ประกาศิตกามเทพ

ปราการไม่ฟังลูกสาวคร่ำครวญลากถูลู่ถูกังหนีจากบ้านร้าง เหมันต์สวนเข้ามาพอดี คลาดกับสองพ่อลูกหวุดหวิดแต่ไม่ทันได้ตามก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นสภาพหริทธ์

หริทธ์เห็นหน้าเหมันต์ก็โล่งใจ รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายบอกเจตนาชำระแค้นของตัวเอง

“ไอ้เสี่ยสอง...มันฆ่าพ่อเรา มันหนีไปแล้ว...ไป...แก้แค้นมัน...”

เหมันต์สะเทือนใจมาก ห่วงน้องมากแต่โกรธมากกว่าที่อีกฝ่ายหุนหันพลันแล่น

“ทำไมๆ...แกไม่เชื่อพี่ ทำไมไม่เลิกนิสัยแบบนี้ ทำไมไม่เคยฟังที่พี่เตือน...”

หริทธ์กลั้นน้ำตาคิดถึงอดีตสมัยเด็กๆที่เขาตกต้นไม้เพราะขโมยมะม่วง เหมันต์มาเห็นก็ดุใหญ่แต่ไม่วายแบกเขาขึ้นหลังจะพาไปหาหมอ เหมันต์ก็คิดถึงเหตุการณ์เดียวกัน ปลอบน้องเสียงอ่อน

“แกจะไม่เป็นอะไร พี่จะไม่ปล่อยให้แกเป็นอะไรเด็ดขาด”

“พี่อย่าฟ้องพ่อนะ...ผมจะไปสารภาพกับพ่อเอง อย่างมากก็คงโดนเตะโดนเขกหัวเหมือนทุกที”

“พ่อไม่อยากเจอนายหรอก พ่อยกนายให้พี่ดูแลแล้ว พี่จะตามจู้จี้แกไปจนแก่นั่นแหละ”

“ถึงตอนนั้นพี่แบกผมไม่ไหวหรอก”

เหมันต์ไม่ยี่หระคำสบประมาทของน้องชายแบกขึ้นหลังและชวนคุยไม่ให้หลับ

“จำได้ไหมตอนเด็กนายร้องจะซื้อของเล่น พี่ไม่มีเงิน ต้องเอาแกนทิชชูมาเขียนหน้าตัวการ์ตูนให้นายเล่น”

“แล้วผมก็ขว้างทิ้งจะร้องเอาแต่หุ่นยนต์”

“พี่ก็ต้องไปคุ้ยหาเอาตามกองขยะจนโดนพ่อด่า”

หริทธ์หัวเราะแล้วนิ่วหน้า แผลโดนยิงเจ็บปวดและเสียเลือดมากเกินจะทานทนไหว เหมันต์แบกน้องวิ่งไปหน้าบ้านร้าง มิตรขับรถมาจอดพอดีจะพาหริทธ์ไปโรงพยาบาลแต่ทุกอย่างก็สายไป...หริทธ์ขาดใจตายแล้ว

เหมันต์เสียใจมากที่พาน้องชายส่งโรงพยาบาลไม่ทัน เอมกับอู๋มาดูศพหริทธ์ด้วย สะเทือนใจไม่แพ้กันที่คนคุ้นเคยต้องจากไปตลอดกาล เหมันต์คว้ามือถือของน้องชายมากดดูแล้วตะลึงเมื่อเห็นข้อความโต้ตอบของเขากับบุคคลปริศนา เจ้าของข้อความแจ้งเรื่องเหมทองจะถูกปราการฆ่า

“ที่แท้หริทธ์เป็นคนเตือนผมให้ไปช่วยประธานเหม เขาตั้งใจเปลี่ยนเบอร์ใหม่โดยไม่ให้ผมรู้ว่าเป็นเขา เขาวางแผนจะฆ่าเสี่ยสองเอาไว้แล้ว ถ้าผมรู้ก่อนมันคงไม่เป็นแบบนี้”

มิตรยืนอยู่ด้วยอยากปลอบเหมันต์แต่ไม่ทันอ้าปากปุ๊ลูกน้องคนสนิทก็โทร.มาแจ้งข่าวร้ายเรื่องโกดังของเถื่อนโดนตำรวจบุกทลาย เหมันต์ไม่อยากให้อีกฝ่ายทำผิดขอร้องให้มอบตัว มิตรถอนใจยาวแพ้ใจเหมันต์ยอมให้ตำรวจมาจับ กระนั้นก็ไม่วายปลอบใจเหมันต์เรื่องหริทธ์