เกมเสน่หา
ตอนที่ 11
“ไม่มีใครสำคัญกว่าใครหรอก...ไม่ใช่ว่าพ่อรักลูกคนไหนมากกว่ากันแต่พ่อมีวิธีรักในแบบของพ่อ รักให้เหมาะสมกับที่ควรจะเป็น อีกคนยังอ่อนแอพ่อก็ต้องดูแล ในขณะที่อีกคนสร้างครอบครัวอันอบอุ่นและมีคนรักที่พร้อมจะดูแล พ่อก็ไม่อยากให้กลับมาอยู่กับพ่อ”
คำปลอบของพ่อทำให้เหมือนชนกร้องไห้โฮ ธวัชดึงตัวมากอดและเตือนสติ “พรุ่งนี้สัญญานะลูก
ว่าจะกลับไปหานัย อย่าให้เรื่องของพ่อบั่นทอนความสัมพันธ์ของพวกลูกเลย พ่อเห็นนะว่านกกับนัยรักกันดีแค่ไหน”
ooooooo
พิมลแขย้ายกลับบ้านธวัชเช้าวันต่อมา เหมือนชนกพยายามทำใจรับสภาพ แม้จะทำยากแต่เธอก็ตั้งใจแล้วจะทำเพื่อพ่อสักครั้ง
นอกจากเรื่องพิมลแขที่ต้องทำใจยอมรับ เหมือนชนกยังต้องง้อสามีที่หายหน้าหายตาหลังจากเหตุการณ์เซ็นเช็คที่สปาหรู เธอตัดสินใจจะบอกเขาเรื่องตั้งท้องแต่ยังไม่มีโอกาสเพราะเขาไม่ยอมกลับบ้าน
ลัคนัยคิดว่าเหมือนชนกต้องการเวลา เขาก็ไม่พร้อมเจอเพราะทำตัวไม่ถูก เหล่าพนักงานโดยเฉพาะนุชนารถสังเกตเห็นบรรยากาศแปลกๆระหว่างรองประธานหนุ่มกับภรรยาแต่ไม่มีโอกาสซักถามเพราะเธอก็มีภารกิจสำคัญคือพานิ่มนวล...แม่บ้านจากบริษัททำความสะอาดไปหาหมอ
ลัคนัยไม่เอะใจว่านิ่มนวลคือแม่บ้านของนุชนารถ ยอมให้ผู้จัดการสาวลางานแถมยกผ้าซิ่นจากเมืองเหนือที่เขาตั้งใจซื้อฝากแม่ให้ด้วย เหมือนชนกยอมอยู่เฉยไม่โวยวายที่สามีไม่กลับบ้านแต่ไม่วายแอบส่งสายอย่างจอมยุทธ์ไปถ่ายภาพลัคนัยมาให้เป็นหลักฐานว่าเขานอนบริษัทไม่ได้ไปค้างกับสาวที่ไหน
เหมือนชนกโล่งใจที่ลัคนัยไม่นอกใจแต่ก็มีเรื่องให้กลุ้มจนได้เมื่อเธอเผอเรอล้มในห้องครัว ความกลัวที่มีต่อลูกในท้องทำให้เหมือนชนกยอมละทิฐิโทร.หาวงศ์เวศน์ให้ไปพบที่โรงพยาบาล
โชคดีที่เด็กในท้องไม่เป็นอันตราย วงศ์เวศน์ตกใจเมื่อรู้ว่าเหมือนชนกกำลังจะมีลูก แต่แปลกใจมากกว่าที่จนป่านนี้ลัคนัยก็ยังไม่รู้เรื่อง เหมือนชนกตั้งท่าจะอธิบาย แต่ไม่ทันอ้าปากลัคนัยก็โผล่มาเสียก่อน
ลัคนัยแวะมารับธวัชกับพิมลแขที่มีนัดหมอทำกายภาพ แต่ไม่ทันได้เจอสองสามีภรรยาก็ต้องเจอภาพบาดตาเหมือนชนกอยู่กับวงศ์เวศน์ เหมือนชนกยังงอนสามีที่ไม่กลับบ้านจึงทำมึนตึงใส่ ลัคนัยโมโหหุนหันจากไป วงศ์เวศน์มองตามด้วยความอ่อนใจและอดดุเหมือนชนกไม่ได้
“นกอะ...แทนที่จะบอกเขาไป”
“ก็ดูเขาสิ แบบนี้มันน่าให้รู้ไหม”
“จะยังไงก็ช่าง คนเป็นพ่อก็ควรจะได้รู้ ถึงพี่จะไม่เคยก็เถอะ แต่การได้รู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคนเนี่ยมันต้องเป็นอะไรที่ดีมากแน่ๆ ยิ้มคงแทบแหกถึงหูปากนี่ก็คงจะประกาศให้ทั่วทั้งซอยเลย”
“ขนาดนั้นเลยหรือ”
“นี่ขนาดยังไม่มีเป็นของตัวเองนะพี่ยังดีใจ แล้วคิดดูสิว่าคุณนัยเขาจะดีใจกว่าพี่แค่ไหน”
ooooooo
