มธุรสโลกันตร์

เพชรน้ำผึ้งบอกลาพิกุลก่อนจะขึ้นรถไปกับภูผาที่ตั้งใจพาเธอไปส่งให้ถึงไพรวารี ระหว่างทาง สองคนไม่พูดกัน หญิงสาวนั่งน้ำตาซึม แต่พอเขาถามว่าร้องไห้หรือ ก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่าแค่ฝุ่นเข้าตา แถมประชดว่าเธออยากกลับไปหาครอบครัวจะแย่อยู่แล้ว

ทางกระเช้าที่คาดหวังจะได้เงินสักก้อนแล้ว ไปจากชีวิตผจงตามที่ตกลงกันไว้ แต่ที่ไหนได้! ผจงผิดคำสัญญาแถมยังแทงกระเช้านอนจมกองเลือดอย่างโหดเหี้ยม พอดีพร้าวกับเข้มกลับมาบอกข่าวเรื่องพ่อแม่เพชรน้ำผึ้งอยู่ในไพรวารี ผจงถึงผละไปจากกระเช้าโดยคิดว่าเธอตายแน่ แต่ความจริงกระเช้ายังมีลมหายใจ

ใกล้ถึงไพรวารีเข้าไปทุกที เพชรน้ำผึ้งบอกภูผาให้จอดรถแต่เขาอิดออด ถามว่าจอดทำไมใกล้จะถึงอยู่แล้ว

“ก็เพราะใกล้ถึงน่ะสิ ฉันถึงอยากคุยกับพี่อีกสักครั้ง พี่จะไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอ พี่เทพเขาไว้ใจได้จริงๆนะ เขาต้องการร่วมมือกับพี่ ถ้าพี่เชื่อใจเขา โทษของพี่ก็จะ...”

ภูผาไม่ฟังให้จบสตาร์ตรถอีกครั้งแล้วจะไปต่อ แต่เพชรน้ำผึ้งรีบจับพวงมาลัยรถไว้

“ทำบ้าอะไรของเธอ เดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุหรอก”

“พอซะทีเถอะพี่ผา พี่ไม่ต้องแบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียวเพราะกลัวว่าคนอื่นจะได้รับอันตราย แค่พี่ลองเชื่อใจคนอื่นบ้าง เหมือนที่กำแพงในหัวใจของพี่มันค่อยๆพังลงไปเพราะความรักของเรา... นะจ๊ะพี่ผา”

ภูผาหนักใจ เกือบจะคล้อยตามที่เธอบอก หากแต่ภาพของครูลอยที่ถูกเสือผันฆ่าตายต่อหน้าแวบเข้ามากดดันความคิดตัวเองอีก จึงแกะมือเพชรน้ำผึ้งออกจากพวงมาลัยอย่างเย็นชา

“เธอต่างหากที่ควรพอซะที เลิกฝันลมๆแล้งๆ เลิกพยายามเพื่อฉัน เพราะสุดท้ายเธออาจจะต้องมีจุดจบอย่างครูลอย”

“พี่ผา...ถ้าพี่เอาแต่โทษตัวเองแบบนี้ก็เท่ากับพี่พร้อมจะผลักทุกคนให้ออกไปจากชีวิตพี่ พี่จะไม่เหลือใครเลย”

ภูผานิ่งไม่ตอบ มือเข้าเกียร์ เท้าแตะคันเร่งเตรียมจะไปต่อ แต่เพชรน้ำผึ้งตัดสินใจโดดลงจากรถ

“น้ำผึ้ง!! ทำบ้าอะไรของเธออีก...ขึ้นรถ”

“ไม่! พี่ไม่ต้องไปส่งฉันแล้ว ฉันกลับไปหาพ่อแม่ฉันเองได้ ในเมื่อพี่อยากให้เราจบกันแค่นี้ แบบนี้ ก็ให้มันพอเท่านี้แหละ ชาตินี้ถือว่าเราทำบุญมาด้วยกันแค่นี้”

เพชรน้ำผึ้งปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแล้วเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของภูผาที่ดังไล่หลังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเงียบลง สองมือทุบพวงมาลัยรถอย่างอัดอั้น...คับแค้นใจ

ooooooo