่หลานชายยอมรับและให้อภัย...

ooooooo