มธุรสโลกันตร์

“แสดงว่ามี...เธออยากให้ฉันมอบตัวกับตำรวจใช่มั้ย” เพชรน้ำผึ้งหน้าเสีย ภูผาไม่พอใจและผิดหวัง ตัดพ้อแล้วเดินจากไป “ถ้ารู้ว่าต้องเสี่ยงมาหาเธอแล้วเธอจะทำกับฉันแบบนี้ ฉันยอมปล่อยให้เธอไปจากชีวิตฉันซะดีกว่า”

เพชรน้ำผึ้งร้อนรนรีบก้าวตาม “เดี๋ยวสิพี่ผา ฟังฉันก่อน”

“สิ่งที่ฉันตั้งใจมาเพื่อเธอ...มันคงไม่จำเป็นแล้ว”

“พี่ตั้งใจทำอะไร”

ภูผาไม่ตอบ เดินต่อไปไม่เหลียวหลัง...

ooooooo

จ่าเศกกลับมาที่โรงพักไพรวารี เห็นหมวดเผ่าเทพมีท่าทีกระวนกระวาย ในมือถือกระดาษคล้ายจดหมาย

“คุณน้ำผึ้งกับเสือผายังไม่มากันอีกเหรอครับหมวด ผมนึกว่าคุณน้ำผึ้งจะพาเสือผามามอบตัวแล้วซะอีก”

“ยังไม่มาเลยจ่า แต่คิดว่ายังไงน้ำผึ้งก็ต้องโน้มน้าวเสือผามาพบผมแน่ เพราะน้ำผึ้งคงไม่อยากให้เสือผาต้องถูกตามล่า”

“หมวดกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่เหรอครับ”

เผ่าเทพยื่นกระดาษที่ได้มาให้จ่าเศกดู “ก่อนหน้านี้ผมพยายามติดต่อไปหาพสุเพื่อให้ถอนกำลังทหารหน่วยรบพิเศษของพสุออกไปจากพื้นที่นี้ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาจากหน่วยของพสุก็คือพสุกำลังเดินทางมาที่ไพรวารี สมทบกับพรรคพวกที่กำลังตามล่าเสือผา”

“มิน่าล่ะ คุณชายถึงได้พูดกับผมอย่างมั่นใจว่าเสือผาจะต้องชดใช้”

“คุณชายบอกอย่างนั้นจริงเหรอจ่า”

“ครับหมวด”

“งั้นผมว่าเราอยู่เฉยๆรอน้ำผึ้งพาเสือผามาไม่ได้แล้ว”

เผ่าเทพรีบร้อนออกไปพร้อมจ่าเศกเพื่อติดตามภูผาและเพชรน้ำผึ้งก่อนที่ภูผาอาจโดนพวกทหารจับตายมากกว่าจับเป็นหากเขาทำให้ร้อยโทพสุเพื่อนของตนโกรธขึ้นมา...

ฝ่ายเพชรน้ำผึ้งกำลังพยายามหว่านล้อมภูผาให้มอบตัวโดยย้ำว่าตนหวังดี แต่ภูผาย้อนถามว่าเธออยากเห็นเขาติดคุกอย่างนั้นหรือ

“ไม่ใช่นะจ๊ะพี่ผา ฉันอยากให้อนาคตของเราลงเอยด้วยกันได้ ไม่อยากให้ความสุขของเรามันเป็นแค่ความฝันต่างหาก พี่เทพสืบเรื่องของพี่มาตลอด จนตอนนี้เขาเริ่มเชื่อแล้วว่าพี่ไม่ใช่โจรอย่างที่เขาคิด เขาเลยอยากเจอพี่ อยากขอความร่วมมือพี่กวาดล้างทั้งพวกค้าเฮโรอีนและโจรภูพยัคฆ์...จริงๆ นะจ๊ะพี่ผา ถ้าร่วมมือกับพี่เทพ ก็เท่ากับพี่ให้ความร่วมมือกับราชการ ความผิดที่พี่เคยก่อไว้ก็จะได้รับการพิจารณาลดโทษ โอกาสที่พี่จะได้อยู่กับฉันก็จะมีมากกว่าต้องถูกตามล่าจับตาย”

“เธอรู้มั้ย การร่วมมือกับตำรวจทรยศพวกโจรในภูพยัคฆ์ ไม่ว่าจะร่วมมือกับเผ่าเทพหรือกับใครก็ตาม ราคาที่ต้องจ่ายมันแลกด้วยชีวิต เพราะถ้ากวาดล้างพวกนั้นไม่หมด คนที่เหลือรอดก็จะตามล่าฉันจนกว่าจะเห็นฉันตาย แล้วไหนจะคนในกรมอีกที่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไว้ใจใครได้”

“แต่พี่ไว้ใจพี่เทพได้ เขาจะช่วยพี่ ฉันเชื่อเขา ...นะจ๊ะพี่ผา มันอาจจะเสี่ยงมาก แต่ก็เป็นโอกาสเดียวที่เราจะได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ฉันอยากใช้ชีวิตบั้นปลายกับพี่ที่เรือนแพหลังนั้นนะพี่ผา”

ภูผานิ่งครุ่นคิด ก่อนที่สัญชาตญาณระวังภัยจะรับรู้ได้ถึงการมาของใครบางคน ภูผากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วดึงเพชรน้ำผึ้งมาประชิดตัว

“เธอให้เผ่าเทพตามมาเหรอ”

“เปล่านะพี่ผา ฉันบอกให้พี่เทพรอให้ฉันพาพี่ไปเอง”

“งั้นก็ต้องเป็นพวกทหารที่พ่อเธอสั่งให้มาจัดการฉัน”